Κάθε άνθρωπος επαναλαμβάνει τακτικά κάποιες συνήθεις που έχει αποκτήσει στη διάρκεια της ζωής του. Με τον καιρό γίνονται μέρος της καθημερινότητάς του σε τέτοιο βαθμό, που μετά από ένα σημείο εφαρμόζονται μηχανικά κι αυτόματα, σαν αναπνοή. Μία από αυτές τις συνήθειες είναι το να ακούμε μουσική στο αυτοκίνητο. Δε νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος που όντως το σκέφτεται για το αν πρέπει ή όχι να πατήσει αυτό το κουμπί. Μπαίνεις στο αμάξι κι ανοίγει απευθείας η μουσική- αυτόματα, μηχανικά- έτσι για να έχεις παρέα στη διάρκεια της διαδρομής, για να έχεις κάποια φωνή να ακούγεται ώστε να ησυχάζουν οι φωνές στο μυαλό σου, για να εντρυφήσεις σε ένα νέο άλμπουμ ή για να ακούσεις για χιλιοστή φορά εκείνα τα 20 τραγούδια της λίστας που έχεις λιώσει.
Εκτός από μία και μόνη φορά.
Αυτή τη φορά θέλησε να αποκωδικοποιήσει και μια διάσημη ραδιοφωνική παραγωγός της Θεσσαλονίκης, η Αναστασία Παύλου, λέγοντας ότι «τα πράγματα στη ζωή είναι πολύ σοβαρά όταν δεν αντέχεις ούτε τη μουσική στο αυτοκίνητο» κι αυτό ίσως μας έκανε λίγο- πολύ όλους να ταυτιστούμε. Υπήρξαν σίγουρα μέρες που μπήκες στο αυτοκίνητο κι όταν ξεκίνησε να παίζει η μουσική, είπες«όχι τώρα κι εσύ» και την έκλεισες αμέσως. Έτσι, έφτασες να διανύεις χιλιόμετρα στην απόλυτη σιωπή γιατί το μυαλό σου είχε ήδη αρκετή φασαρία, για να αντέξεις και τον ήχο του ραδιοφώνου. Εσύ, σε ένα αυτοκίνητο, στο οποίο δεν ακούγεται παρά μόνο ο ήχος της μηχανής, να προσπαθείς να βάλεις τάξη σε όλο αυτό που υπήρχε στο μυαλό σου, να οδηγείς σχεδόν μηχανικά και να επιδιώκεις να βρεις αυτή τη χαλάρωση που σου έλεγαν ότι προσφέρει απλόχερα η οδήγηση, όταν πήγες να βγάλεις δίπλωμα.
Όντως, τότε καταλαβαίνεις ότι τα πράγματα είναι σοβαρά˙ όταν δεν αντέχει η ψυχή σου τη μουσική. Όταν έχεις ανάγκη να είσαι εσύ κι ο εαυτός σου, ώστε να μπορέσεις να βρεις λύση σε όλα αυτά που σε ταλανίζουν και να πάρεις – έστω μ’αυτόν τον τρόπο- λίγο χρόνο μόνο για σένα, προκειμένου να μπορέσεις να δεις τι άπτεται των ικανοτήτων σου και τι τελικά σε έχει ξεπεράσει.
Πολλές είναι οι στιγμές που αναζητούμε το γέλιο μέσα στο αυτοκίνητο, τη συντροφικότητα, το νοητό ταξίδι, τον ρυθμό και το τραγούδι που ρίχνουμε μαζί με τον ερμηνευτή, ή απλά την παρέα, με την αγαπημένη μας εκπομπή στο ραδιόφωνο, νιώθοντας ότι έχουμε γίνει φίλοι με τους παρουσιαστές και τα λέμε σε ένα χαλαρό καφεδάκι κάπου έξω. Πολλές, όμως, ενδέχεται να είναι κι οι στιγμές που έστω κι ένας παραπάνω ήχος, μια και μόνο νότα, μπορεί να μας κάνει να ξεσπάσουμε και είναι το κερασάκι στην εντελώς θρυμματισμένη τούρτα της ψυχολογίας μας.
Να θυμάσαι ότι και στις δύο περιπτώσεις, είτε αναζητάς την ηρεμία είτε τη φασαρία για να σε ψυχαγωγεί μέσα στο αμάξι σου, εν τέλει η απόφαση θα παρθεί από σένα και για σένα. Να οδηγείς με προσοχή και, είτε με μουσική είτε χωρίς, να απολαμβάνεις τη διαδρομή όπου κι αν πηγαίνεις, έχοντας εμπιστοσύνη και στο πώς τα φέρνει η ζωή. Κι αν σήμερα η μέρα σε βρίσκει να μην αντέχεις ούτε ένα τραγούδι, να θυμάσαι ότι δεν είναι όλες ίδιες, και θα έρθει ξανά εκείνο το Σάββατο όπου γυρνώντας από τη δουλειά, θα ουρλιάζεις “Sweet Home Alabama” χαμογελώντας.
Συντάκτης: Κατερίνα Μάρου
