Ένας ύμνος στις φιγούρες που μας συντρόφευσαν στις καλύτερες ιστορίες που έχουμε να αφηγούμαστε. Αγαπητοί, τρελοί μας φίλοι, ευχαριστούμε.
Υπάρχουν κάποια τυπάκια, που δεν είναι απλώς γνωριμίες της δεύτερης φοιτητικής εβδομάδας, είναι το κομμάτι εκείνο που καταλαγιάζουν τις έννοιές μας. Είναι τα φύλλα αλόης που γιατρεύουν τον καημό μας.
Είναι μοναδικοί στο είδος τους, φυσικά κι είναι συμπαραστάτες και καλοί φίλοι, είναι όμως και κάτι παραπάνω, είναι ο παράγοντας εκείνος, που μετατρέπει τη συνηθισμένη βόλτα για καφέ, στο πιο ιστορικό βράδυ Τρίτης.
Είναι παρόντες στα κλασικά γλέντια και πανηγυρισμούς, απ’ το πολυπόθητο πτυχίο στο ακόμη πιο ποθητό, πρώτο αυτοκίνητο. Παρόντες και στα δύσκολα βράδια με μπουζουκοκαταστάσεις και φιστίκια Αιγίνης.
Μετατρέπουν μια απογοήτευση, ένα χωρισμό, μία χυλόπιτα, σε ευκαιρία να γλεντήσεις. Βασικά μετατρέπουν τα πάντα σε μία ευκαιρία να γλεντήσεις. Όχι να γλεντήσεις ξενέρωτα, να γλεντήσεις με παραλογισμό.
Η μεγαλύτερη αξία αυτών των ανθρώπων κρίθηκε στις μεγαλύτερες τρέλες. Ξεκινώντας από μπουκάλια κίτρινης τεκίλας, σε αμφιβόλου ηθικής μπαράκια, στα κουδούνια στις πέντε το πρωί, στη χαμένη πια ζωολογία ΙΙ.
Είναι οι σύντροφοι στα εγκλήματα, είναι ο Γουάτσον κι είσαι ο Σέρλοκ. Είναι η σωστή μίξη μυστικοπαθούς σχιζοφρενή, που θα δώσει τη συγκατάθεσή του σε κάθε ένοχη πράξη.
Του δίνονται εντολές και τις ακολουθεί, κρατάει τα σύνεργα της καταστροφής κι είναι αυτός που θα κοιτάξεις μοχθηρά και θα κάνεις νόημα να σιωπήσει, όταν δεν πρέπει να αποκαλυφθούν πολλά μπροστά σε τρίτους.
Ο καλός, ο σωστός φιλαράκος, δε θα πει «όχι» και δε θα σταματήσει πουθενά. Θα δεχτεί να σε παρηγορήσει για όποιον ανάξιο λόγο χρήζει παρηγοριάς και θα κατρακυλήσει μαζί σου στο βούρκο. Δε θα ρωτήσει, θα συμμετέχει. Θα παρατήσει ό,τι κι αν κάνει και θα μοιραστεί μαζί σου γεμάτα τασάκια μέχρι να λύσετε επιτέλους το μέγα πρόβλημα, ποιος εφηύρε τις τσιχλόφουσκες;
Αυτός, ο άνθρωπος αυτός, σε μάζεψε με το Ι.Χ εκείνο το βράδυ που σερνόσουν και σε πήγε για βρόμικο δίπλα στη θάλασσα να συνέλθεις.
Δε χαρίζεται, σε παιδεύει, σε βοηθάει να γίνεις καλύτερος άνθρωπος. Σε κάθε κουταμάρα κι ανοησία ήταν, είναι και θα είναι επάξιος σύντροφος. Είτε είναι μια απλή, καθημερινή χαζομάρα είτε μοιάζει να είναι –και μάλλον θα είναι– η μεγαλύτερη ανοησία της ζωής σου.
