Ο άνθρωπος έχει την τάση να τρώγεται, να βουτάει μέσα στη δυστυχία που ο ίδιος πλάθει καμιά φορά και γουστάρει να τον συμπονούν. Θέλει να έχει πάνω του ανθρώπους να τον ρωτάνε τι έχει.
Μπαίνει στη μέση της σκηνής και απαιτεί τα φώτα πάνω του.
Δυστυχία απόλυτη δεν υπάρχει, όπως δεν υπάρχει και απόλυτη ευτυχία. Είναι καταστάσεις περιστασιακές και φευγαλέα αισθήματα.
Έχουμε εκείνη την έμφυτη τάση να πιανόμαστε από μικροπράγματα και άλλοτε να βουλιάζουμε μέσα τους και άλλοτε να τα εξυψώνουμε και να τα κουνάμε σα λάφυρα.
Κι έρχεται η στιγμή που αντιλαμβανόμαστε τη μιζέρια μας και θέλουμε να ξεφύγουμε και πλάθουμε μικρές στιγμές ευτυχίας. Πιανόμαστε απ’ όση ευτυχία υπάρχει γύρω μας, γιατί το έχουμε όσο τίποτε άλλο ανάγκη.
Βρίσκουμε την ευτυχία, νομίζουμε πως την κατακτούμε και έρχεται και η στιγμή που τη δείχνουμε.
Μας βγαίνει πηγαία και αυθόρμητα να διαφημίσουμε τα λάφυρα της ευτυχίας μας.
Η ευτυχία είναι κατασκεύασμα.
Ο καθένας μας κατασκευάζει τη δική του μικρή ευτυχία και την πλασάρει στους δίπλα. Το χαίρεται και το ζει περισσότερο όταν το μοιράζεται. Το φωνάζει ο άνθρωπος το λάφυρο της ευτυχίας του, γιατί ξέρει πόσο δύσκολο είναι κανείς να το κατακτήσει.
Θα χαρούμε και θα ζητήσουμε επιβεβαίωση για όλα. Από τον καινούριο μας σύντροφο μέχρι και το καινούριο μας κινητό. Υλικά και συναισθηματικά αγαθά, θα τα μοιραστούμε.
Πέρα από το ότι χτίζουμε έτσι τη δημόσια εικόνα του «ευτυχισμένου», αποβάλλουμε ταυτοχρόνως και την παλιά μας μιζέρια.
Η ανάγκη του ανθρώπου να ξεφύγει από τη μιζέρια του, τον οδηγεί να φωνάζει την ευτυχία του για να την πιστέψει και ο ίδιος.
Είναι η γνωστή τακτική του «Φωνάζω κάτι για να το ακούσω πιο δυνατά κι εγώ».
Μην κρίνεις τόσο εύκολα αυτούς τους ανθρώπους.
Σκέψου μονάχα πως η ευτυχία του διπλανού σου μπορεί να κάνει μεγάλο καλό και σε ‘σένα. Όταν περιτριγυριζόμαστε από ευτυχισμένους ανθρώπους, έχουμε πολλές πιθανότητες να οδεύσουμε κι εμείς προς τα εκεί στο μέλλον.
Η ευτυχία είναι μεταδοτική.
Μην τη δεις μίζερα και ανταγωνιστικά. Μην την μετρήσεις συγκριτικά. Νιώσε την ευτυχία του άλλου και θέσε ως στόχο να εκτοπίσεις και τη δική σου δυστυχία.
Μην υποπτεύεσαι εκείνους που διαφημίζουν το τέλειο. Μη φαγώνεσαι να βάλεις ίντριγκες. Το τέλειο ζευγάρι που θα δεις, σπίτι του δε θα φαγώνεται. Και η τέλεια μηχανή που με χαρά σου δείχνω, είναι αυτή που μου έφτιαξε την ψυχολογία.
Οι άνθρωποι είναι σχεδόν ευτυχισμένοι όταν γραπώνουν την ευτυχία, μα πλήρως ευτυχισμένοι όταν την μοιράζονται.
Θέλουν να σου μεταδώσουν την χαρά τους και να σε κάνουν και εσένα να ξεφύγεις.
Οι πιο εσωστρεφείς, θα σου πουν πως «ευτυχία που μοιράζεσαι, δε θα είναι για πολύ καιρό ευτυχία». Μα η ευτυχία από μόνη της δεν είναι για πολύ καιρό, αγάπη μου.
Ζήστη, μοιράσου τη.
Η ευτυχία δεν είναι ελαφριά και από τη στιγμή που τη σηκώσεις, μοιράσου το γλυκό της βάρος.
Και όχι, όλοι εκείνοι που φωνάζουν πως είναι καλά, που κυκλοφορούν ελεύθερα και καμαρωτά με το έτερον ήμισυ, που παίρνουν καινούρια αμάξια και κινητά, δεν έχουν κάποιο ψυχολογικό πρόβλημα.
Δεν είναι ψώνια και θέλουν να δείχνονται –σαφώς και υπάρχουν και τα ψώνια και είναι άλλοι κατηγορία από μόνοι τους. Ούτε κενοί είναι και γεμίζουν τα κενά τους με ό,τι βρουν.
Είμαστε εγώ κι εσύ.
Και τα συναισθήματα σε αυτόν τον πλανήτη είναι μεταδοτικά. Ας μεταδώσουμε αγάπη και ευτυχία και ας αφήσουμε τη δυστυχία και τη μιζέρια να στερέψουν.
Συντάκτης: Σπυριδούλα Γεωργοκίτσου
