Αναζωπύρωση μιας φλόγας πριν το οριστικό σβήσιμο

Οι αρχές και τα τέλη είναι περίεργες καταστάσεις, αφού ό,τι και να συμβαίνει στο ενδιάμεσο, πάντα εκείνα τα δυο θα ‘ναι λίγο πιο δύσκολα και λίγο πιο θεαματικά. Ναι, θεαματικά και τα φινάλε, απλά με αρνητικό τρόπο, καθώς είτε δεν είναι κοινώς αποδεκτά είτε έπονται μεγάλης σύγκρουσης.

Όπως και να ‘χει, είναι αρκετές οι περιπτώσεις στις οποίες οι εμπλεκόμενοι επιλέγουν να αφήσουν ένα παράθυρο ελπίδας πριν το επίσημο σφύριγμα λήξης της σχέσης, είτε αυτό ονομάζεται συχνή επικοινωνία, ερωτική επαφή, ή οτιδήποτε άλλο. Σε αυτές, όμως, τις περιπτώσεις, τα παράθυρα ελπίδας αντί για βοηθητικά μέσα, φαίνονται να ‘ναι καλά στημένες παγίδες, μέσα στις οποίες δημιουργούνται ψευδαισθήσεις για την πιθανή βελτίωση μιας ήδη τελειωμένης σχέσης. Στην πραγματικότητα, αν το «μαζί» έχει τελειώσει, τίποτα απ’ όλα αυτά δεν μπορεί να το σώσει.

Είναι λογικό σε σχέσεις για τις οποίες παλέψαμε, δουλέψαμε κι ονειρευτήκαμε, να θέλουμε να πιστεύουμε πως μπορούμε να τα διορθώσουμε όλα και να κάνουμε μια νέα αρχή, αφήνοντας στην άκρη κάθε πρόβλημα που μπορεί να ‘χει προκύψει. Στην πραγματικότητα, όμως, αυτό που συμβαίνει, είναι ότι προσπαθούμε να κρύψουμε την πασιφανή αλήθεια κάτω από ένα χαλί. Προφανώς, όσο κι αν θέλουμε να το καταφέρουμε, αυτό είναι αδύνατον, αφού αργά ή γρήγορα τα θέματα που έφεραν τη σχέση σε τέλμα θα ξαναεμφανιστούν.

Βέβαια, την ώρα που το ζευγάρι περνά στιγμές μαζί, μετά απ’ την ένταση και την απομάκρυνση, νιώθει πως αναβιώνει το αρχικό πάθος και θολώνει τις εντυπώσεις, ενώ αυτό που συμβαίνει, στ’ αλήθεια, είναι η αναζωπύρωση μιας φλόγας πριν το τελικό σβήσιμο. Όποιο απωθημένο κι όποια κρυφή ελπίδα μπορεί ακόμη να ‘χει μείνει, φουντώνει με το γεγονός αυτό, δημιουργώντας μια ψεύτικη αλήθεια, που για πολλούς, δυστυχώς, αρκεί για να συνεχίσουν να δίνουν παρατάσεις και παρόν σε ένα δεσμό που είναι απών, εδώ και καιρό.

Το να δίνουμε άπειρες ευκαιρίες σε μια σχέση, την οποία επανειλημμένα και μάταια προσπαθήσαμε να κρατήσουμε ζωντανή, δεν είναι η λύση. Όταν ο καιρός περνά κι οι μνήμες εξιδανικεύονται σε αληθοφανείς –μα όχι αληθινές– αναμνήσεις, ο νους μπερδεύεται και ξεχνά τους χίλιους λόγους που τον έκαναν να φύγει, κρατώντας μονάχα τον έναν που τον κράτησε εκεί. Με αυτό τον τρόπο, κάθε φορά που νομίζεις πως προχώρησες και παίρνεις μια μικρή επιβεβαίωση, θα γυρνάς σε κάτι τελειωμένο, που δε σου αξίζει, όπως και δεν του αξίζεις.

Την επόμενη φορά, λοιπόν, που θα φτάσεις κοντά στο πισωγύρισμα, λόγω μιας μικρής ατασθαλίας, σκέψου όλα αυτά που σε έδιωξαν μακριά και κάν’ τα προσευχή για κάθε φορά που θα βλέπεις την ίδια σκηνή να παίζεται. Δες τη ζωή σου σαν θεατής, κι αν δεις πως οι ηθοποιοί της παράστασης δεν έχουν αλλάξει και πως το σενάριο επαναλαμβάνεται, τότε απομακρύνσου και μην κάνεις το λάθος από ένα μικρό ψεγάδι να εγκλωβιστείς σε έναν κύκλο που δεν τελειώνει ποτέ.

Το να γυρνάς σε κάτι οικείο είναι πολύ ασφαλές και πολλές φορές αυτό το βόλεμα κι η συνήθεια είναι που μας παρακινούν. Είναι κρίμα, όμως, να χάνουμε ευκαιρίες για νέες εμπειρίες, επειδή κολλάμε σε κάτι που ‘χουμε ήδη δει αμέτρητες φορές, περιμένοντας πως αυτή τη φορά το τέλος θα ‘χει αλλάξει.