Μη χάσεις φίλους-διαμάντια για μερικούς σκάρτους

Λένε πως οι φίλοι είναι τα αδέρφια που επιλέγεις, οι συνοδοιπόροι στο ταξίδι της ζωής κι οι άνθρωποι στους οποίους θα πας για να μοιραστείς τις λύπες σου και τις χαρές σου. Τα άτομα που στις αποτυχίες σου θα στεναχωρηθούν και στις επιτυχίες σου θα ενθουσιαστούν και θα σε συγχαρούν. Όμως τι γίνεται όταν κάποιο από αυτά τα άτομα δεν αισθάνεται και δεν πράττει έτσι; Όταν ο φίλος σου χαίρεται στις λύπες σου και λυπάται στις χαρές σου; Τότε πολύ απλά δεν ονομάζεται φίλος και σίγουρα δεν αξίζει τον τίτλο «κολλητός».

Πότε καταλαβαίνουμε ότι ο άνθρωπος αυτός, ο υπεράνω πάσης υποψίας, είναι τελικά ύποπτος; Δυστυχώς, όταν είναι πλέον πολύ αργά. Όταν μαθαίνουμε πως οι φορές που μας πλήγωσε (κι εμείς τον συγχωρέσαμε) ήταν σκόπιμες, όταν συνειδητοποιήσουμε πως δε νοιάζεται για το δικό μας καλό αλλά μόνο για το δικό του.

Όταν δεν έχεις να του προσφέρεις κάτι άλλο και νιώθει πως ό,τι εκμεταλλεύτηκε, το εκμεταλλεύτηκε. Πήρε όσα είχες να του προσφέρεις –αγάπη, ενδιαφέρον, αφοσίωση– και τα μάσησε σαν να ήταν ζελεδάκια. Και σαν να μην έφτανε η αχαριστία για το αίσθημα που πλήγωσαν, το αγνό κι ιερό, εκείνο της φιλίας, κάποιοι ζητάνε και τα ρέστα κι έχουν το θράσος να κατηγορούν εσένα. Ότι δεν αρκούσες, ότι φταίει, τάχα, το ξερό σου το κεφάλι κι η απολυτότητά σου. Δεν έχουν τη παραμικρή ιδέα από ηθική κι αξιοπρέπεια.

Αυτοί οι άνθρωποι κουβαλούν ό,τι πάει λάθος σε αυτόν τον κόσμο. Υποκρισία, ψέμα, προδοσία, αλαζονεία, εκμετάλλευση συναισθημάτων κι αγαθών, διπροσωπία, κοροϊδία. Όλα αυτά αποτελούν σημεία του χαρακτήρα τους, μα αυτό που μας κάνει εντύπωση είναι το πώς δεν τα είχαμε δει νωρίτερα. Φιλίες πολλών χρόνων διαλυμένες λόγω προδοσίας. Ουκ ολίγες περιπτώσεις. Πώς γίνεται κάποιος να λέει τόσο καλά και πειστικά ψέματα, ώστε όχι μόνο να ‘χει πείσει εσένα αλλά και τον εαυτό του;

Αν λάβουμε υπόψη μας ότι μεταξύ συγγενών έχουν γίνει οι μεγαλύτερες και πιο αισχρές προδοσίες, τότε έχουμε και την απάντησή μας. Αν η ζήλια κι ο εγωισμός καταφέρουν να επικρατήσουν, ο άλλος θα σου κάνει κακό. Όσο κι αν του έχεις δείξει την αγάπη σου, όσα χρόνια κι αν είσαστε φίλοι, όσες καλές και κακές στιγμές κι αν έχετε περάσει, όσο κι αν του έχεις δείξει την ψυχή σου. Κι αυτό είναι που πονάει παραπάνω. Το ότι έχεις δείξει σε κάποιον την ψυχή σου, τον πραγματικό σου εαυτό, αυτόν που κρατάς μόνο για ‘σένα και για όσους θεωρείς οικογένειά σου κι, αφού σε έκανε να νιώσεις ασφαλής για να ξεδιπλώσεις κάθε πτυχή σου, σε απέρριψε με τέτοιο ύπουλο τρόπο.

Την πρώτη φορά που σε προδίδει φίλος, νιώθεις ότι ζεις σε ένα ψέμα, ότι τόσο καιρό ήσουν αφελής, αγαθός μέχρι αηδίας κι ότι εν μέρει φταις, διότι πίστεψες έναν άνθρωπο που δεν άξιζε την εμπιστοσύνη σου. Πίστεψες ότι είναι δίπλα σου για τον ίδιο λόγο που είσαι κι εσύ δίπλα του. Έπειτα είπες πως δε θα εμπιστευτείς κανέναν και κλείστηκες ένα διάστημα στον εαυτό σου. Έφτιαξες προστατευτικά τείχη για να μη σου τύχει ξανά τέτοιο μεγάλο κακό κι έχασες την πίστη σου στους ανθρώπους. Τότε ήταν που θυμήθηκες όλες αυτές τις περιπτώσεις που άκουγες από ‘δω κι από ‘κει, με παρόμοιες καταστάσεις, και τόσο πιο βαθιά κρυβόσουν στο καβούκι σου, για να μην την ξαναπάθεις.

Αλήθεια είναι. Υπάρχουν άνθρωποι ανάξιοι για φίλοι, συμφεροντολόγοι και παρτάκηδες, διπρόσωποι και ψεύτες. Ισχύει πως κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Αλλά υπάρχουν κι άνθρωποι διαμάντια, αξιόπιστοι, αφοσιωμένοι, αυθεντικοί κι έμπιστοι. Η φιλία με τέτοιους ανθρώπους είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να σου συμβεί κι είναι κρίμα να τους απορρίψεις επειδή βρέθηκαν κάποτε στη ζωή σου οι λάθος «φίλοι».

Άλλωστε, η ζωή φτιάχτηκε για τους τολμηρούς, κακά τα ψέματα. Για εκείνους που ακόμα κι αν έχουν καεί εκατοντάδες φορές, εξακολουθούν να περπατούν στη φωτιά. Όσο για την ανθρωπότητα, αν σταματήσεις να ελπίζεις και να πιστεύεις σε αυτή,  δεν πιστεύεις ούτε στον εαυτό σου. Δεν πιστεύεις στην εξέλιξη και στην ελπίδα την ίδια, και μια ζωή χωρίς ελπίδα είναι σκέτη απελπισία.