Το πρώτο ραντεβού είναι ουσία εθιστική για τους ανθρώπους που τους αρέσει να γνωρίζουν συχνά νέους ερωτικούς συντρόφους. Υπάρχουν πολλοί που προτιμούν να βγαίνουν σε τακτική -ή ακόμη και σε καθημερινή βάση- με νέα πρόσωπα και να απορρίπτουν το χθεσινό ραντεβού σαν να μην υπήρξε ποτέ. Οι λόγοι που μπορεί να συμβαίνει αυτό είναι ξεκάθαρα πολλοί. Για το μυαλό ενός ατόμου που επιλέγει συνειδητά την εναλλαγή όμως, οι παραπάνω λόγοι αυξάνονται σε δευτερόλεπτα στο διπλάσιο.
Τι γίνεται όμως όταν τελικά αντιλαμβανόμαστε πως το άτομο έριξε συνοπτικά το «Χ» χωρίς ουσιαστικό λόγο; Δεν είμαστε οι πρώτοι αλλά ούτε και οι τελευταίοι που ζητάμε τα ρέστα. Γιατί να χάθηκε έτσι ξαφνικά, ιδιαίτερα μετά από μια όμορφη συνάντηση; Αφού έδειχνε να περνάει καλά, πού στράβωσε το πράγμα; Προσποιούταν ή φέρθηκε απλά αψυχολόγητα; Κι ενώ τα ερωτήματα μοιάζουν να είναι πολλά κι απερίγραπτα ενοχλητικά, εσύ το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να αναρωτιέσαι, αφού απάντηση δεν πρόκειται να λάβεις. Αποκλείεις το γεγονός να στείλεις, σκέφτεσαι πως θα είναι σαν να «παρακαλάς» ή πως δεν ξέρεις εάν πρέπει να πεις κάτι ακόμη.
Πολλοί, σκέφτονται πως το φταίξιμο είναι ξεκάθαρα δικό τους. Προσπαθούν να βάλουν το μυαλό τους στη διαδικασία να παίξει ολόκληρο το ραντεβού στο replay -όχι μία φορά- για να θυμηθούν εάν είπαν κάτι που δεν έπρεπε. Καίνε εγκεφαλικά κύτταρα και φαιά ουσία σε μια προσπάθεια να βρουν ντε και καλά το λάθος. Βέβαια, εάν βρεθείς σε αυτήν τη θέση σε στιγμή που βρίσκεσαι σε ψυχολογικό τέλμα και η περίοδος για σένα είναι δύσκολη, τότε σίγουρα και θα βρεις πολλά λάθη στον εαυτό σου. Και τότε το παιχνίδι του φλερτ παίρνει μια εσάνς ενοχών, αφού μόλις έπεσες στην παγίδα να θεωρήσεις πως έγινε κάποιο λάθος και πως έχεις για αυτό αποκλειστική ευθύνη.
Πέρασε όμως από το μυαλό σου ότι υπάρχουν άνθρωποι που απλά έτσι αντιλαμβάνονται το φλερτ; Σαν μαχαιροπίρουνο μιας χρήσης; Το κάθε ραντεβού εξυπηρετεί το σκοπό του και τελειώνει, αν μπεις στη διαδικασία να το ξαναχρησιμοποιήσεις χάνει την αξία του. Ένα ακόμη πρώτο ραντεβού -κι ας είναι και το χιλιοστό- απλώς για να γεμίσουν τα κουτάκια της μοναχικότητάς τους. Οι άνθρωποι που λειτουργούν κατ’ αυτόν τον τρόπο μαθαίνουν να αγαπούν το εφήμερο και ξέρουν καλά να αρωματίζουν τη -σκληρή για αυτούς- μοναχικότητα, με τη γλύκα της ποικιλίας. Μένουν ουσιαστικά μόνοι, χωρίς όμως να χρειαστεί να παραδεχτούν ποτέ πως δεν αντέχουν τις συζητήσεις με τον εαυτό τους, ούτε καν τις μικρές. Το κοινωνικό κομμάτι, αυτό που ζητάει δέσιμο, παύει να είναι ενεργό και ίσως το άτομο να ψάχνει τελικά μόνιμα το καινούριο γιατί απεχθάνεται το ότι ο παλιός του εαυτός κατοικεί ακόμη μέσα του.
Ένας ακόμη λόγος που επιμένουν εμμονικά στη λήξη μετά την πρώτη συνάντηση, είναι διότι δεν έχουν σκοπό να κάνουν κάποια πιο επίσημη σχέση, άρα οι επαναλαμβανόμενες επαφές με το ίδιο πρόσωπο θα λειτουργούσαν κατά τους. Οι ίδιοι συχνά δε δηλώνουν αναποφάσιστοι, μα ίσως και να ‘ναι. Στο να αγαπήσουν, στο να επιμείνουν σε έναν σύντροφο. Ίσως να ‘ναι και φοβισμένοι ακόμη, στην ιδέα του να αφήσουν κάποιον (ακόμη και τον ίδιο τους τον εαυτό) να ρίξει μια κλεφτή ματιά στο μέσα τους. Άρα, εάν βρεθείς στην απέναντι θέση και δεν πάρεις το μήνυμα που περίμενες την επόμενη ημέρα, μην ψάχνεις να σου ρίξεις το φταίξιμο. Πες ένα «τουλάχιστον εχθές περάσαμε όμορφα» και προχώρα. Δε φταίμε για όλα πάντα εμείς. Κι αν κάπου πρέπει να φταίμε, τότε ίσως να είναι που δε προσπαθούμε να δούμε τη μεριά του άλλου με ρεαλισμό, μα την κοιτάμε μέσα από τους θολούς φακούς της επιθυμίας μας.
Υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που προτιμούν να δουν κάποιον μόνο για μία, δύο ή και τρεις ώρες, άλλες φορές για να σπάσουν τη μονοτονία τους κι άλλες για να αποφύγουν μια ζόρικη κουβέντα με τον εαυτό τους. Ας μη μετράμε λοιπόν την επιτυχία ενός ραντεβού μόνο με το αν υπήρξε και δεύτερη συνάντηση.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Σταματία Μάστορα
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Ρουσσάκη
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Ρουσσάκη