Θα αποφασίσετε να μάθετε κινέζικα παρέα, θα σχολιάσετε με κακεντρέχεια το ντύσιμο κάθε περαστικής κορασίδας, θα τινάξετε στον αέρα το πάρτι της πρώην σου, θα συνωμοτήσετε μαζί με το σύμπαν να μην καταλάβει η τροχαία πως το όριο ταχύτητας, σας κοιτάει από πολύ μακριά. Στις ερημιές, στις ακροθαλασσιές, στη βροχή των Ιωαννίνων και στον αέρα της Πάτρας, σε σμαρτάκι που χωράει εσάς τους δύο και με το ζόρι τη φιλία σας, στην ξανθιά κουκλίτσα που σας έφτυσε και τους δύο, όσα σας ένωσαν και σας ενώνουν.
Ακούτε παρέα Σταν και ντρέπεστε μαζί γι’ αυτό, τρώτε σαν να μην υπάρχει αύριο και δεν ντρέπεστε καθόλου γι’ αυτό, ξέρει ότι σου αρέσουν τα Τελετάμπις κι ωστόσο συνεχίζει να σε κάνει παρέα.
Είναι γνωστά τερατόμορφα ανθρωποειδή, που έχουν έρθει στο μάταιο τούτο κόσμο για να γίνουν το κατάλληλο δίδυμο για ‘σένα. Αν ήσουν ο Τομ θα ήταν ο Τζέρυ, αν ήσουν ο Κατακουζηνός θα ήταν η Βλαχάκη κι αν ήσουν καπνιστής θα ήταν ο κλεμμένος αναπτήρας.
Το ζουμί είναι πως κουμπώνει με την πάρτη σου, δίνει ο ένας, παίρνει ο άλλος και ράβε-ξήλωνε και ράβε-ξήλωνε. Να λες αβγά να λέει μάτια, να λες μαύρα να λέει μάτια, να λες στάχτη και να λέει στα μάτια.
Η ουσία του καλού σου φίλου δεν είναι Γιν και Γιανγκ. Είναι αριστοτελική μεσότητα. Την αρμονία που βρίσκεται, όταν τα αντίθετα συναντηθούν στη μέση του δρόμου, τα κοίλα βρούνε τα κυρτά και τούμπαλιν. Όταν σου αρέσουν οι ξανθιές και του αρέσουν οι μελαχρινές κι όταν για κάποιο λόγο είστε πάντα μπακούρια παρέα.
Σκηνή κινηματογραφικής ταινίας γεμάτη τραγική ειρωνεία. Σκηνές ντροπιαστικές και γεμάτες κόκκινα χι, μωσαϊκά, μπιπ κι ανεπίτρεπτα λόγια. Τρέλα στην τρέλα, πλάι-πλάι χαράξατε λίγα ή περισσότερα χρόνια κοινή πορεία κι είστε χάρμα οφθαλμών κι άκρατο γέλιο για όσους σας παρακολουθούν.
Είναι ο αφρός του φραπέ, είναι το ταπεράκι της μαμάς που περιμένεις πώς και πως. Είναι ο στίχος «μου έχει έρθει απόψε μια τρελή ιδέα» και που έχεις ήδη πατήσει το νούμερό του.
Οι τρελοί μας φίλοι, κι αυτό το λέω σαν κομπλιμάν, είναι δείγμα 1% των ανθρώπων, έχουν άλλη νοοτροπία ή δεν έχουν καθόλου, είναι σε όλα μέσα, και μετατρέπουν τη ρουτίνα σε βασίλειο χάους. Το κυριότερο, όμως, είναι πως αν αυτοί είναι τρελοί, εμείς είμαστε το κουμπί ενεργοποίησης. Είμαστε το φυτίλι στη βόμβα της ύπαρξής τους.
Επιμέλεια Κειμένου Μαρίας Σιώρη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Μαρία Σιώρη
