Οι φιλίες είναι πολλές φορές συνώνυμο της πιο σημαντικής σχέσης που μπορεί κάποιος να έχει στη ζωή του. Μπορεί να υπερβαίνει έρωτες, καψούρες, ακόμα και την οικογένειά μας. Στους φίλους μας στηριζόμαστε όταν θέλουμε βοήθεια, εκείνοι μας ακούνε με τις ώρες για τα προβλήματά μας, αυτοί είναι δίπλα μας στις χαρές και τις λύπες μας, είναι η αυτόματη σκέψη μας σε κάθε τι σημαντικό, η παρέα μας, όταν βαριόμαστε, η συντροφιά μας στις επιτυχίες κι αποτυχίες μας, τα καλοκαίρια μας, οι γιορτές μας, οι χειμώνες μας.
Ένα μεγάλο κομμάτι της σχέσης που έχουμε με τους φίλους μας, αφορά το να ζητάμε τη γνώμη τους για τις αποφάσεις μας. Από το αν χειριστήκαμε καλά μια κατάσταση, αν πρέπει να στείλουμε πρώτοι μήνυμα στην καψούρα μας, αν έπρεπε να ζηλέψουμε, οτιδήποτε μας απασχολεί γίνεται θέμα συζήτησης. Αυτό το μοίρασμα απόψεων είναι που μας βοηθάει να δούμε καθαρά μια κατάσταση και πιο αντικειμενικά τα πράγματα, να βγούμε λίγο απ’ τον εαυτό μας και να δούμε μέσα απ’ τα μάτια του φίλου μας. Τι συμβαίνει όμως όταν καταλαβαίνεις πως το φιλαράκι σου δε ζητάει τη γνώμη σου πια;
Ξεκινάς να απορείς τι έχει συμβεί, δυσανασχετείς και προσπαθείς να συνηθίσεις την κατάσταση που δε σου είναι καθόλου γνώριμη- άλλωστε τόσα χρόνια φιλίας είχες μάθει αλλιώς. Αρχίζεις και σκέφτεσαι μήπως έκανες κάτι εσύ κι απομακρύνθηκε, ή μήπως σε μια στιγμή που σε χρειαζόταν δεν ήσουν εκεί και πληγώθηκε διαλέγοντας την απόσταση. Μετά, έρχεται ένα κύμα ανασφάλειας, «μάλλον δεν είμαι καλός φίλος», σκέφτεσαι με ηττοπάθεια, «ίσως δε μετράει πια η γνώμη μου», φτάνεις στο σημείο να σκέφτεσαι, έχοντας ελαφρώς παρανοήσει από την ανασφάλεια. Δε σε υπολογίζει πια ή θέλει να μην επηρεάζεται και να τα βγάλει πέρα μόνος του; Μήπως εν τέλει το να ζητάμε τη γνώμη των φίλων μας χρειάζεται να έχει ένα υγιές όριο;
Σίγουρα το να σε ρωτάει συνέχεια για πράγματα που τον απασχολούν κι εσύ να λες τη γνώμη σου, ασκούν μια επιρροή την οποία και να μη χρειάζεται στην παρούσα φάση, όχι γιατί δε σε υπολογίζει, μα γιατί και το να αποφασίζεις μόνος, έχει τεράστιο αντίκτυπο στην αυτοεκτίμησή σου. Μπορεί και κάποιες φορές να ένιωσε ότι επεμβαίνεις πολύ στα προσωπικά του, γιατί ο τόνος σου ήταν πιο αυταρχικός και πιο απόλυτος, διαλέγοντας να πάρει λίγο τις αποστάσεις του. Ίσως και οι λόγοι να είναι τελείως διαφορετικοί και να μην έχουν να κάνουν καθόλου με σένα. Ένα σενάριο είναι αυτό του να θέλει να δοκιμάσει κάτι πρώτα μόνος του, χωρίς συμβουλές και λόγια άλλων για να δει πού θα οδηγήσει. Ύστερα, να έρθει να το συζητήσει μαζί σου. Είναι κι αυτή η οπτική χρήσιμη, στα βήματα που κάνουμε για τη ζωή μας.
Μην παρεξηγηθείς και μη βγάλεις γρήγορα συμπεράσματα. Δώσ’ του χρόνο να δεις τι μπορεί να συμβαίνει και μετά όμορφα και πολιτισμένα κάν’ του μια συζήτηση να δεις από πού έχει προκύψει η όλη αλλαγή προσέγγισης. Άλλωστε, μπορεί κάτι να έχει γίνει στη ζωή του και να τον απασχολούν πολλά πράγματα και στην τελική να σε χρειάζεται περισσότερο απ’ όσο δείχνει. Μια δυνατή φιλία χτίζεται πάνω σε μια καλή επικοινωνία και αλληλοκατανόηση, δε στέκεται εγωιστικά απέναντι σε μικροπαρεξηγήσεις και σίγουρα δεν είναι τόσο εύθραυστη ώστε να χαλάσει με την πρώτη αναποδιά. Το μόνο σίγουρο είναι πως πρέπει να κάνεις εσύ το πρώτο βήμα για να μάθεις τι συμβαίνει και να μην κρατήσεις εγωισμό. Οπότε κάνε μια συζήτηση, άκου τι έχει να σου πει, εξήγησε την οπτική σου και μείνε με ανοιχτά αυτιά κι αγκαλιά για όταν θελήσει να επιστρέψει. Γιατί οι πραγματικοί φίλοι, πάντα το κάνουν.
Συντάκτης: Βίκυ Μήλιου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
