Οι σιωπές σου παύουν να ηχούν,
σαν κάνω πως δεν τις βλέπω.
Τα αστέρια έγειραν,
σαν να κουράστηκαν να φωτίζουν προσμονές.
Έρωτας, είπες.
Αλλά με ημερομηνία λήξης
από την πρώτη ματιά.
Τα καλοκαίρια μοιάζουν με αποχαιρετισμούς και λέξεις που δεν είπαμε
γιατί φοβηθήκαμε να χαλάσουμε τη νύχτα.
Η θάλασσα δε μου απαντά πια.
Της μιλάω εγώ.
Με το βλέμμα, με το σώμα,
με τα παλιά μου λάθη
Μόνο φεύγει κι έρχεται,
έχει την ευγένεια να σβήνει τα ίχνη,
μα όχι τη μνήμη.
Η θάλασσα ξέρει.
Δε συγχωρεί
μόνο παρασύρει.
Κι όταν βαριέται κι αυτό
κάνει πως κοιμάται, απέραντη με υγρή αδιαφορία.
Έτσι σε έχασα κι εσένα.
Μέσα σ’ ένα κύμα που δεν ήξερα αν έφερνε ή αν έπαιρνε.
Κατέβηκα στην ακτή με ένα βιβλίο,
ένα καπέλο κι εσένα να λείπεις.
Ούτε η σκιά μου δεν ήθελε να κάτσει δίπλα μου.
Η θάλασσα έκανε πως δε με είδε.
Ούτε καν υποκρισία, μόνο λίγη αλμύρα
που δεν ήξερα αν ήταν δική της
ή των ματιών μου.
Συντάκτης: Ευφροσύνη Γιακουμόγλου
