Έχεις παρατηρήσει ότι οι απουσίες στη ζωή σου είναι πάντα περισσότερες απ’ τις παρουσίες; Και σου το φωνάζουν από μόνες τους. Κάθε φορά που μια παλιά σου ανάμνηση σε βρίσκει στο δρόμο και σου λέει «πάμε για κάνα καφέ ρε, μη χαθούμε να το κανονίσουμε». Μα θα ζήλευε κι ο πιο καταξιωμένος ηθοποιός, καθώς παρατηρούσε ένα τέτοιο ψέμα να διαδραματίζεται μπροστά του με τόσο φυσικό τρόπο, τέτοια ενσάρκωση ρόλου!
Όπως και στο θεατρικό σανίδι, λοιπόν, υπάρχουν οι πρωταγωνιστές και οι κομπάρσοι. Όλοι έχουνε το ρόλο τους και το μήκος του ρόλου δεν ακυρώνει τη σημαντικότητά του. Υπάρχουν δύο ειδών κομπάρσοι. Εκείνοι που απλά μοιράζεσαι ένα παγωτό μαζί τους, κάπου, κάποτε κι εκείνοι που νίκησαν τη λογική σου και θεώρησες ότι θα γίνουν πρωταγωνιστές μαζί σου. Όπως και να χει, περάσατε όμορφες στιγμές. Κι αν δε σου τη σπάει και τόσο που ο ρόλος τους τελείωσε, σίγουρα σου τη σπάει που διαλέγουν παιδιαρίσματα προεφηβικής ηλικίας.
Και σκέφτεσαι το γιατί. Μα γιατί αυτός ο άνθρωπος που κάποτε είχε ενεργό ρόλο στη ζωή σου, να μπει στη διαδικασία να φερθεί τόσο μαλακισμένα, λέγοντάς σου ένα ψέμα που κι οι δυο προσποιείστε ότι πιστεύετε; Γιατί κάθε φορά που ανοίγεις το στόμα σου για να πεις μαλακία, η μαλακία αυτή είναι επιλογή! Γιατί να επιλέγει κάποιος να γίνεται μαλάκας λέγοντας το κλασσικό ψεματάκι που, τάχα μου, δείχνει ότι νοιάζεσαι; Άστο, μη λες τίποτα, δεν υπάρχει λόγος. Γιατί στην τελική να μην κρατήσεις την αξιοπρέπειά σου και προτιμάς να πέσεις κι άλλο στα μάτια κάποιου προσβάλλοντάς του τη νοημοσύνη;
Η άμεση και λυτρωτική λύση είναι το «άντε και γαμήσου». Όμως προτιμάς να είσαι ‘συ αυτός που θα σεβαστεί τις ωραίες στιγμές. Τα γέλια και τα ξεφαντώματα. Τα χοροπηδήματα τύπου «μικρό σπίτι στο λιβάδι» με μια εκνευριστικά αθώα μουσική στο backround. Όλα εκείνα που, τέλος πάντων, τότε έμοιαζαν ιδανικά και γαμάτα. Δεν αξίζει όμως τον κόπο. Πολύ απλά γιατί είναι άδικο ν’ ασχοληθείς. Γιατί έτσι διατηρείς ακόμη το ρόλο τους στη ζωή σου ενώ αυτός ο ρόλος έχει ήδη τελειώσει.
Μπορεί να μην το βλέπεις τώρα, αλλά η παρουσία τους κάποτε ήταν σημαντική. Γιατί κάποτε σε έκαναν να γελάς, μιλάγατε με τις ώρες και σου πρόσφεραν κάτι που όλοι έχουμε ανάγκη. Όμορφες αναμνήσεις. Κράτησε μόνο αυτές τις όμορφες αναμνήσεις και προχώρα μπροστά. Ακόμη κι αν ποτέ γίνει κάτι και θελήσουν να γυρίσουν πίσω, σκέψου καλά πριν πάρεις την οποιαδήποτε απόφαση και γνώμονας της απόφασής σου πρέπει να είναι ο ίδιος σου ο εαυτός. Το τί κάνει εσένα καλά. Και το αν αξίζει τελικά να γυρίσει κάποιος που έφυγε μ’ αυτόν τον τρόπο. Εκτός βέβαια αν είναι κομπάρσος τύπου Neville Longbottom, όπου θα σε σώσει στο τέλος και δεν θα το περιμένεις κιόλας. Αλλά αυτά συμβαίνουν κατά κύριο λόγο στις ταινίες, σωστά;
Στην άκρη λοιπόν οι δραματοποιήσεις και εμπρός για τη μοιραία σύγκριση. Εκείνων των περαστικών μ’ εκείνους που ξέρεις ότι είναι εκεί όταν τους χρειάζεσαι πραγματικά. Ένα μεγάλο μπράβο στους κομπάρσους της ζωής μας, λοιπόν, διότι εκείνοι δίνουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο σ’ αυτούς που πραγματικά αξίζει να τον έχουν.
Επιμέλεια κειμένου Ευαγγελίας Μερμίγγη: Ελευθερία Παπασάββα.
Συντάκτης: Ευαγγελία Μερμίγγη
