«Διάλεξε ένα επάγγελμα που σου αρέσει και δε θα ξαναχρειαστεί να δουλέψεις στη ζωή σου»
Κομφούκιος
Μήπως το απόφθεγμα του Κομφούκιου αποτελεί μία πηγή άγχους, είναι αποθαρρυντικό και πιεστικό για κάποιους από εμάς που δεν έχουμε ακολουθήσει το επάγγελμα των ονείρων μας; Πόσοι δεν έχουμε αναρωτηθεί για το επάγγελμα που έχουμε επιλέξει; Είναι αυτό που μας αρέσει; Είναι αυτό που μας ταιριάζει; Εάν ξεκινούσαμε πάλι από την αρχή θα επιλέγαμε το ίδιο; Μας αρέσει η δουλειά μας; Γιατί εργαζόμαστε ένα όχι μόνο για βιοποριστικούς λόγους; Εάν αυτή τη στιγμή με κάποιο μαγικό τρόπο κερδίζαμε αρκετά χρήματα για να μπορέσουμε να απολαύσουμε όλα όσα επιθυμούμε, πόσοι από εμάς θα σταματούσαμε να εργαζόμαστε; Γιατί όμως οι πλούσιοι εξακολουθούν και δουλεύουν; Κι αν τα λεφτά δεν είναι το παν;
Είναι ερωτήματα που απασχολούν όλους μας, ανεξαρτήτως ηλικίας. Οι νεότεροι άνθρωποι γιατί ίσως πρέπει να κάνουν μια δουλειά που δεν ανταποκρίνεται στα προσόντα τους, τις επιθυμίες τους, τις φιλοδοξίες τους και τα όνειρά τους. Οι μεγαλύτεροι βλέπουν τον χρόνο να τρέχει, έχουν διανύσει μεγάλο εργασιακό διάστημα στη ζωή τους κι αισθάνονται ότι λιγοστεύουν οι ευκαιρίες και οι δυνατότητες για αλλαγές επαγγέλματος.
Πρέπει να κατανοήσουμε ότι είναι διαφορετικό το «δε μου αρέσει η δουλειά που κάνω» από το «κάνω μια δουλειά που υπάρχουν στιγμές που δε μου αρέσει». Εάν έχουμε μέσα μας σκέψεις που μας κατακλύζουν όπως για παράδειγμα το να μην έχουμε την ψυχική δύναμη να σηκωθούμε από το κρεβάτι να πάμε στη δουλειά μας, ή όποτε έρχεται η Κυριακή να μελαγχολούμε και μόνο στην ιδέα ότι ξημερώνει Δευτέρα, δε μας καταβάλλει τους μισθούς μας ο εργοδότης μας ή μας κακομεταχειρίζεται, έχουμε χάσει το ενδιαφέρον μας και δεν είμαστε καθόλου χαρούμενοι στην καθημερινότητά μας εξαιτίας της αποδοχής ότι δε θέλουμε πλέον αυτή τη δουλειά, ή εμφανίζουμε διάφορες σωματικές παθήσεις λόγω άγχους στο εργασιακό περιβάλλον, τότε δε νομίζω ότι χρειαζόμαστε κανέναν να μας πει ότι πρέπει να κάνουμε μια αλλαγή, να κάνουμε το επόμενο βήμα.
