Έλα σοβαρέψου. Δε γίνεται να με εμπιστεύεσαι τώρα.
Μπορείς να με ποθείς, μπορείς να τρελαίνεσαι αν δε με δεις για δύο ώρες αλλά όχι να με εμπιστεύεσαι. Είναι νωρίς. Δεν το καταλαβαίνεις; Όλα είναι όμορφα τώρα. Ιδανικά και παραμυθένια.
Μεγαλειώδη αισθήματα, άψογοι χαρακτήρες, συγκλονιστικές προσωπικότητες.
Ο καλύτερος εαυτός μας στο ζενίθ!
Ψεγάδια; Ποια ψεγάδια; Δεν έχω κυτταρίτιδα, η γκρίνια είναι μια άγνωστη λέξη κι εσύ δε ροχαλίζεις όταν κοιμάσαι.
Δεν μασάς σαν κατσίκα τους ξηρούς καρπούς, βγάζεις πάντα τις κάλτσες όταν κάνουμε έρωτα κι εγώ δεν τσιρίζω σαν τρελή όταν νευριάζω.
Μαντήλι στα μάτια, παρωπίδες στο μυαλό και μια καρδιά έτοιμη να εκραγεί. Ναι, ναι, ζούμε το παραμύθι μας.
Γι’ αυτό σου λέω, μη με εμπιστεύεσαι τώρα.
Πώς μπορείς να εμπιστευτείς έναν άνθρωπο θολωμένο από έρωτα;
Τυφλώνει ο ρημάδης, πόσες φορές ακόμα να το πούμε;
Σε συνθλίβει, σε διαλύει και σου ρευστοποιεί το μυαλό. Με αυτήν ακριβώς τη σειρά.
Ξεχνάς ό,τι ήξερες μέχρι να εμφανιστεί. Λευκό σεντόνι σε ό,τι έμαθες με κόπο.
Μη με εμπιστέυεσαι τώρα που είμαι ικανή για όλα, για τα καλύτερα και τα χειρότερα.
Μπορώ να κάνω τα πάντα για σένα. Μπορώ να σε λατρέψω αλλά και να σε ρίξω στα τάρταρα.
Η καψούρα είναι καύσιμο. Κινεί ακόμα και τους πιο νωθρούς ανθρώπους, κινεί τα νήματα της ζωής μας, κινεί βουνά και άμα λάχει κάνει και τη γη να γυρίζει.
Το ίδιο βέβαια ισχύει και για μένα. Ούτε εγώ μπορω να σε εμπιστευτώ με κλειστά μάτια τώρα. Κανένας κανέναν.
Το ξέρω πως για όλα τα παραπάνω ο έρωτας ήταν, είναι και θα είναι ο λόγος για να αναπνέουμε, για να ζούμε, για να γράφουμε, για να υπάρχουμε κι όλα τ’ άλλα βαλ’ τα για προσάναμα. Μεγάλα παιδιά είμαστε, ας μην κρυβόμαστε πίσω από δάχτυλα και λέξεις.
Η ανθρωπότητα ολόκληρη υποτάσσεται στον έρωτα εις τους αιώνας των αιώνων.
Τα μάθαμε στην ιστορία, το ζούμε απ’ το δημοτικό.
Αλλά επειδή εσένα σε νοιάζομαι και σ’ αγαπάω λιγάκι, σε προειδοποιώ,
ποτέ να μην εμπιστεύεσαι έναν ερωτευμένο άνθρωπο.
Θα σκαρφιστεί τις καλύτερες δικαιολογίες για να μείνει με το αντικέιμενο του πόθου του και βασικά χέστηκε για το αν πήρε φωτιά το κορδελιό ή εσύ ο ίδιος.
Ένας αρρωστημένος εγωισμός που όμοιό του δε θα βρεις στους «καθαρούς» από καψούρα ανθρώπους.
Θα στο πω άλλη μία φορά κι εύχομαι για το καλό σου να με ακούσεις, μη με εμπιστεύεσαι τώρα που σε γουστάρω. Δεν έχω όρια, ούτε μέτρο.
Συντάκτης: Γεωργία Χατζηγεωργίου
