1 μέρα με φίλους και πάρτι χρειάζεται την επόμενη στο σπίτι με πιτζάμες

Θυμάσαι τα ξέφρενα parties ως τις πρώτες πρωινές ώρες; Τις εξόδους σου που, φυσικά, ήταν καθημερινές και το ότι δεν άντεχες ούτε μισή μέρα χωρίς να δεις τους κολλητούς σου; Τώρα βγαίνεις μια μέρα και την επόμενη θέλεις να μείνεις αγκαλιά με τον καναπέ και την αφεντιά σου στο σπιτάκι σου. Quality time το λένε οι Άγγλοι, γεμίζω μπαταρίες το λέμε εμείς εδώ.

Δεν είναι κακό να θέλεις ένα χρονικό διάστημα αποτοξίνωσης μετά από κάποιες κοινωνικές ή φιλικές επαφές. Δεν μπορείς συνέχεια να έχεις διάθεση να βγεις έξω, να συναντήσεις κόσμο και να συνομιλήσεις ή απλώς να ακούσεις τα δικά τους νέα. Δεν είναι όλες οι μέρες ίδιες και αυτό δεν είναι κατακριτέο.

Συνεχώς λέμε ότι όσο περνούν τα χρόνια, τόσο θέλουμε να περνάμε περισσότερο χρόνο με τον εαυτό μας, θέλουμε να ηρεμούμε, να μας προσέχουμε. Δεν μπορούμε εύκολα να ανεχόμαστε αυτά που δε μας γεμίζουν, ούτε φυσικά να προσποιούμαστε πως δεν ακούσαμε, δεν είδαμε, δε μάθαμε αυτά που μας ενοχλούν και να μην τα σχολιάζουμε. Όσο τα χρόνια περνούν, τόσο καταλαβαίνουμε ότι αν ξοδέψουμε ενέργεια για κάποιον τη μια μέρα, την άλλη θέλουμε να την αφιερώσουμε στον εαυτό μας προκειμένου να ανακτήσουμε τις δυνάμεις μας.

Πολλοί υποστηρίζουν ότι αυτή η συνήθεια είναι επίκτητη, δηλαδή την αποκτούμε μετά από κάποια ηλικία. Δε ξέρω κατά πόσο αυτό ευσταθεί μιας και δεν μπορούμε να θέσουμε τον ίδιο κανόνα για όλους τους ανθρώπους. Ο καθένας έχει διαφορετικό χαρακτήρα, διαφορετικές προτιμήσεις και σίγουρα διαφορετικές αντοχές. Δεν είναι δυνατόν να πούμε δηλαδή ότι μέχρι τα 25 δεν έχεις ανάγκη το διάστημα αποτοξίνωσης αλλά από τα 26 κι έπειτα έχεις ανάγκη να περάσεις ποιοτικό χρόνο με τον εαυτό σου, έτσι μαγικά με το που σβήσεις τα κεράκια των γενεθλίων σου.

Η ανάγκη αυτή της επαναφόρτισης των μπαταριών μας δεν πηγάζει από καμία τάση μας για φυγή κι αποξένωση από τους ανθρώπους που έχουμε επιλέξει να υπάρχουν στη ζωή μας αλλά από την ανάγκη κάλυψης της ασυμβίβαστης φύσης μας. Καλώς ή κακώς, όταν είσαι σε μια παρέα είτε βγείτε έξω είτε μείνετε μέσα και κάνετε κάτι όλοι μαζί, πάντα τα στάνταρ θα κυμαίνονται, καταλήγοντας να κάνετε κάτι που δεν τρελαίνεστε όλη η παρέα εξίσου να το κάνετε. Εσύ, για παράδειγμα, μπορεί να μη θέλεις καθόλου να δείτε ταινία αλλά η πλειοψηφία να έχει ήδη επιλέξει τι θα δει, αναγκαστικά τότε για χάρη της παρέας θα δεις κι εσύ την ταινία. Είναι απαραίτητο στις διαπροσωπικές μας σχέσεις να ξέρουμε πότε και πώς να κάνουμε πίσω ώστε να διατηρηθούν οι ισορροπίες, οπότε συμβιβάζεσαι γιατί στην τελική, η παρέα είναι που μετράει.

Αυτός ο συμβιβασμός, όμως, που κάνεις τη μια μέρα διψά για αναπλήρωση την επομένη. Δεν μπορείς συνεχώς να συμβιβάζεις τα θέλω σου για χάρη των άλλων, θα ήταν υπερβολικά ψυχοφθόρο. Έτσι, μετά από μια βραδιά κοινωνικοποίησης απαιτείς χρόνο για τον εαυτό σου, για τα δικά σου θέλω κι ενδιαφέροντα. Η βραδιά αυτή θα είναι σωτήρια ώστε να μπορέσεις να βγεις ξανά έξω και να είσαι η κοινωνική εκδοχή του εαυτού σου. Κυριολεκτικά φορτίζεις ικανοποιώντας τις απόλυτα προσωπικές σου ανάγκες.

Δε γεννηθήκαμε όλοι για να θέλουμε να είμαστε συνεχώς έξω και να διασκεδάζουμε, δεν το αντέχει ο εαυτός μας τo non-stop party και τη φιλική συναναστροφή, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θέλουμε να εξαφανιστούν όλοι οι άνθρωποι που μας περιτριγυρίζουν και θέλουμε να μείνουμε μόνοι. Όλα θέλουν το μέτρο τους και αυτό το μέτρο οφείλει να είναι σεβαστό. Μια μέρα στο σπίτι τρώγοντας πίτσα με τις πιτζάμες, μπορεί όντως να κάνει θαύματα στο αίσθημα του ανικανοποίητου που ίσως σου δημιουργείται και δεν ξέρεις γιατί. Είπαμε, quality time το λένε, με τον εαυτό μας, προσθέτουμε εμείς.