Υπάρχει το τέλειο έγκλημα;
Πολλοί υποστηρίζουν πως όχι. Όσο οργανωμένα και προσεκτικά να έχει σχεδιάσει κανείς την τέλεση· όσο διαβολικά έξυπνος και να θεωρείται κάποιος· ένα έγκλημα πάντα θα αφήνει πίσω του στοιχεία και ίχνη, μικρές τυχόν λεπτομέρειες που παραβλέφθηκαν και ξέφυγαν του σχεδιασμού, και που εν τέλει προδίδουν και φανερώνουν το πρόσωπο του δράστη.
Και πράγματι, αυτό φαίνεται πως ισχύει και που συμβαίνει στη μεγάλη πλειονότητα των υποθέσεων. Αυτή είναι η έκβαση που λαμβάνει ο μεγαλύτερος αριθμός των εγκλημάτων κατά κανόνα.
Όπως, όμως, σε κάθε κανόνα έτσι και στην προκειμένη περίπτωση χωρεί περιθώριο εξαίρεσης. Ένα περιθώριο που καταλαμβάνει πραγματικό χώρο σε ένα δωμάτιο εισαγγελικής αρχής. Σε μερικούς χάρτινους στοιβαγμένους φακέλους. Σε δικογραφίες ελλιπείς στις οποίες παραμένει κενό το πεδίο όπου θα έπρεπε να αναγράφεται το όνομα του δράστη. Σε υποθέσεις που βρίσκουν, τελικά, τη θέση τους κάπου ανάμεσα στο αρχείο αγνώστων δραστών και καταλήγουν στο «ντουλάπι» ούσες άλυτες και ανεξιχνίαστες.
1. Jack the ripper
Οποιαδήποτε αναφορά σε τέλεια εγκλήματα και άλυτα μυστήρια δε θα μπορούσε επ’ ουδενί λόγο να παραλείπει την πιο σκιώδη, σκοτεινή αλλά και την πιο δημοφιλή, περιβόητη και διάσημη υπόθεση στην ιστορία της σύγχρονης εγκληματολογίας, η οποία έχει λάβει πλέον έναν χαρακτήρα αστικού μύθου. Η υπόθεση αυτή, μολονότι τοποθετείται χρονολογικά στο έτος 1888, εντούτοις μέχρι και σήμερα προκαλεί ιδιαίτερο ενδιαφέρον, διεγείρει την περιέργεια του κόσμου και έχει αποτελέσει κατά καιρούς πηγή έμπνευσης έργων αστυνομικής λογοτεχνίας και αντίστοιχων σειρών και ταινιών.
Η πραγματική υπόθεση έλαβε χώρα στο Whitechapel του Λονδίνου το 1888. Μέσα σε διάστημα 3 μηνών (Αύγουστος-Νοέμβριος), σημειώθηκαν στην περιοχή 5 δολοφονίες οι οποίες, όπως κατέστη αντιληπτό από τις διωκτικές αρχές έφεραν κοινά χαρακτηριστικά τόσο ως προς τη μέθοδο δράσης που ακολουθήθηκε, όσο και ως προς το πρόσωπο των θυμάτων που επιλέχθηκαν. Και οι 5 δολοφονημένες γυναίκες ανήκαν στην υποβαθμισμένη πλευρά του Λονδίνου και εργάζονταν ως ιερόδουλες. Και οι 5 έτυχαν φρικτού και αποτρόπαιου θανάτου με στοιχεία έντονης βίας και σκληρότητας, καθώς ο δράστης προέβη σε ακρωτηριασμό τους και σε κάποιες περιπτώσεις και σε αφαίρεση των οργάνων τους. Για τα δεδομένα της εποχής η κατά συρροή αυτή δράση υπήρξε πρωτοφανής και συγκλόνισε την κοινή γνώμη λόγω της βιαιότητάς της. Απασχόλησε εκτεταμένως τα μέσα και παρά το γεγονός της άμεσης κινητοποίησης της αστυνομικών αρχών, ο δράστης δεν ταυτοποιήθηκε ποτέ.
