Αγαπάμε αυτούς που μας μαθαίνουν καινούρια κομμάτια

Θυμάσαι όταν ήσουν 12 χρονών και περίεργος για τον κόσμο, τότε που σιγά-σιγά ξεκίνησες να αναζητάς περιπέτειες; Όλα αυτά τα χρόνια όλο και κάποιον γνώριζες που σου μάθαινε καινούρια πράγματα. Σου πρότεινε νέα βιβλία, χώρες ολάκερες να επισκεφτείς, σου μάθαινε ξένες γλώσσες που τόσο αγαπούσες, σου έλεγε ιστορίες από παλαιότερες εποχές που ακόμα εμπνέουν τις γενιές μας, σου έδειχνε την τέχνη του και άλλα πολλά. Απ’ αυτούς τους ανθρώπους όμως περισσότερο αγαπούσες αυτούς που σου μάθαιναν καινούρια μουσική. Γιατί η μουσική ήταν, είναι και θα είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ψυχής σου.

Είναι στιγμές που το ραδιόφωνο παίζει από το πουθενά το αγαπημένο τραγούδι, το αγαπημένο που είχατε με την κολλητή σου από τότε που ήσασταν τρίτη Λυκείου και το βάζατε κάθε φορά που κλέβατε το αυτοκίνητο του μπαμπά για εκείνες τις μεταμεσονύχτιες βόλτες. Ανεκτίμητη αξία να έχεις τέτοια κομμάτια στην καρδιά σου.

Τα πρωινά όταν είσαι αγκαλιά με μια κούπα καφέ, δε γίνεται να μην παίζει η λίστα του Spotify που σου έφτιαξε ο δικός σου για να σε ανεβάσει, γεμάτη από τραγούδια που σε κάνουν να θέλεις να χορεύεις και να νιώθεις πως μπορείς να κατακτήσεις όλο τον κόσμο.

Φυσικά και θα αγαπήσουμε λίγο περισσότερο αυτούς που μας μαθαίνουν καινούρια μουσική. Γιατί οι βόλτες με το αυτοκίνητο δε θα ήταν ίδιες χωρίς να παίζει o Iggy Pop με το “I am a passenger, and I ride and I ride”, ενώ εσύ ξεφωνίζεις με τον κολλητό σου “Singin la la la la”. Τα ξενύχτια με τσιγάρο και ποτό δε θα ήταν ίδια χωρίς το καψούρικο «Μη φύγεις τώρα» από Οικονομόπουλο που σου έστειλε για δεύτερη φορά η πρώην (δε θέλω γιουχαΐσματα, όλοι ακούμε τα λαϊκά μας όταν πρέπει όσο κι αν δενθέλουμε να το παραδεχτούμε). Τα ξέφρενα πάρτι που χοροπηδούσες με τους κολλητούς σου δε θα ήταν τα ίδια χωρίς το “Jump around” από House of Pain.

Η καινούρια μουσική γίνεται μοναδική, γιατί προέρχεται από δικούς σου ανθρώπους, από αναμνήσεις που συνδέονται με χαρές και με λύπες. Πόσες φορές σου έτυχε να μιλάς με κάποιον μέσω social media και με το που αντάλλαξες λίγα τραγούδια, κατάλαβες μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα αν ήθελες να συνεχίσεις να του μιλάς, αν πρόκειται για πρόσωπο ξεχωριστό ή αν εντελώς αντίθετο σε σχέση με την ιδιοσυγκρασία σου και την κουλτούρα σου. Θυμάσαι πόσο ζεστά σε έκανε να νιώθεις κάθε φορά αυτός που σε ενδιέφερε όταν σου έστελνε επί μήνες την «Αγκαλιά» του Monsier Minimal; Λες και ήξερε πόσο πολύ αγαπούσες το άγγιγμα και τη στοργή του. Και εσύ τον αγαπούσες ακόμα περισσότερο.

Είμαστε τα τραγούδια μας. Είμαστε οι playlists που έχουμε σε Youtube και Spotify. Και τα κρυφά και αυτά που μοιραζόμαστε σε social media. Και αυτό κάνει καθέναν να μας αγαπά λίγο περισσότερο κάθε φορά που αφήνουμε ένα τραγούδι να αγκαλιάσει τις στιγμές μας. Ειδικά αν δεν είμαστε καλοί στα λόγια, τα τραγούδια πολλές φορές μας δίνουν την ευκαιρία να εκφραστούμε με τον τρόπο μας και να δείξουμε στον άλλο πώς νιώθουμε. Μην κρατάς κρυμμένη τη μουσική σου, είτε πρόκειται για Ludovico Einaudi με το μελωδικό του πιάνο που σε ηρεμεί είτε για Morcheeba με το ανέμελο Blood Like Lemonade που ακούς όταν θέλεις να χαθείς στις σκέψεις σου. Ποτέ δεν ξέρεις ποιος μπορεί να το εκτιμήσει ή να σε αγαπήσει για τη μουσική σου.