Ήσουν πάντα λίγο στον κόσμο σου, λίγο με την τρέλα σου και περίμενες να βρεις αυτόν που θα μοιράζεστε την ίδια τρέλα μπας και συνεννοηθείτε. Ντάξει, δε σε φάγανε και τα χρόνια ρε παιδί μου, αλλά κρίμα δεν είναι να ζεις μόνος σου την τρέλα σου; Και μια μέρα τον γνωρίζεις και από την πρώτη στιγμή κιόλας νιώθεις την έλξη να σε μαγνητίζει, χωρίς να ξέρεις το γιατί. Αυτό ήταν, είδα στα μάτια σου τη δική μου τρέλα κι έγινε το μπαμ.
Και λες γαμώτο βρήκα τον άνθρωπό μου, αυτόν που μαζί του θα κάνω τα πάντα. Μαζί θα ζήσουμε την κάθε τρέλα μας, την κάθε χαζή μας ιδέα, την κάθε μας φαντασίωση, το κάθε ρίσκο που φοβόμαστε να πάρουμε.
Θα σε παίρνω στις 12 το πρωί γιατί θέλω να πάμε να γράψουμε στους τοίχους και να τρελαίνουμε τους πεζούς στη διαδρομή. Θα κάνουμε το καλύτερο sex στα πιο ακατάλληλα μέρη και όταν μας κάνουν τσακωτούς θα γελάμε κάνοντας διάλειμμα για τσιγάρο. Και όντως, τα σενάρια του μυαλού αρχίσανε να παίρνουν ζωή.
Η αδρεναλίνη και η εγκεφαλική καύλα να βαράει κόκκινο. Περνάει όμως, ο καιρός και χωρίς να το καταλάβεις το σενάριο έχει αλλάξει, τα πνεύματα ηρεμούν και αντί για bungee jumping κάνετε τη λίστα του σουπερμάρκετ. Ζεις ανούσια, ανάλατα για τα δικά σου δεδομένα και χωρίς κανένα σκοπό και πρόθεση να το αλλάξεις αυτό. Ρουτινιάζεις πώς το λέμε;
Δε νιώθεις πια την αίσθηση της ελευθερίας που σε ταρακουνούσε. Κάθε φορά που θα βρεθείτε δεν είναι πια ξεχωριστή, είναι η ίδια με την προηγούμενη και ίδια με την επόμενη. Κάθε βράδυ το ίδιο δρομολόγιο για βόλτα, οι ίδιες συζητήσεις κάνοντας τσιγάρο, το ίδιο sex στα πίσω καθίσματα του αυτοκινήτου με προσοχή μη σας δει κανείς, το ίδιο φιλί στο τέλος πριν χωρίσουν για απόψε οι δρόμοι σας.
Και μετά από καιρό όταν ζεις πια μόνος, αναπολείς εκείνες τις στιγμές ελευθερίας, τρέλας, στιγμές αδρεναλίνης και αντιλαμβάνεσαι ότι είχες γίνει ένα με τη σχέση σου και αποχωρίστηκες ένα κομμάτι του εαυτού σου. Δεν είσαι το ίδιο άτομο που ήσουν όταν με λαιμαργία βούτηξες σε αυτή τη σχέση και σε τρώει ένα γαμώτο, ένα γιατί.
Πώς γίναμε έτσι εμείς; Δεν υπάρχει περίπτωση εμείς οι δυο να γίναμε η σχέση της ρουτίνας. Κι όμως, χωρίς να το καταλάβεις ένιωσες υπερβολικά άνετα, υπερβολικά ελεύθερος στη σχέση και έτσι κάπου στη μετάφραση ξέχασες το πιο σημαντικό πράγμα: το λόγο που σε έκανε να είσαι με αυτόν τον άνθρωπο, το λόγο που αυτός σε ιντρίγκαρε και ήθελες όπως και δήποτε να τα ζήσετε όλα μαζί. Ήθελες να τα κάνεις όλα διαφορετικά μαζί του και κατέληξες να τα κάνεις όλα τα ίδια.
Μήπως όμως ξεχάστηκες και δε μέτρησες και τις επιθυμίες του άλλου; Μήπως δε σκέφτηκε ο άλλος να σου τα υποδείξει; Γιατί καλά και τα ρίσκα και οι χαζές ιδέες και φαντασιώσεις, αλλά μπας και τελικά δεν είναι γ’αυτά; Μπορεί εσύ να θες να ζεις μονίμως στα όρια και να λατρεύεις τον αυθορμητισμό, ενώ ο άλλος τη θέλει και τη ρουτίνα του.
Και μ’ εμάς έτσι έγινε. Όσο εσύ ρουτίνιαζες, εγώ έψαχνα τρόπους να ζούμε όπως στην αρχή. Από όλα όσα ζήσαμε όμως, πιο πολύ θα θυμάμαι το σ’ αγαπώ που μου φώναξες από το κοινό, όταν εμένα τρέμανε τα πόδια μου στη σκηνή. Γιατί ίσως μ’ αυτή τη λέξη με καθησύχασες και καθησυχάστηκες και εσύ και έτσι σταματήσαμε να κρατάμε τη φλόγα αναμμένη και έγινε σπίθα.
Δεν κατέληξα ακόμα στο πώς ακριβώς έγινε αυτό αλλά ξέρω ότι αργά και βασανιστικά, πριν το πάρουμε χαμπάρι σκοτώσαμε τους λόγους που μας θέλανε μαζί. Και εγώ σ’αγαπώ ψαράκι μου αλλά με έβγαλες από το νερό και σταμάτησα ν’ ανασαίνω.
Και κρίμα γαμώτο, γιατί γούσταρα όταν μπλέξαμε.
Συντάκτης: Πηνελόπη Παυλίδη