Ιδιαίτερα προκλητικό θεωρήθηκε το γεγονός πως πάντα ο δράστης διατηρούσε ένα προβάδισμα λίγων λεπτών από την αστυνομία μιας και τα ευρήματα τοποθετούν την αποχώρησή του από τους τόπους των εγκλημάτων στιγμές πριν να καταφθάσουν εκεί οι αστυνομικές αρχές. Το μοναδικό και κατά κάποιον τρόπο βέβαιο στοιχείο που προέκυπτε, ήταν πως από τη σχεδόν χειρουργική ακρίβεια των τραυμάτων που έφεραν τα θύματα, ο δράστης πολύ πιθανό να είχε γνώσεις ιατρικής. Το όνομα Jack the Ripper δεν ανταποκρίνεται στηn πραγματική ταυτότητα του δράστη αλλά αποτελεί απλώς ένα ψευδώνυμο με το οποίο υπέγραψε την επιστολή που έστειλε κάποιος στο κεντρικό γραφείο ειδήσεων του Λονδίνου και που υποστήριζε πως αυτός ήταν ο δολοφόνος. Ήταν; Δεν ήταν; Κανείς δεν έμαθε.
2. Zodiac
Πρόκειται για άλλη μία ευρέως γνωστή υπόθεση που έχει αποτελέσει εξίσου υλικό για πλήθος ντοκιμαντέρ και αστυνομικών έργων της μεγάλης οθόνης.
Ο επονομαζόμενος δράστης Zodiac, ένα ψευδώνυμο που ο ίδιος προσέδωσε στον εαυτό του, φέρεται να είναι υπεύθυνος για μία σειρά δολοφονιών, με θύματά του κυρίως νεαρά ζευγάρια, στην περιοχή της βόρειας Καλιφόρνιας, σε χρονικό διάστημα που εκτείνεται εντός της δεκαετίας 1965-1975. Παρά το γεγονός πως από τις έρευνες φαίνεται να του αποδίδονται 5 δολοφονίες, ο ίδιος διατεινόταν πως ο αριθμός των εγκλημάτων του ήταν πολύ μεγαλύτερος, αγγίζοντας τον αριθμό των 37.
Η ιδιαιτερότητα της υπόθεσης αυτής δεν έγκειται τόσο στον τρόπο δράσης του Zodiac, όσο στο παιχνίδι που επιχείρησε να παίξει με τις αστυνομικές αρχές με σκοπό να τους χλευάσει και να τους αποδείξει πως δε διέθεταν την ευφυΐα ώστε να κατορθώσουν να τον συλλάβουν. Βρισκόταν σε συνεχή επικοινωνία με την αστυνομία και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης μέσω επιστολών. Στις επιστολές αυτές παραδεχόταν την τέλεση των εγκλημάτων και προειδοποιούσε για τα επόμενα χτυπήματά του. Παράλληλα με τις επιστολές αυτές είχε αποστείλει και 4 κρυπτογραφημένα μηνύματα-γρίφους από τα οποία μόνο τα 2 μπόρεσαν τελικά να αποκρυπτογραφηθούν.
Παρά την πυρετώδη προσπάθεια σύλληψης του Zodiac, αυτός δεν ταυτοποιήθηκε και δε συνελήφθη ποτέ. Ότι έχουμε αυτή τη στιγμή για εκείνον είναι 4 επιστολές, 2 αποκρυπτογραφημένα μηνύματα, ένα σκίτσο κατόπιν περιγραφής και μία υπόθεση που μέχρι και σήμερα το Υπουργείο δικαιοσύνης της Καλιφόρνιας επιλέγει να διατηρεί ανοιχτή.
