Καλοκαίρι.
Η θάλασσα, καθρέφτης.
Ο ουρανός, απόλυτος.
Μόνο ο έρωτας θολός, δεν αντανακλά.
Στους δρόμους
οι σκιές προσπαθούν να πιαστούν απ’ τα πόδια των περαστικών
κι αυτές ξεφεύγουν.
Όπως εσύ.
Το μεσημέρι, θόρυβος λευκός.
Καίει ό,τι θυμάται.
Σβήνει ό,τι ποθεί.
Κι ο ιδρώτας μου γίνεται γράμμα που δεν τολμώ να στείλω.
Καλοκαίρι.
Η εποχή που όλα γίνονται φως
για να μη βλέπεις καλύτερα όσα χάθηκαν.
Ιδρώνει η σιωπή, σαν να φοβάται
την καταιγίδα που δεν ήρθε.
Ο έρωτας υποσχέθηκε αστραπές στα μάτια
κι έμεινα να περιμένω τη βροχή που θα λύτρωνε.
Μόνο η κάψα του ανέγγιχτου,
και το σώμα σου τόσο κοντά,
τόσο μακριά.
Το καλοκαίρι ξέρει να ξεγελά.
Φέρνει τον ουρανό γεμάτο σύννεφα
Κι εγώ κάθομαι στο μπαλκόνι,
γεμάτη προσμονή
και νύχτες που δεν έβρεξε ποτέ.
Συντάκτης: Ευφροσύνη Γιακουμόγλου
