Ο Ναπολέων Βοναπάρτης, Γάλλος ηγέτης, είπε: «Οι άνθρωποι είναι αυτοί που θέλουμε να είναι». Κι όντως, πλάθουμε μια εικόνα στο μυαλό μας, συνήθως την ιδανική, γι’ ανθρώπους που έχουμε δίπλα μας. Ωστόσο, αυτό που εμείς έχουμε στο κεφάλι μας δε συνάδει σε καμία περίπτωση με την πραγματικότητα. Έχουμε την απαίτηση οι άλλοι να σκεφτούν όπως εμείς, να κάνουν ό,τι θα κάναμε εμείς στη θέση τους, και να ακολουθήσουν τον τρόπο που θα κινούμασταν. Φυσικά αυτό δε θα γίνει ποτέ. Και κάπως έτσι, καταλήγουμε να πληγωνόμαστε και μερικές φορές, ανεπανόρθωτα. Έτσι απ’ το “σε θέλω” καταλήγουμε στο “σε μισώ”. Από το “θα έκανα τα πάντα για σένα” στο “δε θέλω να σε ξαναδώ” και πάει λέγοντας.
Όλη αυτή η διαδικασία από τον ουρανό στο χώμα, σίγουρα είναι αρκετά επίπονη για το άτομο που τη βιώνει. Απότομη προσγείωση· από εκεί που σε κατακλύζει το συναίσθημα του έρωτα, της αγάπης, του ενθουσιασμού ή όποιο συναίσθημα είναι αυτό, ξαφνικά νιώθεις απέχθεια, μίσος, αηδία. Κι εννοείται πως εσύ έκανες τα αδύνατα δυνατά για να μην ξαναπληγωθείς. Να μην ξαναραγίσεις τη χιλιοσπασμένη σου καρδιά. Νόμιζες πως ήταν ο ένας ή η μία, μα αποδείχθηκαν για άλλη μια φορά σκάρτοι. Πόσο ν’ αντέξει κι αυτή η καρδιά, πια; Αν είχε στόμα να μιλήσει, θα σε έβριζε κι αν είχε χέρια θα σε χαστούκιζε.
Δύσκολη η εναλλαγή συναισθημάτων. Από το “σε θέλω” στο “σε μισώ” ένα “δεν ξέρω τι θέλω και σου κάνω τη ζωή δύσκολη” δρόμος. Και στ’ αλήθεια πώς είναι να μισείς τον άνθρωπο που κάποτε λάτρεψες; Πώς γίνεται να θέλεις κάποιον και να τον μισείς ταυτόχρονα; Δυο συναισθήματα που καμία σχέση δεν έχουν μεταξύ τους. Κι είναι πραγματικά δύσκολη αυτή η μετάβαση. Απάνθρωπο να πρέπει να τη βιώσεις. Σκέφτεσαι πόσα ζήσατε, τα γέλια σας, τις αγκαλιές σας, τα “πόσο σε θέλω” σας. Όλα πια μια ανάμνηση, που τη θέση της τώρα πήραν λόγια σκληρά. “Δε θέλω να σε βλέπω”, “μου κάνεις κακό”, “σε μισώ”. Πόσο πολύ μπορεί να πονάνε τα σωθικά σου;
Πληγώθηκες ξανά και θα ξαναπληγωθείς πολλές φορές ακόμη. Θα ουρλιάξεις, θα κλάψεις, θα βρίσεις, θα μισήσεις. Θα κοιτάξεις τον άλλον κατάματα κι από εκεί που το μόνο που θα ήθελες να του πεις είναι “σε θέλω” θα τον κοιτάξεις με απέχθεια. Γιατί κατέστρεψε τα όνειρά σου, εσένα τον ίδιο, τη σχέση σας. Πονάει το να πέφτεις έξω, αλλά περισσότερο πονάει να ξεστομίζεις στον άνθρωπο που πόθησες περισσότερο από τον καθένα τη λέξη “σε μισώ”.
Πόσα ακόμη ν’ αντέξει κι αυτή η καρδιά. Πόσο ακόμη να τη βομβαρδίσεις με άσχημα συναισθήματα. Μπορεί μαζί μ’ αυτό το άτομο να ένιωθες ότι υπάρχεις, ότι βρήκες τον άνθρωπό σου, ότι είναι ο έρωτας της ζωής σου αλλά οι καταστάσεις ήρθαν αλλιώς. Και ξέρεις πώς πάει, ε; ύβρις, τίσις, νέμεσις για να επέλθει η κάθαρση.
Ότι και να γίνει καμία δε θα σε σβήσει από την ψυχή μου
ότι και να κάνω όπου και να πάω πάντα θα σε έχω μαζί μου
στις νότες που θα παίζω και στους στίχους που θα σκέφτομαι
σε `κείνα τα κομμάτια που πάντα από σένα θα τα εμπνέομαι.
Με κάλπικες αγάπες κάποτε νόμιζα ότι σε ξέχασα
μα όσο ήθελα εσένα ποτέ μου καμία δε θέλησα
μα αυτό που με πληγώνει είναι αυτά που μαζί σου έζησα
να τα αγαπώ και να τα μισώ μαζί ποτέ μου δεν έπαψα.
Συντάκτης: Θεοδώρα Αντωνιάδου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
