Από την «τρελή καψούρα» σου λείπει η ουσία

Βαθιά επιθυμία όλων μας, έχει υπάρξει κάποια στιγμή και θολωμένοι από τη μοναξιά ή το συναίσθημα, να ζήσουμε έναν έρωτα όπως τον βλέπουμε στις μεγάλες οθόνες του κινηματογράφου, να γνωρίσουμε το απόλυτο, εκείνο που θα μας κάνει να ξεχάσουμε οτιδήποτε άλλο είχαμε βιώσει στη ζωή μας ως τη στιγμή που τα μάτια μας είδαν στα μάτια του συντρόφου μας όλα όσα ήλπιζαν ποτέ να βρουν. Κι αν το κατακτήσουμε αυτό, το μέσα στο κεφάλι μας ουτοπικό, ζαλισμένοι θα ζούμε τα πάντα στο μέγιστο, τονίζοντας πόσο τρελά θέλαμε να ζήσουμε αυτόν τον έρωτα κι ορίστε που τα καταφέραμε. Είναι όμως ουσιαστικός ένας έρωτας που αποφασίζει κανείς να ζήσει «τρελά»; Μήπως η τρέλα είναι μια καλά καμουφλαρισμένη δικαιολογία για να μην εμβαθύνουμε στη σχέση μας με το άλλο πρόσωπο;

Η λογική είναι αυτή που ρυθμίζει τα πάντα στη ζωή μας, ώστε να μπορούμε να σκεφτόμαστε και να καταλαβαίνουμε όλα όσα μας συμβαίνουν. Μέσω της λογικής μπορούμε να κρίνουμε αν οι πράξεις του ανθρώπου απέναντί μας συνάδουν με τα λόγια του, αν εννοεί όσα λέει κι αν όσα κάνει μας «ταιριάζουν» -δεν είναι δηλαδή κάποια πράξη που μειώνει ή θίγει την αξιοπρέπειά μας ή τρομερά κόντρα στη φιλοσοφία της ζωής μας.

Αν αποφασίσουμε να ζήσουμε μια τέτοια σχέση με τρέλα σημαίνει ότι κατά πάσα πιθανότητα δε θα έχει τίποτα από όσα κάνουμε δόση λογικής, δε θα φιλτράρουμε τις πράξεις και τα λόγια μας. Θα είμαστε ικανοί να φτάσουμε ως την άκρη του κόσμου για το υποτιθέμενο άλλο μας μισό είτε το αξίζει είτε όχι. Μα, αυτό δεν είναι το νόημα του έρωτα, θα μου πεις. Όχι, θα σου πω χωρίς να θέλω να χαλάσω την εικόνα που έχεις φτιάξει γι’ αυτόν.

Έναν έρωτα που τον περνάμε κι από τη λογική μας, είναι ένας έρωτας στον οποίο έχουμε αποφασίσει να εμβαθύνουμε, έναν έρωτα που θα τον ζήσουμε συνειδητά. Συνειδητά‧ έχοντας δηλαδή επίγνωση όλων των πράξεών μας και των παρεπόμενων που αυτές μπορούν να έχουν. Υπάρχει μεγαλύτερος έρωτας από τον έρωτα που τον ζεις με όλο σου το είναι;

Αν ζήσεις έναν έρωτα με τρέλα, πιθανόν να τον ζήσεις επιφανειακά αφού δε θα κάνεις καμία προσπάθεια να γνωρίσεις εις βάθος το άτομο που διάλεξες- και σε διάλεξε- για να είστε μαζί σ’ αυτό το ταξίδι της αγάπης. Θα κάνεις πράγματα για εκείνον και θα κάνει για σένα ό,τι μπορείς να φανταστείς, αλλά υπάρχει ο κίνδυνος να μην τα εννοεί γιατί ακριβώς τα κάνει πάνω στην τρέλα του, πάνω στον ενθουσιασμό του. Και το ίδιο υπερβολικά και μη ουσιαστικά μπορεί να φέρεσαι κι εσύ, αφηνόμενοι σε έναν παρορμητικό έρωτα με ημερομηνία λήξης.

Οι άνθρωποι, έχουμε την τάση όταν νιώθουμε πολύ ενθουσιασμένοι με κάτι, να μη σκεφτόμαστε καθαρά, να πιστεύουμε ότι όλα μπορούν να συμβούν αδιαφορώντας για όλα εκείνα τα μικροπράγματα που ενδεχομένως μάς ενοχλούν. Είναι σαν να ζούμε διαρκώς μεθυσμένοι. Όταν όμως αυτός ο ενθουσιασμός φύγει κι έρθει το χανγκόβερ, τότε συνειδητοποιούμε πόσο λάθος έχουμε κάνει, πόσα είπαμε πάνω στη μέθη μας χωρίς κανένα φίλτρο, πόσο πρόκειται να πληγώσουμε το άτομο δίπλα μας τώρα που καταλάβαμε ότι δεν είναι τελικά όλα τόσο τέλεια.

Ένας έρωτας με τρέλα μπορεί να κάνει ελεύθερη πτώση κρατώντας ένα πανό που να λέει «Σ’ αγαπώ» και το επόμενο πρωί να το γυρίσει ανάποδα γράφοντας «Ξέρεις κάτι; Μου πέρασε.». Ενώ σ’ έναν έρωτα τον οποίο θα ζήσεις συνειδητά, καταλαβαίνεις ότι κάθε δήλωση έχει περάσει από το πρίσμα της σκέψης- κι αν δε μοιάζει τόσο φαντασμαγορική θα ισχύει και την επόμενη μέρα κρατώντας την ουσία της.

Καλό το να θέλει ο άλλος να πετάξει μαζί σου στο υπερπέραν αλλά καλύτερο να θέλει μαζί σου να περπατήσει στη γειτονιά. Κάποιες φορές η ζωή ξεπερνά τον κινηματογράφο κι άλλες φορές παραβλέπει να σου πει ότι στον κινηματογράφο, λένε και κανένα ψέμα.