Όχι, τα κακεντρεχή σχολιάκια δεν είναι χιούμορ

Μέχρι πού μπορεί να φτάσει το χιούμορ έτσι ώστε να είναι ξεκάθαρη προσβολή; Ως πού μπορούν να φτάσουν τα λεγόμενα ενός κάτω από την ασπίδα ενός αστείου, έτσι ώστε να υπερβούν το όριο; Κι όταν αυτό συμβαίνει ως προς την άλλη πλευρά, που γίνεται δέκτης διαφόρων υπαινιγμών που εκφράζονται έμμεσα για τις πράξεις ή την υπόστασή της, ποια η θέση της;

Οι πρώτοι τείνουν να επισημαίνουν όλα όσα θεωρούν άσχημα υπό το πρόσχημα, όμως, ότι αναφέρονται στα χαρακτηριστικά της άλλης πλευράς στα πλαίσια του χιούμορ. Επιπλέον, αυτή η μερίδα ανθρώπων φτάνουν να προκαλέσουν αναταραχή, ίσως κι ασυναίσθητα και καταλήγουν να παίζουν με φοβίες και θέματα που σε καμία περίπτωση δεν είναι δόκιμο να τάσσονται κάτω από τον ζυγό του χιούμορ και ούτε σημαίνει ότι ξαφνικά χάνουν τον αγκαθωτό τους χαρακτήρα.

Εκείνοι που επικαλούνται στο όνομα του χιούμορ όλα τα ελαττώματα των γύρω τους αναμένουν πως θα προκληθεί γέλιο με τα δήθεν αστεία τους· ίσως αυτό να είναι και το χειρότερο. Διότι αυτό πιθανόν να υποδεικνύει πως δεν αντιλαμβάνονται τη σοβαρότητα που διέπει τα λόγια τους, τα οποία, αναντίρρητα, επιδρούν στο άτομο που απευθύνονται. Άπτονται στο ότι η άλλη πλευρά θα παραμείνει παθητική, χωρίς να αντιδρά και θα ανέχεται στωικά όλα όσα της επιρρίπτονται. Άλλωστε το χιούμορ είναι η τέλεια βιτρίνα έτσι ώστε να πεις όλα όσα θέλεις και δεν τολμάς υπό το πρίσμα του ορθώς υφιστάμενου πολίτικαλι κορεκτ λόγου.

Κάπως έτσι μεγεθύνονται οι ανασφάλειες, λόγω των υποτιμήσεων, λόγω του γεγονότος ότι αν λαμβάνει κάποιος άσχημα σχόλια για ένα φυσικό χαρακτηριστικό του, για παράδειγμα, το οποίο προηγουμένως δεν τον ενοχλούσε, έπειτα θα αρχίσει να τον αφορά και να το παρατηρεί. Συνεπώς, αν είχε κανείς ενδοιασμούς σχετικά μ’ ένα κομμάτι του εαυτού του αν είναι γοητευτικό ή όχι και κάποιος του επισημάνει αυτό το ελάττωμά του, πολύ εύκολα μπορεί κανείς να φτάσει να πείσει τον εαυτό του πως δεν είναι αρκετός σε πολλά και διαφορετικά επίπεδα.

Υπάρχει στα αλήθεια η εικόνα του απόλυτα ωραίου, χωρίς κανένα ελάττωμα; Δεν είναι στη φύση του ανθρώπου να πλάθεται τόσο από προτερήματα όσο κι από μειονεκτήματα; Δεν είναι αυτό που κάνει τον καθένα ξεχωριστό και μοναδικό;

Εκείνος που επιδιώκει επίμονα να θρέψει ανασφάλειες, υπάρχει τεράστια πιθανότητα να πετύχει τον σκοπό του. Ωστόσο, αυτό που διαφεύγει σε τέτοιου είδους ανθρώπους, είναι ότι στην προσπάθειά τους να μειώσουν τον άλλον, δεν αντιλαμβάνονται ότι τον μόνο που μειώνουν και υποτιμούν είναι τον ίδιο τους τον εαυτό. Όλοι οι φόβοι κι οι ανασφάλειές τους εντοπίζονται στον αέρα που αναπνέουν, στην τάση να υποτιμούν τους άλλους για να νιώσουν καλύτεροι. Ίσως αυτό τους το καμουφλάζ να είναι ένας πύργος από τραπουλόχαρτα που θα γκρεμιστεί στο πρώτο -και καλά- αστείο με αντικείμενο σχολιασμού τους ίδιους, καθώς δύσκολα θα το πάρουν ελαφρά. Άρα την ίδια τη στάση που ακολουθούν, επ’ ουδενί δεν τη δέχονται.

Ποιος είναι αυτός ο οποίος ορίζει τι είναι μεγάλο, μικρό και τι είναι το ιδανικό; Ο καθένας είναι έτσι ακριβώς όπως είναι, τόσο εξωτερικά όσο κι εσωτερικά, διότι αυτό του ταιριάζει, αυτό τον κάνει όμορφο. Αν αρέσει στον καθένα ο εαυτός του, τότε λίγο αξίζει να τον απασχολεί αν αρέσει στους άλλους. Και το χιούμορ είναι για να ξεσκεπάζεται, όταν ο σκοπός του είναι σκοτεινός. Είναι δικαίωμα του καθενός να εκφράσει τη δυσφορία του απέναντι σ’ αυτό, ούτως ώστε το άτομο που θέλει να τον κάνει να χαμογελάσει, να βρει έναν άλλο τρόπο να το πετύχει αυτό. Δεν είναι όλα χιούμορ. Κι ευτυχώς, γιατί μπορούμε να το ξεχωρίσουμε.