Αν και είμαι φαν του Παπακαλιάτη γενικότερα, το «Δυο μέρες μόνο» είναι για μένα η καλύτερη σειρά του- ακόμα κ αν μετά από αυτή είχε πολλές ακόμα μεγάλες επιτυχίες. Κι αυτό γιατί μας μίλησε για τον έρωτα, και το ποσά μπορούμε πραγματικά να κάνουμε γι’ αυτόν, όπως κάνεις άλλος. Η συγκεκριμένη σειρά, πιστή στο ύφος του Χριστόφορου, δεν είναι απλώς μια κλασική ιστορία αγάπης, αλλά ένα ταξίδι στην ανθρώπινη ψυχολογία, στη δύναμη των ακαταμάχητων απωθημένων, μια μνεία στο πόσα είμαστε ικανοί να κάνουμε και να υποστούμε για έναν έρωτα, καταλήγοντας στο αιώνιο ερώτημα: Πόσα όρια μπορούμε άραγε να καταπατήσουμε για ένα πρόσωπο;
Θυμόμαστε όλοι τη σκηνή με τη Δήμητρα Γαλάνη, ως μουσικό χαλί, να τραγουδάει το επικό τραγούδι «δυο μέρες μόνο» και τον Άρη (Χριστόφορο Παπακαλιατη) μέσα στο πλήθος να ανταλλάσσει ένα βλέμμα με τη Σοφία (Βίκυ Παπαδοπούλου) από το πουθενά. Κάπως έτσι, δυο άνθρωποι συναντιούνται τυχαία, ξανά, μετά από καιρό. Δυο μέρες πριν αυτή ανεβεί τα σκαλιά της εκκλησίας, κι αυτός -θεωρητικά- να μπει στον στρατό. Τίποτα από όλα όσα θα ζήσουν σε δυο μέρες δεν έχει νόημα. Εντούτοις, όμως, η καρδιά, ξεσκίζει τη λογική όταν μιλάμε για έρωτα κι απωθημένα. Έχει περάσει καιρός, έχουν αλλάξει και οι δυο. Έχουν μπει αλλά πρόσωπα στη ζωή τους, και βρίσκονται σε εντελώς άλλες φάσεις. Αυτή κουβαλάει τα τραύματα που της άφησε ο χωρισμός τους, μιας και την άδειασε στεγνά, κι αυτός συνειδητοποιεί, πως δεν την ξεπέρασε ποτέ, ότι ακόμη πληρώνει αυτό του το λάθος.
Πόση δύναμη και πόση αξία έχει μια επανασύνδεση των δυο ημερών; Έχω πιάσει αρκετές φορές τον εαυτό μου να λέω «ναι δεν έχει νόημα, αλλά το θέλω». Τελικά, ίσως και να έχει. Σύμφωνα με τον Άρη και τη Σοφία, μάλλον η αξία των δύο ημερών ήταν τόσο σπουδαία, που ήταν αρκετή για να τα τινάξουν όλα στον αέρα.