3. Ο Ταϊλανδός μπάτλερ
Πρόκειται για την πολύκροτη υπόθεση της δολοφονίας του βιομηχάνου Μιχάλη Χρυσαφίδη, της γυναίκας του και των 2 υιών του, τον Ιούνιο του 1991 στο σπίτι τους στην Εκάλη.
Η οικογένεια εντοπίστηκε νεκρή από τον ανιψιό του Χρυσαφίδη, έπειτα από ένα διάστημα ημερών που κανένα από τα μέλη της δεν είχε δώσει σημεία ζωής. Σύμφωνα με την έρευνα από τον τόπο του εγκλήματος και την ιατροδικαστική εξέταση των πτωμάτων, τα θύματα έφεραν βαριά και βίαια σημάδια κακοποίησης. Έντονα ερωτήματα εγείρουν οι συνθήκες τέλεσης του εγκλήματος, καθώς όπως προκύπτει τα μέλη της οικογένειας δε δολοφονήθηκαν όλα την ίδια χρονική στιγμή, αλλά ο θάνατος καθενός από αυτούς τοποθετείται σε διαφορετικό χρονικό πλαίσιο, με τη μητέρα να υποστηρίζεται πως ήταν η τελευταία που πέθανε. Δεύτερο αξιοπερίεργο γεγονός της υπόθεσης αυτής, είναι πως τα θύματα δε βρέθηκαν καν στο ίδιο μέρος του σπιτιού. Ήταν δεμένα σε καρέκλες, καλυμμένα με κουβέρτες και τοποθετημένα σε ξεχωριστά δωμάτια της βίλας ενώ η μητέρα της οικογένειας φαίνεται πως ήταν ντυμένη με ένα αρκετά ακριβό φόρεμα.
Οι υποψίες για το αποκρουστικό αυτό έγκλημα έπεσαν κατευθείαν στον Ταϊλανδό μπάτλερ που είχε προσλάβει η οικογένεια και στην οποία εργαζόταν για διάστημα δύο ετών. Αυτό διότι όλο το προηγούμενο διάστημα ο μπάτλερ φαίνεται πως απαντούσε στα τηλέφωνα, καθησύχαζε όσους έψαχναν την οικογένεια και κυρίως επειδή αναχώρησε εσπευσμένα την 21η Ιουνίου για Μπανγκόκ. Αυτό ωστόσο, εκτός από στοιχείο που ενισχύει την πιθανότητα ενοχής του, είναι και το στοιχείο που ανατρέπει τα δεδομένα και τον τοποθετεί έξω από τη σκηνή του εγκλήματος. Η μητέρα της οικογένειας προκύπτει πως δολοφονήθηκε την ημέρα που ο μπάτλερ προσγειωνόταν στον προορισμό του. Γίνεται φανερό επομένως πως τη μητέρα τουλάχιστον δεν τη σκότωσε εκείνος. Παρά το γεγονός πως οι ελληνικές αρχές ζήτησαν την έκδοση του μπάτλερ, η απάντηση στο αίτημά τους ήταν αρνητική.
Οι εκεί, βέβαια, διωκτικές αρχές ενημέρωσαν τις ελληνικές πως τον κάλεσαν και τον εξέτασαν και διαβεβαίωσαν ότι δεν είναι αυτός υπεύθυνος για τη στυγερή δολοφονία. Ήταν άραγε ο δολοφόνος πράγματι ο μπάτλερ; Είχε και κάποιον συνεργό που έδρασε αφότου εκείνος έφυγε για Μπανγκόκ; Μήπως υπήρχαν άλλοι μέσα στο σπίτι που απειλούσαν και τον ίδιο και τον χρησιμοποίησαν για να τον ενοχοποιήσουν; Την αλήθεια την ξέρει μόνο εκείνος και εμείς πιθανότατα δε θα τη μάθουμε ποτέ.
Συντάκτης: Παναγιώτα Παπακωνσταντίνου
