Άσ' τους να μας ζηλεύουν

Βρίσκουμε ανθρώπους, τους αφήνουμε να φεύγουν κι ύστερα λυπόμαστε για την απουσία τους. Σπάμε μέσα μας κι αισθανόμαστε κενοί και μόνοι. Εμείς ας μην κάνουμε αυτό το λάθος, αγάπη μου· ας μην αφήσουμε κανέναν και τίποτε να μας χωρίσει. Ας μείνουμε μαζί κι ας αφήσουμε τους άλλους να βλέπουν τις στιγμές μας. Να μας ζηλεύουν· όχι γιατί έχουμε κάτι παραπάνω απ’ τους άλλους, αλλά γιατί έχουμε βρει το νόημα πίσω απ’ τις σχέσεις και τους ανθρώπους.

Έχουμε αντιληφθεί κάτι που αρκετοί άνθρωποι αγνοούν· ξέρουμε πως η ζωή είναι μικρή κι η ύπαρξή μας εφήμερη. Επομένως, δεν είμαστε διατεθειμένοι να επιτρέψουμε στη ζωή να μας χαλάσει τα σχέδια. Χτίζουμε μόνοι μας την πορεία μας κι είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε οποιοδήποτε εμπόδιο εμφανιστεί στο δρόμο μας. Γνωρίζουμε, σαφώς, ότι ενίοτε δεν είμαστε σε θέση να προγραμματίζουμε τα πάντα, ωστόσο ακόμη κι αυτή η πτυχή της ζωής είναι υπέροχη και μας γεμίζει.

Δε μας τρομάζει η αβεβαιότητα που επικρατεί, διότι είμαστε μαζί· έχουμε ο ένας τον άλλο και μαζί είμαστε δυνατοί. Είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε τα πάντα και τους πάντες, οτιδήποτε μπορεί να μας βλάψει. Γι’ αυτό μας ζηλεύουν· επειδή είμαστε σε θέση να διαχειριζόμαστε τα θέματά μας, τόσο ατομικά όσο και μαζί. Είμαστε σε θέση, δηλαδή, να αγκαλιάζουμε τα ζητήματα που μας απασχολούν και να τα βλέπουμε κατάματα.

Μπορούμε να δεχτούμε ο ένας τον άλλον. Να αποδεχτούμε, αρχικά, την προσωπικότητά μας κι εν συνεχεία την προσωπικότητα του άλλου. Έτσι καταφέρνουμε να είμαστε ευτυχισμένοι και να συγχωρούμε τις ατέλειες μας. Όλα ξεκινούν απ’ την αποδοχή του εαυτού μας, άλλωστε. Όλα ξεκινούν και καταλήγουν μέσα στην ψυχή μας· κι εμείς προσπαθούμε –όσο αυτό είναι εφικτό– να τη διατηρούμε καθαρή.

Στους ανθρώπους γύρω μας παρουσιάζουμε αυτό που είμαστε· δεν αποβάλουμε την ανθρώπινη υπόστασή μας μόνο και μόνο για να αναδείξουμε κάτι το οποίο δε μας αντιπροσωπεύει κι αποτελεί ένα προσωπείο. Είμαστε αληθινοί, στ’ αλήθεια! Διότι έχουμε αντιληφθεί ότι ποτέ δε θα αρέσουμε σε όλους και στο κάτω-κάτω δε θέλουμε όλοι να μας αγαπούν. Δε χρειαζόμαστε ατέρμονη αγάπη από ανθρώπους που δε σημαίνουν τίποτε για εμάς.

Χρειαζόμαστε, μονάχα, τη δική μας αγάπη· αυτή που πλάθουμε μαζί κι είναι μονάχα για εμάς. Αυτή η αγάπη μας καλύπτει και μας βοηθά να αισθανόμαστε ασφάλεια. Αυτή μας τρέφει και μας δίνει έμπνευση για να πλάθουμε την κάθε μέρα διαφορετικά και να τη γεμίζουμε. Η δική μας αγάπη μας προκαλεί τόσο όμορφα συναισθήματα, τα οποία δεν μπορούν να αντικατασταθούν από κάτι άλλο.

Είμαστε μαζί και δε χρειάζεται να κάνουμε τίποτε άλλο για να είμαστε ευτυχισμένοι. Κι όταν οι άλλοι μας ρωτούν πώς είναι εφικτό να αντέχουμε μαζί τόσο καιρό κι ευτυχισμένοι, δε χρειάζεται να τους πούμε τίποτε· όποιος έχει ανοίξει τα μάτια της ψυχής του είναι σε θέση να δει τι μας κρατάει στο «μαζί». Οι υπόλοιποι, ας ψάξουν να βρουν τι φέρνει την ευτυχία στον άνθρωπο.

Κι αν με ρωτήσεις τι σημαίνει ευτυχία, πραγματικά δεν ξέρω. Απλώς τη βρήκα μέσα σε μικρά πράγματα· ξέρεις, αυτά που οι περισσότεροι θεωρούν αυτονόητα. Μέσα σε αυτά τα πράγματα είδα τη σπουδαιότητα της ζωής. Κι άφησα τους άλλους απλώς να μας ζηλεύουν που είδαμε την αλήθεια.