Να δέχεσαι ότι οι άνθρωποι φεύγουν

Πολλά πράγματα που έχουμε στη ζωή μας, αν και νομίζουμε πως μπορούμε να τα διαχειριστούμε ή πως είναι δικά μας, μόνο το νομίζουμε. Πολλά επίσης είναι αυτά που εύκολα έρχονται, όμως δύσκολα τ’ αφήνεις να φύγουν, είτε επειδή τ’ αγαπάς είτε γιατί δεν μπορείς να διαχειριστείς την απουσία τους. Τι γίνεται όμως αν κάποια στιγμή θα πρέπει ν’ αφήσεις κάτι να φύγει; Αν δεν έχεις άλλη επιλογή, γιατί κατά βάθος ποτέ δεν ήταν στο δικό σου χέρι;

Αρκετοί είναι οι άνθρωποι που κάνουν τον κύκλο τους στη ζωή μας και πρέπει κάποια στιγμή να φύγουν.Έχουν έρθει, μας έχουν διδάξει και δεν έχουμε τίποτα να προσφέρουμε πια ο ένας στον άλλο. Όμως, στη σχέση μπερδεύεται η έννοια του δικαιώματος που θεωρούμε ότι διαθέτουμε, χάνονται οι αποστάσεις, θολώνουν. Γιατί πρέπει να τραβάμε καταστάσεις από το μαλλί, μόνο και μόνο επειδή εμείς θέλουμε; Και πότε μπορεί κανείς να καταλάβει πως δεν πάει άλλο μια κατάσταση; Προσκαλούμε τη θλίψη στη ζωή μας μ’ αυτόν τον τρόπο και της στρώνουμε και το τραπέζι. Όταν βιώνει κάνεις μια τάση για φυγή για καιρό, δεν είναι δύσκολο να αισθανθείς το τέλος να έρχεται. Το θέμα είναι όταν το καταλάβει, να μπουν στην άκρη οι εγωισμοί και τα πείσματα και να αφήσεις τον άνθρωπο που έχει ανάγκη να φύγει, να το κάνει. Γιατί ίσως κρατώντας τον κοντά σου, να τον χάσεις περισσότερο.

Όσο για τον έρωτα που έχουμε στη ζωή μας είναι κάτι που έρχεται, φεύγει, μένει κι ανάλογα με το τι αποθέματα έχει κανείς, μπορεί να τον αντιμετωπίσει. Μπορεί να είναι στα χέρια μας να τον ζήσουμε, αλλά μπορεί και όχι. Και πάλι εκεί πρέπει να διαλέξουμε αν θα παλέψουμε μέχρι τέλους ή αν θα τον αφήσουμε να φύγει. Αυτό που ίσως τις περισσότερες φορές δε μας έχει περάσει από το μυαλό είναι πως όταν βρισκόμαστε σ’ αυτό το τέλμα που δεν ξέρουμε αν είμαστε αρκετά δυνατοί για να διαχειριστούμε τα συναισθήματά μας και καταλήγουμε να ζορίζουμε ανθρώπους, είναι καλύτερα ν’ αφήσουμε τον άνθρωπο ή την κατάσταση να φύγει από μας. Έτσι, χωρίς προσπάθεια για να το κρατήσουμε. Κι αυτό ίσως να είναι και η μεγαλύτερη προσπάθεια που θα πρέπει να καταβάλουμε.

Διότι για να φτάσουμε στο σημείο να διαλέγουμε εάν θα συνεχίσουμε να παλεύουμε για κάτι έτσι ώστε να κρατήσει ή αν θα το αφήσουμε να φύγει, ίσως να σημαίνει πως έχει ήδη τελειώσει. Ίσως να μην έχει τελειώσει ολοκληρωτικά, αλλά έστω προσωρινά. Ίσως σε κάποια άλλη φάση της ζωής μας, όταν είμαστε εμείς περισσότερο έτοιμοι, να έρθει ή όταν είναι η σωστή -τυχερή αν θες- στιγμή να έρθει. Και τότε μπορεί τα πράγματα να έχουν εξελιχθεί καλύτερα παρ’ όλο που κάποτε αφέθηκαν στη μέση.

Γιατί νόημα στη ζωή δεν είναι μονάχα το «θέλω», είναι το «μπορώ», είναι το «γίνεται». Κι όλα αυτά πρέπει να συγχρονιστούν για να μη χρειαστεί να κρατηθεί ένα συναίσθημα ή ένας άνθρωπος κοντά μας από συνήθεια ή από λύπηση, ακόμα κι από συμπόνια. Μήπως τελικά με το να επιμένεις σε μια κατάσταση, στην πραγματικότητα χάνεις το παιχνίδι; Ίσως αν το άφηνες να φύγει, θα επέστρεφε κομμένο και ραμμένο για τα δικά σου μέτρα, αυτό που τόσο λες πως θέλεις. Μήπως επιμένοντας, χάνεις αντί να κερδίζεις; Γι’ αυτό να αφήνεις τους ανθρώπους να φεύγουν. Δεν ήταν ποτέ στο χέρι σου να τους κρατήσεις άλλωστε.