Θα σας γυρίσω αρκετά πίσω, κάπου στα τέλη της δεκαετίας του ’90 έως τις αρχές των 00’s, οπότε οι millenials ίσως ταυτιστείτε, ενώ οι μικρότεροι θ’ ακούσετε απλώς μια ιστορία από τη θεία Μαρία.
Εκείνο το διάστημα, λοιπόν, ήμουν στα πρώιμα στάδια της εφηβείας και στην τηλεόραση έδιναν κι έπαιρναν οι μεταγλωττισμένες σειρές και οι τηλενουβέλες από διάφορες χώρες της Νότιας Αμερικής. Οι περισσότεροι τις γνωρίζετε ακόμη κι αν δεν τις παρακολουθούσατε, όπως άλλωστε συμβαίνει κι με μένα, αφού ειλικρινά εκνευριζόμουν να βλέπω στόματα να κουνιούνται χωρίς να συγχρονίζονται με τον ήχο.
Υπήρχε μία και μοναδική σειρά αυτής της κατηγορίας που αγαπούσα και την παρακολουθούσα ανελλιπώς, με τίτλο «Οι πεταλούδες ελεύθερες πετούν». Ίσως η τρέλα μου μ’ αυτή τη σειρά να οφειλόταν στο ότι οι πρωταγωνιστές ήταν μια παρέα φίλων, οι οποίοι έμπαιναν στην εφηβεία και καλούνταν ξαφνικά ν’ αφήσουν πίσω τους κομμάτια της παιδικότητάς τους, όπως κι εγώ.
Θυμάμαι, λοιπόν, τα καλοκαίρια στο εξοχικό μου να γυρίζω σπίτι από την παραλία, έπειτα από αρκετές ώρες μπάνιου, παιχνιδιού και ξεσαλώματος με την παρέα μου, συγκεκριμένη ώρα προκειμένου να στηθώ προστά στην τηλεόραση και να «συναντήσω» το άλλο παρεάκι μου, αυτό της σειράς. Όμορφα μεσημέρια να με βρίσκουν ξαπλωμένη στον καναπέ, με τον ήλιο να έχει ζεστάνει το σώμα και την καρδιά μου, το αλάτι της θάλασσας να έχει χαράξει διαδρομές πάνω στο δέρμα μου κι η μυρωδιά από το αντηλιακό να μου υπενθυμίζει έντονα ότι είναι ακόμη εποχή ξεγνοιασιάς και χαλάρωσης -βλέπετε έμπαινα για ντουζ μόνο αφού τελείωνε το επεισόδιο.
Μέσα από τη σειρά, λοιπόν, γνώρισα το συγκρότημα “De facto” κι αγάπησα το τραγούδι τους «Δεν είναι έτσι η αγάπη» με το οποίο γνώρισαν αρκετά μεγάλη επιτυχία τότε. Υπήρχε όμως ένα τραγούδι τους που δεν έγινε τόσο γνωστό όσο το προηγούμενο αλλά εγώ το λάτρεψα από την πρώτη στιγμή. Απόδειξη αυτού ότι συχνά-πυκνά το ακούω μέχρι και σήμερα, αναπολώντας κάτι απ’ αυτή την παιδικότητά μου που τότε βιαζόμουν να ξεφορτωθώ. Ο λόγος για το τραγούδι με τίτλο «Μικρό τραγούδι».
Τίτλος: Μικρό τραγούδι
Στίχοι και μουσική: Πέτρος Παρασκευάς
Ερμηνεία: De facto
Θέλω να πω ένα τραγούδι δίχως όνομα,
να ψάξω μέσα μου στον χρόνο να χαθώ.
Nα πλέξω νότες τα στιχάκια τα επόμενα,
να τα βουτήξω στης καρδιάς σας τον βυθό.
Να σας μιλήσω για τα χρόνια που περάσανε,
για την αγάπη που περίμενα να ‘ρθει,
για τα όνειρα που ξεχαστήκαν και γεράσανε,
για της ψυχής που ακόμα καίει το κερί.
Θα ’θελα τόσα να σας πω
μα είν’ το τραγούδι μου μικρό και δεν μπορώ.
Φτιάχνουν οι σκέψεις μου ιστό
οι λέξεις γόρδιο δεσμό
και να τον λύσω δεν μπορώ.
Μέσα στα μάτια σας μικραίνει η απόσταση
και βρίσκω δρόμους για να έρθω πιο κοντά.
Όλους τους φόβους μου που έχουν πια υπόσταση
θέλω να ρίξω εδώ στα πόδια σας μπροστά.
Να σ’ αγαπώ και να σε νοιάζομαι τι το ‘θελα,
να σε προσμένω απ’ το βράδυ ως το πρωί
και να περάσει η ζωή μου έτσι ανώφελα
για να μου δώσεις μια κουβέντα σου μισή.
Θα ‘θελα τόσα να σας πω
μα είν’ το τραγούδι μου μικρό και δεν μπορώ
φτιάχνουν οι σκέψεις μου ιστό,
οι λέξεις γόρδιο δεσμό
και να τον λύσω δεν μπορώ.
Εγώ μικρός ονειρευόμουνα τη θάλασσα,
πάνω στα κύματα μια μέρα να ριχτώ.
Κι έγινε ο πόνος μου καράβι και σαλπάρισα
σ’ ένα ταξίδι που δεν έχει γυρισμό
κι ακόμα ψάχνω τη στεριά να βρω.
Συντάκτης: Μαρία Πακιακιό