Κάθε απωθημένο που επιστρέφει σε χρόνο ενεστώτα έχει συνέπειες, και όπως βλέπουμε οι ανεκπλήρωτες μας επιθυμίες δεν ξεθωριάζουν ποτέ. Στην προκείμενη περίπτωση, αυτή η συνάντηση, δεν έγινε ποτέ, όχι γιατί δεν πήγαν και οι δυο, αλλά γιατί τα πράγματα δεν κύλισαν όπως τα περίμεναν. Αυτός χάνει τον έλεγχο στην προσπάθειά του να προλάβει και μένει παράλυτος. Αυτή πιστεύει ότι για άλλη μια φορά την άδειασε στεγνά και παντρεύτε. 2 χρονιά μετά ανακαλύπτει ότι τελικά αυτός πλήρωσε τον ανεκπλήρωτο έρωτα τους πολύ πιο ακριβά. Η ζωή του έχει αλλάξει ολοκληρωτικά. Οι ζωές τους ξανά μπαίνουν σε μια παράλληλη πορεία, μιας και τα απωθημένα μας έχουν τη μαγική ικανότητα να ξετρυπώνουν από το πουθενά και ιδανικά τις λάθος στιγμές, σε περιόδους περίπλοκες, αποδεικνύοντάς μας ξανά πως δεν ξεθωριάζουν ποτέ. Τρομακτικό θα έλεγα, αλλά θέλοντας και μη, μας χαράζουν και μας επηρεάζουν– μας δίνουν τη δύναμη να γυρίσουμε τον κόσμο ανάποδα, βρισκόμενοι σε καταστάσεις που δε θα σκεφτόμασταν/επιτρέπαμε, ποτέ μας να μας συμβούν. Κάπως έτσι, αρχίζουμε να πληγώνουμε διαρκώς άτομα που δε μας φταίνε σε τίποτα, αλλά είναι άνω των δυνάμεών μας. Χωρίς καν να το αντιληφθούμε οδηγούμαστε στα άκρα, σπάμε τα όριά μας, προδίδουμε τις ιδεολογίες μας, τα πιστεύω μας, και χάνουμε τον έλεγχο. Ένα έλεγχο που δεν είχαμε ποτέ μας.
Όπως φαίνεται ο έρωτας είναι μια υπερδύναμη και κατά κάποιο τρόπο ενώνει πάντα αυτούς που πραγματικά ανήκουν ο ένας στον άλλον. Ίσως, να ονομάζεται μοίρα, ίσως απλά να υπάρχουν άνθρωποι που είναι πλασμένοι ο ένας για τον άλλον, όπως η Σοφία και ο Άρης. Δυο άνθρωποι, που όσο κι αν οι συνθήκες, οι φόβοι ή οι λάθος επιλογές τους χωρίζουν, στο τέλος η ζωή τους βρίσκει ξανά μαζί. Δεν ξέρω αν όντως η μοίρα ενώνει ό,τι η ζωή προσπαθεί να χωρίσει, ή αν απλά είμαστε ικανοί για τα πάντα, υπό την επήρεια του έρωτα. Αναλογίστηκα πολλές φορές βλέποντας τη σειρά από την αρχή, πόσα πραγματικά μπορούμε να κάνουμε για έναν άνθρωπο. Πόσο πολύ μπορούμε να επιμείνουμε, πόσα να υποστούμε, να αντέξουμε να ερχόμαστε πάντα δεύτεροι, όπως ο Άρης. Τώρα, εάν αξίζει να πληγώνουμε τόσους ανθρώπους και στο τέλος να μην τον έχουμε, δεν ξέρω, αλλά σίγουρα ο έρωτας καμία φορά είναι καταστροφικός.
Οι άνθρωποι που είναι φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλο και οι σχέσεις που είναι γραφτό να επιβιώσουν, θα το κάνανε, άραγε, παρά τις δυσκολίες και τα εμπόδια, και στην πραγματική ζωή; Ή η πραγματικότητα απέχει πολύ; Προσωπικά, θέλω να ελπίζω πως όλο αυτό, δεν είναι απλώς μια ρομαντική θεώρηση των πραγμάτων, αλλά μια υπενθύμιση πως όταν θες, μπορείς.
Δεν ξέρω πόσες μισοτελειωμένες ιστορίες αφήσαμε να μας καθορίσουν, αλλά ομολογώ πως πριν πάρω την απόφαση να την ξανά δω, ήξερα πως κάπως έτσι τα αγιάτρευτά μου απωθημένα, εκείνα που είχα θάψει βαθιά θα ξανά ανέβουν στην επιφάνεια, ελπίζοντας έστω για λίγο για ένα τέλος σαν αυτό του Άρη και της Σοφίας. Ελπίζοντας πως αξίζει.
Συντάκτης: Τόνια Κωνσταντίνου
