Φοιτητής σε δεύτερη σχολή δεν πας για να παίξεις

Τα χρόνια πέρασαν, οι δύσκολες στιγμές που πέρασες στο πρώτο σου πτυχίο έγιναν όμορφες αναμνήσεις κι οι απαιτήσεις της σύγχρονης κοινωνίας σε ωθούν να σκεφτείς να πάρεις κι ένα δεύτερο πτυχίο κι αργότερα ίσως κι ένα τρίτο και πάει λέγοντας. Εξάλλου, αναγνωρίζεις καλά ότι πλέον τίποτα δεν είναι αρκετό- όσα περισσότερα προσόντα σου πιστοποιούνται με χαρτιά που θα κρεμάσουν οι γονείς σου στον τοίχο και θα χαίρονται, τόσο το καλύτερο.

Πολλές οι διαφορές της πρώτης και της δεύτερης σχολής σου, αφού ούτε την ίδια διάθεση έχεις ούτε το ίδιο πάθος και τις αντοχές έχεις. Εξαίρεση σ’ αυτό αποτελούν τα άτομα που συμβιβάστηκαν με την πρώτη τους σχολή και το όνειρό τους ήταν πράγματι να ολοκληρώσουν τις σπουδές στη σχολή που επέλεξαν αργότερα στη ζωή τους. Οι υπόλοιποι- ή καλύτερα οι περισσότεροι- επιλέγουν να φοιτήσουν σε μια δεύτερη σχολή μόνο και μόνο για την επαγγελματική επιτυχία που αυτή θα τους επιφέρει αργότερα, αφού μεγαλώνοντας και βγαίνοντας στον στίβο της εργασίας συνειδητοποίησαν ότι το ένα πτυχίο, η μια ξένη γλώσσα, το ένα πτυχίο πληροφορικής ή μια πιστοποίηση σεμιναρίου δε σε πάει και πολύ μακριά, γιατί όλα αυτά πλέον θεωρούνται προσόντα που διαθέτει το μεγαλύτερο ποσοστό ανθρώπινου δυναμικού της κοινωνίας.

Επομένως, χρειάζεσαι κάτι παραπάνω κι αυτό το παραπάνω μπορεί να αποκτηθεί με σένα να κάθεσαι ξανά στα έδρανα και να γίνεσαι εκ νέου φοιτητούδι. Ωστόσο, αυτή σου η φοιτητική ζωή δε θυμίζει σε τίποτα την πρώτη φορά που πήγες φοιτητής σε άλλη πόλη.

Δεν έχεις πλέον τις αντοχές να πας 12 ώρες στη σχολή και μετά να βγεις μέχρι τα ξημερώματα για τσίπουρα και ποτά με την παρέα, δεν έχεις τη διάθεση να ξυπνάς 5:30-6 το πρωί ή να κάθεσαι ξύπνιος μέχρι τις 3 για να βγει η ύλη της εξεταστικής, δεν έχεις την υπομονή να ψάξεις κάτι διεξοδικά ή να ακολουθήσεις πιστά το πρόγραμμα της σχολής σου. Εσύ αυτή τη στιγμή έχεις άλλες υποχρεώσεις και προτεραιότητες: έχεις τη δουλειά σου, το σπίτι σου και τόσα άλλα που απαιτούν την προσοχή σου. Όταν ήσουν φοιτητουδάκι της πρώτης σχολής σε συνόδευε η ανεμελιά ότι μοναδική σου υποχρέωση είναι τα μαθήματά σου κι όλα τα υπόλοιπα τα τακτοποιούσαν μαγικά οι γονείς σου, ενώ κατά περιπτώσεις δεν είχες καν ιδέα για το τι πληρώνεις και που.

Ξαφνικά, όμως, βρίσκεσαι σε μια αίθουσα με χιλιάδες φοιτητές που δεν είναι εξοικειωμένοι με τις υποχρεώσεις και τα βάσανα που έχεις εσύ να αντιμετωπίσεις, τώρα αλλά έχουν τα ίδια άγχη, τους προβληματισμούς και παρόμοια όνειρα με σένα, τότε όταν έμπαινες για πρώτη φορά στην αίθουσα του Πανεπιστημίου κουβαλώντας μαζί σου εκείνη την πρωτόγνωρη αισιοδοξία και πίστη, ότι η ζωή σου τότε ξεκινούσε. Κι όντως τότε ξεκινούσε, μιας και τότε είναι η περίοδος που πράγματι κάποιος ανεξαρτητοποιείται και παίρνει τη ζωή στα χέρια του, αφού μαθαίνει να ζει μόνος του σε μια άγνωστη μέχρι τότε για εκείνον πόλη και να μάχεται για τα όνειρά του μέσω της εκπαίδευσης.

Τώρα, όμως, που έχεις περάσει αυτό το στάδιο με επιτυχία κι επιστρέφεις στα έδρανα. Βλέπεις ότι για σένα τα πράγματα είναι πιο συγκεκριμένα, ακόμα κι αν δεν καίγεσαι να αποφοιτήσεις στην ώρα σου, αφού παίρνεις τον βαθμό σου και την παρουσία σου εκεί στα σοβαρά, και προσπαθείς να δώσεις αξία στο γεγονός ότι βρίσκεσαι σε εκείνη την αίθουσα. Ο χρόνος δεν είναι άπειρος και μετράει κάθε απόφαση και προτεραιότητά σου.

Η γνώση είναι δύναμη κι όσα περισσότερα μαθαίνεις στη ζωή σου τόσο περισσότερο θα ανθίζει το μέσα σου και το μυαλό σου. Όσο μεγαλώνουμε, θέλω, υποχρεώσεις κι επιλογές αλλάζουν, ενώ οι αντοχές μειώνονται. Τίποτα από αυτά όμως δεν είναι λόγος να στερήσεις από τον εαυτό σου το δώρο αυτό της μάθησης, ακόμη κι αν το κάνεις απλώς για την επαγγελματική αποκατάσταση. Άλλωστε, είναι μια δεύτερη ευκαιρία στην επαγγελματική αρένα. Μια καινούρια αρχή. Γιατί να τη χάσεις;