Κάθε φορά η ίδια ιστορία. Όλο λέω να προχωρήσω κι όλο σε σένα γυρίζω. Νιώθω κάτι να λείπει, φεύγω, κι έπειτα απογοητεύομαι από τα πρόσωπα που γνωρίζω. Κι ενώ το ‘χω ξαναδεί το σενάριο σε επανάληψη, δεν ξέρω ούτε κι εγώ γιατί επιστρέφω. Ξέρω πως για μένα είσαι κάτι το μοναδικό, κάτι που μέσα μου δεν έχει λήξει. Και μου προσφέρει κατά κάποιο τρόπο ασφάλεια να ξέρω πως όποτε αποφασίσω να επιστρέψω θα σε βρω εκεί. Φταίω σίγουρα εγώ, όμως κι εσύ γιατί επιτρέπεις τα πισωγυρίσματά μου;
Κάθε φορά φοβάμαι την απόρριψή σου, μήπως δεν είσαι εκεί να με περιμένεις. Όμως κατά βάθος, η διαίσθησή μου μου λέει πως θα είσαι. Γιατί περιμένεις; Ξέρω πως σε κρατάω πίσω. Γιατί όταν βλέπεις πως επαναλαμβάνω το ίδιο μοτίβο, πως έρχομαι ξανά, μπορεί και να ελπίζεις πως θα έρθει κάποια φορά που δε θα σηκωθώ να φύγω. Ίσως μοιάζει με παιχνίδι όλο αυτό, μα δεν ξέρω πώς μπορούμε να ξεφύγουμε. Κι αν το να το τελειώσεις εσύ και να μου κλείσεις την πόρτα σίγουρα θα με απογοητεύσει και δεν είναι και το πιο γενναίο σενάριο, ίσως να ήταν βολικό, να ήταν ένας τρόπος να το λήξουμε. Ίσως πάλι να πρέπει να βρω τη δύναμη να μείνω μακριά απ’ την ασφάλεια που μου προσφέρεις, απ’ την ηρεμία που με κάνεις να νιώθω.
Γιατί όταν έρχομαι κοντά σου, νιώθω να είμαι ο εαυτός μου, νιώθω πως δε χρειάζεται να υποκρίνομαι, να κάνω δεύτερες σκέψεις, να προσπαθώ να αλλάξω για να γίνω αποδεκτή. Και κάθε φορά που πλησιάζω είναι σαν να μην έφυγα ποτέ. Έχουμε τέτοια οικειότητα που όσος καιρός κι αν έχει περάσει, μ’ έναν μαγικό τρόπο μένει αναλλοίωτη και δε χάνεται.
Αν έβρισκα την πόρτα σου κλειστή, ίσως να το έπαιρνα απόφαση πως όλο αυτό δεν πάει πουθενά. Μπορεί πάλι, να με ταρακουνούσε. Μα δεν είναι ειρωνεία να ζητάω από σένα που μου προσφέρεις τόσα να μου κλείσεις την πόρτα για να μου το κάνεις πιο εύκολο; Ενώ εγώ στο κάνω τόσο δύσκολο, αφήνοντάς σε στο περίμενε, χωρίς κανένα διαπιστευτήριο πως θα ξαναγυρίσω, χωρίς να σου λέω καν πόσο σκοπεύω να μείνω.
Κι αν πάρει ένας απ’ τους δυο μας την απόφαση να κλείσει την πόρτα, άραγε θα ‘ναι οριστικό; Κι αν το μετανιώσουμε; Μπορούμε να κρύψουμε κάπου ένα κλειδί; Έτσι για σιγουριά πως θα μπορούμε ν’ ανοίξουμε αν καταλάβουμε πως τελικά αυτά που μας ενώνουν είναι περισσότερα απ’ όσα μας χωρίζουν. Απ’ την άλλη, ένα τέλος που ξέρεις πως μπορεί να είναι προσωρινό, δεν είναι και η καλύτερη βοήθεια να προχωρήσεις.
Όποτε γυρίζω σε σένα, νιώθω χαρούμενη. Νιώθω πως βρίσκομαι σπίτι μου, σε ένα περιβάλλον γνώριμο, πως μου προσφέρεις αυτά που κάθε επόμενο πρόσωπο δεν καταφέρνει να δώσει. Μα κι αν με κάνεις να νιώθω τόσο χαρούμενη, γιατί στο καλό φεύγω; Όταν είμαι μαζί σου νιώθω κάτι να λείπει και θέλω να το ψάξω, να δω πού μπορεί να κρύβεται. Κι όταν δεν το βρίσκω, τρέχω πάλι πίσω, για να μη χαθούν αυτά τα τόσο μοναδικά που νιώθω, αυτά που βρίσκω σε σένα και μου προσφέρεις. Άραγε, δε σε κούρασαν τα πήγαινε-έλα μου;
Τόσα «γιατί» τριγυρνάνε στο μυαλό μου και δεν ξέρω αν κάποιος μπορεί να δώσει απαντήσεις. Με νοιάζει όμως να τις βρω, να έχει εξέλιξη η ιστορία μας, αρνητική ή θετική -αρκεί να πάει κάπου. Να σταματήσω να φεύγω. Μα πώς; Να μην ξαναγυρίσω; Ούτε αυτό βρίσκω τη δύναμη να κάνω. Να βρω την πόρτα σου κλειστή; Η ιδέα και μόνο τρομάζει.
Ξέρω, πως πολλοί θα μιλήσουν για ανασφάλεια. Όπως επίσης ξέρω πως το πιο υγιές θα ήταν να σταματήσω από μόνη μου να γυρνάω, να μη μας ξαναβάλω σ’ αυτόν τον φαύλο κύκλο. Όποιος κι αν είναι ο λόγος της επιστροφής, είτε είναι η σιγουριά κι η ασφάλεια, είτε μια υποσχόμενη ευτυχία, είτε ένα δέσιμο και μια οικειότητα, είτε μια αποδοχή και η επιβεβαίωση που έχω ανάγκη, ξέρω πως δε μας κάνει καλό. Μπορεί τα συναισθήματά μου να είναι τόσο μπερδεμένα και να μην έχω καταλάβει τι ακριβώς θέλω, μπορεί να είσαι κάτι που δε μου ‘χει τελειώσει αλλά ούτε είναι τόσο δυνατό. Το μόνο που ξέρω είναι πως πρέπει να βρω τον τρόπο να νιώθω από μόνη μου ασφαλής, ν’ αφήσω πίσω μου κάτι που προσφέρει στιγμές χαράς, μα τελικά δε βγάζει πουθενά.
Κάποτε πρέπει να σταματήσω τα πήγαινε-έλα. Ξέρω πως δεν είναι και πολύ υγιές όλο αυτό. Κι όλα αυτά που βρίσκω σε σένα, πρέπει ή να τ’ αφήσω πίσω μου και να δω τι μπορούν να μου προσφέρουν και άλλοι ή να τα εκτιμήσω τόσο ώστε να μη μου λείπει τίποτα, για να μη νιώσω την ανάγκη να ξαναφύγω ποτέ πια.
Συντάκτης: Μαρίλια Μυστεγνιώτου
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
