Τα παιχνίδια που κράτησες για να δώσεις στα παιδιά σου

Ανοίγεις το ντουλάπι σου, το αγαπημένο ντουλάπι του σπιτιού σου, εκεί που μετακόμισες είτε μόνος σου είτε με τον άνθρωπό σου και μαζί με τα πράγματά σου, τα ρούχα σου, τα παπούτσια, έφερες και τα παιδικά σου χρόνια, παιχνίδια που σε συντρόφευαν σε χρόνια αθώα. Έφερες μαζί σου τις αναμνήσεις σου…

Πάνω-πάνω βρίσκονται φωτογραφίες με τους φίλους σου απ’ τα φοιτητικά χρόνια, απ’ τους μετέπειτα ανθρώπους που μπήκαν στη ζωή σου κι είτε έμειναν είτε η ροή της ζωής τους απομάκρυνε, και κάπου προς τα κάτω της κούτας βρίσκεις τα playmobil σου και την κούκλα σου με τα όμορφά της μάτια, που έχοντάς την αγκαλιά αισθανόσουν πως ο ύπνος ήταν πολύ πιο γλυκός.

Γιατί αυτά τα παιχνίδια είναι η αρχή σου, οι ανέμελες στιγμές που βίωσες κι έρχονται τώρα ξανά στο μυαλό σου. Είναι το χαμόγελο που φωτίζει τα χείλη σου σαν τα κοιτάς και νιώθεις πάλι παιδί. Μέσα από αυτά συνειδητοποιείς πως η σοβαροφάνεια δε σε πάει πάντα μπροστά, το αντίθετο μάλιστα. Σε κάνει έναν ενήλικα λυπημένο κι απογοητευμένο, έναν ενήλικα που έχει χάσει τον βηματισμό του, έναν σκληρό κι ενίοτε άκαρδο ενήλικα.

Σε μια κοινωνία που η ενηλικίωση θεωρείται συνώνυμη της ωρίμανσης –στα όρια της σαπίλας–, της απομάκρυνσης απ’ την παιδική μας ηλικία και του αποκλεισμού όσων φροντίζουν να κρατάνε ζωντανό το παιδί μέσα μας, δεν μπορούμε παρά να περιμένουμε δυστυχισμένους ανθρώπους που έχουν χάσει την επαφή με το παρελθόν τους.

Όταν απομακρύνεσαι απ’ την παιδικότητά σου, τότε αρνείσαι τον εαυτό σου, κι όταν ντρέπεσαι να πεις πως έχεις φυλάξει τα παιδικά σου παιχνίδια, τότε δεν έχεις καταφέρει να κρατήσεις την καθαρότητα στο βλέμμα, εκείνο το βλέμμα που χαρακτηρίζεται από φωτεινότητα κι έλλειψη πονηριάς. Ναι, σίγουρα δε ζεις σε παραδεισένιους κόσμους, ωστόσο θυμήσου τότε που ήσουν παιδί, τότε που άκουγες τους μεγάλους να λένε πόσο θαυμάζουν όσα έβλεπες με τα παιδικά σου μάτια, τι κρίμα που θα το έχανες όλο τούτο μεγαλώνοντας…

Όχι, εσύ αντιστάσου, φύλαξε το βλέμμα εκείνο μαζί με τα αγαπημένα σου παιχνίδια, κράτησέ το ως τον καλύτερο σύμμαχο σε κάθε δυσκολία που θα συναντάς στην καθημερινότητα. Τα παιχνίδια είναι ο δικός σου θησαυρός, που σαν έρθει το παιδί σου, θα του τα δώσεις με συγκίνηση, καθώς θα του δώσεις το πολυτιμότερο κομμάτι σου, τη δική σου παιδική ηλικία.

Θα παίξετε μαζί με τα playmobil και θα ξαναθυμηθείς εσένα και το αδερφάκι σου, όταν πλάθατε ιστορίες με αυτά. Θα ξαναέρθουν στον νου σου τα παιχνίδια με τα κάστρα, η «πάλη» που παίζατε και πάντα κατέληγε με το κρεβάτι των γονιών χαλασμένο, η μάνα να φωνάζει κι ο πατέρας να γελάει. Θα ‘ρθουν εικόνες από μια ζωή που, όχι, δεν είναι το παρελθόν σου, μην το σκεφτείς αυτό, αλλά συνυπάρχει με το παρόν σου και θα συντροφεύει το μέλλον σου.

Η κούκλα που έχεις στο ντουλάπι σου είναι εκείνη που σε ηρεμεί και σε φέρνει σε επαφή με εσένα, αληθινή επαφή με εσένα. Το τρενάκι που τότε σε ταξίδευε σε μέρη που ονειρευόσουν να πας μεγαλώνοντας και τώρα σε ταξιδεύει σε κόσμους μακρινούς, σε εκείνους που σε κάνουν να ξεχνάς τις δυσκολίες, να ηρεμείς και να απομακρύνεσαι από όσα σε στεναχωρούν. Τα παιχνίδια σου, διαφορετικά απ’ τα παιχνίδια της ζωής και τα παιχνίδια όσων παίζουν πίσω απ’ την πλάτη σου. Ωστόσο, μην τρομάξεις στιγμή με αυτά, μιας κι εσύ είσαι ο νικητής, καθότι η έλλειψη υπογείων παιχνιδιών από μέρους σου κι η υπόσχεση σε εσένα να παραμείνεις καθαρός στην ψυχή με μόνο παιχνίδι να σε συντροφεύει αυτό που είχες ως παιδί, θα σε κάνει να ‘σαι πάντα ήρεμος και πετυχημένος σε όσα ονειρεύεσαι. Γιατί, ναι, τα παιδικά όνειρά σου, αυτά που έκανες αγκαλιά με την Barbie ή τα κάστρα, σε έμαθαν να φαντάζεσαι όσα ήθελες και να τα κυνηγάς με όρεξη, ηρεμία, αγάπη, ευγένεια και προπάντων σεβασμό στον κάθε άλλο.

Το παιδικό σου κάστρο ήταν το πρώτο σου σχολείο στην κοινωνία που θα έβγαινες μεγαλώνοντας, μιας και τα τουβλάκια που ξαναέβαζες στη θέση τους με ηρεμία και γαλήνη σε δίδαξαν πως μόνο με ηρεμία και γαλήνη ξαναχτίζεις απ’ την αρχή ως ενήλικας πλέον όσα γκρεμίζονται κι ανατρέπονται. Γιατί αυτό το τουβλάκι σου έμαθε πως ό,τι χαλάει ξαναφτιάχνεται κι ό,τι χάνεται, αντικαθίσταται -τις περισσότερες φορές από κάτι καλύτερο.

Γι’ αυτό και το πολυτιμότερο αγαθό που θα παραδόσεις στα παιδιά σου είναι τα παιχνίδια σου που θα περάσουν απ’ τη μία γενιά στην άλλη κουβαλώντας μαζί τους την ιστορία και τα όνειρα παιδιών που ενηλικιώθηκαν, αλλά δεν έπαψαν ποτέ να ονειρεύονται και να ελπίζουν. Ίσως γι’ αυτό και να έγιναν καλύτεροι άνθρωποι…