Ό,τι ζητάμε ας το δώσουμε πρώτοι εμείς

Η ζωή έχει την τάση να επιστρέφει συμπεριφορές. Είτε το λες κάρμα, είτε το λες μοίρα, είτε το λες θεό, η ουσία είναι πως ό,τι έδωσες, αυτό θα πάρεις στο τέλος. Κι αυτό ισχύει για κάθε τομέα της ζωής μας.

Πηγαίνουμε κάθε μέρα στη δουλειά και βλέπουμε τον ξινό συνάδερφο με τα μούτρα μέχρι εκεί κάτω, εκείνον που αντί να μας καλημερίσει και να μας πει μια κουβέντα, στην καλύτερη μας αγνοεί και γυρνάει απ’ την άλλη πλευρά. Ποια είναι η δική μας στάση; Του χαμογελάμε και τον χαιρετάμε. Αν περιμένουμε πάντα απ’ τους άλλους να μας μιλήσουν και να μας ρωτήσουν πώς είμαστε, τότε θα περιμένουμε για πολύ.

Έστω, τώρα, ότι έχουμε καιρό να δούμε μερικούς φίλους και να μάθουμε τα νέα τους. Δεν είναι ανάγκη να περιμένουμε εμείς πότε θα μας τηλεφωνήσουν, κατηγορώντας τους για αδιάφορους. Ας κάνουμε πρώτοι την κίνηση. Ας στείλουμε ένα μήνυμα, ας προτείνουμε μια συνάντηση. Σημειωτέον, βέβαια, πως αν αυτή η εξαφάνιση από μεριάς τους επαναλαμβάνεται, πρέπει να πάρουμε εμείς το μήνυμα πως οι «φίλοι» μας ίσως να μην έχουν και πολλή ανάγκη την παρέα μας. Τότε, φυσικά, σε αυτήν την περίπτωση ξεκόβουμε τελείως. Με το ζόρι παρέες και φιλίες δε συντηρούνται.

Μια σχέση, πέρα απ’ την αυτονόητη αμοιβαιότητα, για να διατηρήσει τη γοητεία της πρέπει να κρατηθεί ζωντανή και διασκεδαστική. Το απρόβλεπτο είναι αυτό που μπορεί να εξιτάρει τη φαντασία και να σε φέρει πιο κοντά με τον άνθρωπό σου. Απομακρύνσου απ’ τη ρουτίνα, αναβίωσε τον έρωτά σου κι απόδειξε έμπρακτα την αγάπη σου.

Προγραμμάτισε ένα ταξίδι στο εξωτερικό ή ακόμα μια κοντινή εξόρμηση, μαγείρεψε στο ταίρι σου κι ετοίμασε ένα ρομαντικό δείπνο για δύο στο φως των κεριών, κάνε πάρτι έκπληξη στα γενέθλιά του ή ακόμα και κάτι πιο απλό, που σίγουρα θα το εκτιμήσει πολύ -όπως το πρωινό στο κρεβάτι μια χουζούρικη Κυριακή ή να τον περιμένεις έξω απ’ τη δουλειά την ώρα που σχολάει. Πολλές φορές ακόμα κι η πιο μικρή χειρονομία μπορεί να δώσει έναν αέρα ανανέωσης. Αρκεί να μη θεωρούμε κανέναν δεδομένο και να ‘μαστε πρόθυμοι να προσφέρουμε όσα θα θέλαμε να δεχτούμε. Η στάση μας θα προκαλέσει κι άλλες αντίστοιχα όμορφες κινήσεις.

Δε γίνεται να τα περιμένουμε όλα χωρίς να δίνουμε τίποτα, και να ‘χουμε πάντα την απαίτηση είτε απ’ τη σχέση μας, είτε απ’ την παρέα μας, είτε απ’ τους συναδέλφους μας, και γενικά απ’ τον οποιοδήποτε, να κάνουν πράγματα για μας που εμείς δεν κάνουμε για εκείνους. Τι σημασία έχει, εξάλλου, ποιος τα κάνει πρώτος; Είτε μας αρέσει είτε όχι, ένα ατελείωτο «δούναι και λαβείν» είναι η ζωή. Δίνουμε και παίρνουνε. Δεν μπορούμε να προσδοκάμε, να ζητάμε και να τα θέλουμε όλα απ’ τους άλλους, χωρίς εμείς οι ίδιοι να δίνουμε τίποτα πίσω, και να γκρινιάζουμε κι από πάνω. Αυτό είναι εγωκεντρισμός κι αχαριστία.

Το σημαντικότερο, όμως, είναι να δίνουμε και να κάνουμε πράγματα για τους άλλους, όχι γιατί περιμένουμε οπωσδήποτε κάποιο αντάλλαγμα από εκείνους, αλλά γιατί έτσι είναι ο χαρακτήρας μας, γιατί νοιαζόμαστε και θέλουμε να ευχαριστήσουμε τους ανθρώπους μας. Για να νιώθουμε, πρωτίστως, καλά εμείς με τον εαυτό μας.

Κάποιοι σκέφτονται καχύποπτα κι αμυντικά, υποστηρίζουν πως το να προσφέρουμε με ευκολία –είτε συναισθήματα είτε υλικά αγαθά– αποτελεί αδυναμία και στο τέλος, απ’ όλη αυτή τη δοτικότητά μας, θα καταλήξουμε στον άσσο. Κι ίσως και να γίνει έτσι. Μα αυτή είναι η μία πλευρά του νομίσματος, και μάλιστα η πιο απαισιόδοξη. Αν όλοι σκέφτονταν έτσι, τότε ούτε εμείς θα λάβουμε ποτέ χρόνο, συναισθήματα, βοήθεια από κανέναν. Θα ‘μαστε όλοι μόνοι, ο καθένας για τον εαυτό του, κι αυτό δε μοιάζει και πολύ με ευτυχία.

Γι’ αυτό ας κάνουμε εμείς την αρχή, ας δείξουμε στους άλλους πως μπορούν να μας εμπιστευτούν. Ό,τι ζητάμε από ‘κείνους, ας τους το δώσουμε πρώτοι εμείς. Γιατί η ζωή γουστάρει τους γνήσιους και τους τολμηρούς. Εκείνους που κάνουν λάθη και λένε μια «συγγνώμη» που την εννοούν. Εκείνους που υποκλίνονται σε ένα καθαρό χαμόγελο. Εκείνους που δουλεύουν και δημιουργούν. Με τους άλλους μην ασχολείσαι. Τροχός είναι και πάντοτε, αργά ή γρήγορα, γυρνάει.