Είναι φυσικό να προτιμούμε όλοι ένα ταξίδι, βόλτες στην παραλία με τους φίλους μας, οικογενειακές χαλαρές στιγμές από ότι να τρέχουμε πανικόβλητοι σε επαγγελματικά ραντεβού, στα ράφια των σούπερ μάρκετ για να τα γεμίσουμε με προϊόντα, στις καφετέριες να σερβίρουμε, στους δρόμους για να κάνουμε γρήγορες παραδόσεις, στα σχολεία για να μάθουμε ό,τι μπορούμε στη νέα γενιά και σε ό,τι υποχρέωση έχει ο καθένας από εμάς αναλάβει ως επαγγελματικό καθήκον. Το καθήκον λοιπόν και η υποχρέωση που επιβάλλει ο όρος δουλειά είναι αυτά που απαιτούν κόπο, προσπάθεια, πίεση, άγχος, νεύρα, υποχωρήσεις και είναι η καθημερινότητα της πλειοψηφίας. Εάν κάναμε το επάγγελμα των ονείρων μας, όποιο και εάν είναι αυτό για τον καθένα μας, πιστεύουμε ότι δε θα ίσχυαν τα ανωτέρω; Δηλαδή, ας υποθέσουμε ότι θέλαμε να γίνουμε ιατροί, ηθοποιοί, δημοσιογράφοι, οικονομικοί αναλυτές, κομμωτές, πωλήτριες ή πωλητές, ελεύθεροι επαγγελματίες· δε θα είχαμε την υποχρέωση να καταβάλλουμε καμία προσπάθεια; Κανέναν απολύτως προσωπικό μόχθο; Καμία στέρηση; Δε νομίζω.
Για να είμαστε λοιπόν ευχαριστημένοι από τη δουλειά μας, αρκεί να είναι συναρπαστική ή να μας παρέχει υψηλές αμοιβές, να αντιπροσωπεύει στο ύψιστο τα εκπαιδευτικά μας προσόντα, να μας παρέχει δόξα, αναγνωσιμότητα; Τι έχει αξία για εμάς; Τι είναι αυτό που μακροπρόθεσμα μέσα από τη δουλειά μας μάς παρέχει ικανοποίηση; Η αίσθηση της εκπλήρωσης ενός έργου και η συνειδητοποίηση ότι λάβαμε κι εμείς μέρος σε αυτό, η ηθική ανταμοιβή που λαμβάνουμε από τους γύρω μας κι από τους εμπλεκόμενους στη δουλειά μας αλλά και από τους φίλους μας και την οικογένειά μας (έπαινοι, αναγνωσιμότητα, θαυμασμό), η αίσθηση ότι κάνουμε τον κόσμο καλύτερο και προσφέρουμε χωρίς να αποτελούμε βάρος για κάποιον, η χαρά που μπορούμε να μοιραστούμε για τις επιτεύξεις μας, όποιες και ένα είναι αυτές, με τους συναδέλφους μας, η ασφάλεια ότι έχουμε ανθρώπους που μπορούμε να υπολογίζουμε στη βοήθειά τους μέσα στο εργασιακό μας περιβάλλον, όλα αυτά δεν αποφέρουν την πολυπόθητη ευχαρίστηση, ικανοποίηση μέσα μας; Δεν αποτελούν επαγγελματική επιτυχία;
Μήπως εν τέλει υπάρχουν πολλά επαγγέλματα και πολλές δουλειές οι οποίες δε σχετίζονται ούτε με τον μισθό– ο οποίος ποτέ δεν είναι αρκετός για κανέναν- ούτε με το κοινωνικό status, ούτε με τη δόξα, όμως μας παρέχουν εν τέλι την ικανοποίηση που θέλουμε; Μήπως η σημερινή μας δουλειά μας προσφέρει αυτά που θέλουμε όπως μισθό, αίσθηση εκπλήρωσης και ασφάλειας, συναδελφικότητα και χρόνο για την προσωπική μας ζωή, αλλά εμείς δεν έχουμε αποδεχθεί ότι το επάγγελμα που κάνουμε δεν είναι όλη μας η ζωή αλλά μέρος αυτής;
Ίσως τελικά, το να υπάρχουν οι μικρές, οι απλές, οι λίγες στιγμές που στη διάρκειά της μας κάνουν να χαμογελούμε, να είναι αυτό που έχει σημασία. Ίσως πάλι ο παχουλός μισθός στο τέλος του μήνα. Ή και τίποτα από τα παραπάνω, ή όλα μαζί. Το θέμα είναι, αυτό να είναι επιλογή μας και να την αναγνωρίζουμε ως τέτοια.
Συντάκτης: Μυρτώ Ζαφειρίου
