Κάποτε έρχεται η στιγμή που πρέπει να πάρεις αποφάσεις. Ν’ αλλάξεις πράγματα που χρόνια ήθελες. Να γίνει πράξη η κάθε ευχή που έκανες λίγο πριν την ενηλικίωσή σου για μετά. Να κάνεις, τέλος πάντων, τον εαυτό σου περήφανο. Ένα όμως είναι σίγουρο: Πως θα παραμείνει το ίδιο και το αυτό ό,τι έχει να κάνει με τον παντοτινό όρκο της φιλίας. Εκείνο το δυνατό «υπόσχεσαι;» που συνέβαινε καθώς μιλούσατε για το μέλλον.
Η φιλία λοιπόν και μάλιστα κατά τα εφηβικά / φοιτητικά χρόνια είναι κάτι που σίγουρα δε θέλεις ν’ αλλάξεις στη ζωή σου. Τα κολλητάρια μας, έχουν να μας θυμίζουν τις καλύτερες και πιο τρελές μας αναμνήσεις, είναι η πηγή της χαράς μας στα νεανικά μας χρόνια και μεγαλώνουν μαζί μας, καθώς ανακαλύπτουμε ποιοι είμαστε. Πράγματα τα οποία συνέβησαν μόνο μια φορά και κανένα μέλλον δεν μπορεί να τα επαναφέρει, τα ζήσαμε με εκείνους τους φίλους. Ώμοι που κλάψαμε, ζεστές αγκαλιές που χώθηκαν οι χαρές μας και τρυφερά λόγια που αντάλλαξε ο ένας με τον άλλον.
Είναι λογικό μετά από κάποια ηλικία να παύουμε να είμαστε εκείνα τα ανέμελα παιδιά που έκαναν τη μια τρέλα μετά την άλλη. Κι η μόνη τρέλα που έχουμε την ανάγκη να πράξουμε πια, είναι η μετεγκατάστασή μας κάπου μακριά από τη βάση μας, όπου θ’ αλλάξουμε παραστάσεις και θα έρθουμε πιο κοντά σ’ ένα από τα όνειρά μας. Είναι επόμενο να θέλουμε να επιτύχουμε τους στόχους μας και να επικεντρωνόμαστε σ’ αυτούς.
Είναι αρκετές οι φορές που θα κλειστούμε μέσα στο σπίτι για να διαβάσουμε ή να δουλέψουμε και δε θα βγούμε ούτε στο παράθυρο να δούμε τι καιρό έχει. Είναι αμέτρητα τα Σαββατοκύριακα που θα θυσιάσουμε για να διαβάζουμε παρέα με τον ιστορικό Πλούταρχο κι όχι σε κάποιο κέντρο με την παρέα μας. Κι ίσως οι φίλοι να θυμώσουν λιγάκι, ίσως και να χάσουμε κάποιες σημαντικές στιγμές, που δυο χρόνια πριν δε θα διανοούμασταν να μην παραβρεθούμε. Τελικά, κάποιος που αφοσιώνεται στα όνειρά του πρέπει να νιώθει ενοχή πως δεν έδωσε την πρέπουσα αξία στη φιλία του που σιγά-σιγά αλλάζει μορφή;
Κι εκεί, κάπου ανάμεσα στην υποχρέωση, τον στόχο και τον αμείλικτο χρόνο, εμφανίζεται το σωτήριο ίντερνετ. Κι έτσι, ενώ φύγαμε να κυνηγήσουμε όσα ψάχναμε, μπορούμε να δούμε τον άνθρωπο που αγαπάμε και νοιαζόμαστε, ανά πάσα στιγμή, μέσω διαφόρων εφαρμογών. Μπορούμε να κρατήσουμε την επαφή ζωντανή. Κι οι φίλοι κατανόησαν. Γιατί γνωρίζουν πόσο σημαντικό είναι για κάποιον να μεγαλώνει, να εξελίσσεται. Γιατί το ίδιο έκαναν κι εκείνοι. Γιατί η φιλία σταμάτησε να είναι το «πέρασα το μάθημα« κι έγινε το «πήρα τη δουλειά στο Λονδίνο» ή το «παντρεύομαι». Κι οι φίλοι ήταν εκεί, κι ας μην ήταν.
Το ότι δε μιλάς κάθε μέρα με τον κολλητό σου δεν αναιρεί το γεγονός ότι εάν σε χρειαστεί, θα είσαι εκεί. Ούτε πως, εάν βρεθείτε ξανά, δε θα έχετε την ίδια χαρά. Αυτή η απόσταση μπορεί να σας κάνει ακόμη πιο δυνατούς, όχι μόνο στο κομμάτι της φιλίας αλλά και της αναγνώρισης πως «στερούμαι κάτι για να αποκτήσω στο μέλλον κάτι που επιθυμώ να πετύχω». Από ένα σημείο κι έπειτα, έτσι αγαπάμε τους ανθρώπους μας. Και δεν είναι πάντα εύκολο, μα δεν το κάνει λιγότερο ουσιώδες.
Το να συζητάς και να λες στον φίλο σου κάθε μέρα και κάθε λεπτό που περνάει τι συμβαίνει, έχει μια νεανική τρέλα και μια βάση, μα δε θα κρατήσει για πάντα. Θα περάσεις ολόκληρες καταιγίδες δίχως να ζητήσεις βοήθεια. Θα μάθεις να ζεις χωρίς να έχεις ανάγκη τους φίλους, μα να τους επιθυμείς για συντροφιά σου. Θα είστε περήφανοι ο ένας για τον άλλον, καθώς μεγαλώνετε κι οι συζητήσεις στο μικρό σας διαμερισματάκι, γίνονται τώρα τα πλάνα του μήνα, που πετυχαίνουν. Κι ας μην τα λέτε κάθε μέρα. Φτάνει που ξέρετε ο ένας για τον άλλον, πως είστε εκεί.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Σταματία Μάστορα
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
