Η ελπίδα τελικά πεθαίνει πρώτη

Όλοι έχουμε ακούσει αρκετές φορές στη ζωή μας τη φράση «η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία». Μάλλον η χρησιμότητά της είναι να μας μάθει να κάνουμε υπομονή κατά τη διάρκεια της εκάστοτε δύσκολης συγκυρίας που βιώνουμε· εν τούτοις, απ’ τα βιώματά μου έχω καταλάβει ότι κανένας άνθρωπος δεν την παίρνει στα σοβαρά. Η ίδια η πραγματικότητα αποδεικνύει ότι η ελπίδα πεθαίνει πάντα πρώτη, διότι οι άνθρωποι την εγκαταλείπουν πολύ εύκολα.

Δε γράφω για να κρίνω αυτή τη στάση· δεν υπάρχει λόγος να καταδικάσω τη στάση κανενός, άλλωστε κανένας δεν έχει δικαίωμα να κρίνει κανέναν. Όμως, πρέπει να παραδεχτώ ότι με στεναχωρεί το γεγονός ότι οι άνθρωποι χάνουν πολύ εύκολα το κουράγιο και την υπομονή τους. Με στεναχωρεί, υποθέτω, το γεγονός ότι οι άνθρωποι έχουν πάψει να προσπαθούν πολύ για να κατορθώσουν κάτι και περιμένουν την άφιξη των καλών συμβάντων –δίχως να τα επιδιώκουν– λες και πρόκειται να έρθουν από μόνα τους.

Η ζωή είναι τόσο μικρή για να την αφήνουμε στην τύχη της. Από μόνοι μας είμαστε έρμαια τυχαίων γεγονότων που μας παρασύρουν και μας διαλύουν ενίοτε· είναι κρίμα να αφήνουμε την ελπίδα μας, το μοναδικό πράγμα που μπορούμε να ορίσουμε, να πεθαίνει πρώτο. Είναι πολύ σημαντικό να διατηρούμε την αισιοδοξία μας και την πίστη μας και να μην της επιτρέπουμε να μας εγκαταλείπει. Διότι, μην ξεχνάτε ότι εμείς της επιτρέπουμε να φεύγει στα δύσκολα και να εξαφανίζεται απ’ την ψυχή μας.

Εμείς έχουμε μάθει να κουραζόμαστε εύκολα και να εγκαταλείπουμε τις προσπάθειές μας, δίχως να φέρνουμε στο μυαλό μας τα κίνητρα που είχαμε όταν τις αρχίσαμε. Κι αυτό ξεκινά απ’ την αδυναμία μας να εκτιμήσουμε τη σπουδαιότητα της επιτυχίας. Ίσως διότι φοβόμαστε ότι θα αποτύχουμε ή επειδή συχνά δε θέλουμε να κουραστούμε. Όμως, η ζωή είναι μια διαρκής ανοδική πορεία την οποία καλούμαστε να ακολουθήσουμε· η ευτυχία δεν κατακτάται με μετριότητες.

Κάθε φορά που νιώθουμε την ανάγκη να τα παρατήσουμε, ας επιστρατεύσουμε την ελπίδα που μας έχει απομείνει κι ας προσπαθήσουμε να μεταβάλουμε όλα αυτά που δημιουργούν εμπόδια στην πορεία μας. Μπορεί να ακούγεται δύσκολο, ωστόσο με μικρά συντονισμένα βήματα μπορούμε να το κατορθώσουμε. Μπορούμε να ζήσουμε πιο όμορφα και πιο αισιόδοξα, αν αφήσουμε τον εαυτό μας να αισθανθεί τις πολλαπλές ικανότητές του. Μπορούμε να το κατορθώσουμε αν πιστέψουμε κατ’ αρχάς σε εμάς.

Οι άνθρωποι τείνουν να υποτιμούν τον εαυτό τους, είτε από φόβο μήπως δεν είναι ισάξιοι των προσδοκιών των άλλων είτε διότι φοβούνται να αναγνωρίζουν την αξία τους, διότι κάτι τέτοιο θα επέβαλε την περαιτέρω αναβάθμισή τους. Όπως και να ‘χει δεν υπάρχει λόγος να φοβόμαστε να αναγνωρίσουμε την αξία μας· οι προσδοκίες των άλλων δε θα έπρεπε να μας επηρεάζουν ούτε στο ελάχιστο, άλλωστε ποιοι είναι αυτοί που έχουν το δικαίωμα να μας κρίνουν δίχως να τους το ζητήσουμε;

Μονάχα εμείς μπορούμε και πρέπει να κρίνουμε τον εαυτό μας. Κι αυτό όχι για να του αποδίδουμε κατηγορίες, αλλά για να γινόμαστε διαρκώς καλύτεροι. Εμείς μονάχα μπορούμε να χτίσουμε τη ζωή μας όπως ακριβώς τη θέλουμε. Ας μην επιτρέψουμε, λοιπόν, στην ελπίδα μας να πεθάνει για ακόμη μια φορά πρώτη. Ας της δώσουμε τη δυνατότητα να ζήσει αρμονικά μαζί μας. Και πού ξέρεις· ίσως η ζωή μας γίνει λίγο πιο όμορφη.