Στις μέρες μας, ένα μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού των εξελιγμένων χωρών παρουσιάζει συμπτώματα θλίψης ή και κάποιο είδος ψυχικής διαταραχής. Κάθε χρόνο τα ποσοστά αυξάνονται χωρίς απαραίτητα να υπάρχει μία λογική στους αριθμούς. Πολύ πιθανόν να μην έχουμε ακριβείς αριθμούς από το παρελθόν ίσως λόψω ελλειμματικής καταγραφής. Ωστόσο σίγουρα τα ποσοστά αυξάνονται.
Έχετε διερωτηθεί ποτέ γιατί; Ο κόσμος στο παρελθόν είχε θεωρητικά λιγότερες υποχρεώσεις αλλά πρακτικά περισσότερες. Η δουλειά δεν ήταν καθιστική και διαρκούσε πολλές περισσότερες ώρες. Η προετοιμασία του γεύματος για την οικογένεια σπαταλούσε τη μισή μέρα και η ανάγκη για επιβίωση ήταν η άμεση προτεραιότητα. Ο ελεύθερος χρόνος για σκέψη και παιχνίδι ήταν πολυτέλεια αλλά ο κόσμος ήταν χαρούμενος και ολοκληρωμένος μόνο που είχε καταφέρει να προνοήσει για το φαγητό της μέρας.
Στις μέρες μας, αν και οι ώρες εργασίας είναι λιγότερες, με τις καθιστικές δουλειές να κυριαρχούν, οι υποχρεώσεις και τα θέλω όλο και πληθαίνουν. Γαλουχηθήκαμε από μικροί να στοχεύουμε σε μια καλή δουλειά, ένα μεγάλο σπίτι και ένα μεγάλο γυαλιστερό αμάξι με τρία κουτσούβελα έτοιμα για τσάρκες. We get frustrated όταν κάποιος γύρω μας τα καταφέρει πριν από μας, απελπιζόμαστε.
Απελπιζόμαστε όταν βρίσκουμε εμπόδια μπροστά στους στόχους μας και νιώθουμε ανίκανοι όταν δεν αποκτούμε ακριβώς όσα ονειρευόμαστε. Χρόνος άπλετος να τα σκεφτούμε και πάλι να θυμώσουμε με μας και τους γύρω μας. Όσο τα κάνουμε δικά μας, τόσα περισσότερα θέλουμε και τόσο περισσότερο κουράζουμε ένα μεγάλο μέρος του μυαλού μας προσπαθώντας να κάνουμε το τέλειο αλεξίσφαιρο σχέδιο.
Όπως είπα, όσο και αν πιστεύουμε πως τρέχουμε και πως κουραζόμαστε πάντα μας μένουν κάποιες ελεύθερες ώρες το βράδυ. Εσείς το ξέρατε ότι οι πλείστοι πετυχημένοι άνθρωποι κοιμούνται περίπου πέντε ώρες τη μέρα; Ίσως γιατί χρησιμοποιούν τις ώρες τους για να κάνουν τους εαυτούς τους καλύτερους, σε αντίθεση με άλλους που κουκουλώνονται κάτω από τα κρεβάτια, θυμώνουν για όσα δεν έχουν και κοιμούνται ένα δεκάωρο για να ξεχάσουν.
Μάθαμε να βρίσκουμε τη μιζέρια στο κάθε τι χωρίς απαραίτητα να είμαστε μίζεροι. Γουστάρουμε να διαβάζουμε Βukowski στο καλοσχεδιασμένο industrial σαλόνι μας, κάτω από χαμηλές λάμπες με δύο δάκτυλα Jack Daniels και να καταριόμαστε τη μοίρα μας η οποία είναι ίσως και καλύτερη από το 70% του ανθρώπινου πληθυσμού. Η θλίψη λοιπόν είναι κάποιο είδος πολυτέλειας, για όσους βρίσκουν το χρόνο να αναλύσουν όσα θα ήθελαν να έχουν.
Γιατί λοιπόν, αντί να γουστάρουμε να να νιώθουμε ερείπια, δεν κάνουμε την ίδια προσπάθεια στο να βρούμε θετικά στο κάθε τι; Πότε θα ξεκινήσουμε να επενδύουμε χρόνο στην προσωπική μας ανάπτυξη και στην εξωτερίκευση των θετικών μας συναισθημάτων; Ναι είναι πολυτέλεια το να βρίσκεις συχνά ευκαιρία να ασχολείσαι με τον εαυτό σου. Χρειάζεται γερή οργάνωση για να βάλεις τον εαυτό σου σε τάξη και να τον εκπαιδεύσεις να σκέφτεται προς τη σωστή κατεύθυνση. Αφού ο χρόνος υπάρχει, εσύ πότε θα μάθεις να βάζεις τις πολυτέλειές σου σε σειρά;
ΥΓ Για τη φίλη μου Έυη Τατιανού.
Συντάκτης: Χαρά Αναξαγόρα
Επιμέλεια κειμένου: Κατερίνα Καλή
Επιμέλεια κειμένου: Κατερίνα Καλή
