Βαφτίζουμε βαρεμάρα τη θλίψη που δεν κατανοούμε

Ό,τι κι αν μας συμβαίνει μέσα στη μέρα, έχουμε μάθει να το αποκαλούμε ρουτίνα. Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία αν ζήσαμε κάτι διαφορετικό από το αναμενόμενο ή αν πρακτικά ζήσαμε σε επανάληψη το ίδιο εικοσιτετράωρο που ζούμε συχνά. Για κάποιο λόγο δεν μπαίνουμε εύκολα στο βάθος των λέξεων. Προτιμούμε να χρησιμοποιούμε έναν χαρακτηρισμό που μας έρχεται στο μυαλό για όσες το δυνατόν περισσότερες καταστάσεις. Εκείνες οι λέξεις λοιπόν που καταφθάνουν με απίστευτη ταχύτητα στον εγκέφαλό μας, επιμένουν να είναι συχνά αρνητικές. Είναι αυτό ακριβώς που κάνουμε κάθε φορά που αισθανόμαστε μια άλφα ή βήτα θλίψη, μια άγνωστη ταραχή και αντί να πούμε αυτό, την αποκαλούμε βαρεμάρα.

Η ανία, ή αλλιώς βαρεμάρα, συνδέεται άμεσα με την έλλειψη ενδιαφέροντος. Όταν λοιπόν ένας άνθρωπος ασχολείται με κάτι που αγαπά πολύ και τον κάνει ευτυχισμένο πώς γίνεται να βλέπουμε συνέχεια την πλήξη του; Μήπως τελικά είναι κάτι πιο βαθύ;

Σύμφωνα με έναν Γερμανό φιλόσοφο υπάρχουν δύο τύποι πλήξης: Η βασική, που σημαίνει ότι ο χρόνος φαντάζει πολύ μεγάλος ή και ατελείωτος και η υπαρξιακή, η οποία είναι απλά μια χρονική περίοδος την οποία βιώνουμε αρνητικά ή ακόμη και ψάχνουμε να βρούμε το νόημα. Και στους δυο τύπους σημαντικό ρόλο παίζει το ψυχολογικό και το συναισθηματικό κομμάτι, το οποίο μας φέρνει κοντά σε ένα είδος θλίψης. Τις περισσότερες φορές πίσω από τη θλίψη αυτή παραμονεύει ο φόβος. Οι περισσότεροι δεν είμαστε άνετοι με τις αλλαγές, είτε είναι μικρές είτε μεγάλες. Και συνήθως ευθύνη για αυτό δε φέρουν τρίτοι παράγοντες, αλλά οι ίδιες οι προσδοκίες μας.

Οι προσδοκίες λοιπόν, είναι η ελπίδα μας ότι θα συμβεί κάτι καλό. Όταν αφήνουμε το υποσυνείδητό μας να κάνει κουμάντο σε αυτόν τον τομέα, τότε εμείς μένουμε στην άγνοια των ίδιων μας των επιθυμιών, δε γνωρίζουμε τι συμβαίνει μέσα μας και ενώ νιώθουμε το αίσθημα της κούρασης, τρομάζουμε και φοβόμαστε. Κλεινόμαστε στον εαυτό μας δίχως καν εμείς οι ίδιοι να γνωρίζουμε τι πραγματικά συμβαίνει. Και τι πιο εύκολο από το να απορρίψουμε το οτιδήποτε μας προτείνουν με τη δικαιολογία της πλήξης. Όλη αυτή η αλλαγή που συμβαίνει μέσα μας σε στιγμιαίο χρόνο, είναι ικανή να μειώσει την αυτοεκτίμησή μας.

Αυτό θα πει πως, όλο αυτό που εμείς αποκαλούμε πλήξη, ανία ή βαρεμάρα είναι ουσιαστικά μια πελώρια αλυσίδα αρνητικών συναισθημάτων που σέρνουμε εμείς οι ίδιοι από πίσω μας. Φυσικά και υπάρχουν στιγμές που όντως βαριόμαστε, αλλά αυτό δεν μπορεί να είναι σταθερό. Θα μπορούσε να υπάρξει μέσα στην ημέρα αλλά μονάχα για ένα μικρό ποσοστό της. Έχει σημασία λοιπόν να αναγνωρίζουμε τα συναισθήματά μας και να δουλεύουμε την αυτοπεποίθησή μας. Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε τι είναι αυτό που νιώθουμε και αισθανόμαστε. Είναι σημαντικό όταν το νιώθουμε, εκείνη τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, από το να πούμε πως «βαριέμαι», να έρθουμε αντιμέτωποι με το φόβο και να δούμε τι ακριβώς είναι αυτό που υπάρχει από πίσω.

Τα συναισθήματα, μπορούν να προκληθούν είτε από ανθρώπους, είτε από καταστάσεις, είτε από εμάς τους ίδιους. Όμως πρέπει να αντιμετωπίζονται όσο πιο γρήγορα και ριζικά γίνεται. Στον εαυτό μας, κάνουμε κουμάντο εμείς, όχι το υποσυνείδητό μας. Ακόμη και στα συναισθήματά μας μπορούμε να κάνουμε κουμάντο αρκεί να τα αντιμετωπίζουμε όλα face to face. Όταν η βαρεμάρα κατεβάζει τη μάσκα και εμφανίζεται ο φόβος, τότε θα είμαστε οι μεγαλύτεροι νικητές στην κοινωνία μας. Τότε και μόνο δεν θα φοβόμαστε κανέναν και τίποτα γιατί αντιμετωπίσαμε τους δικούς μας φόβους, που είναι οι πιο σημαντικοί.