Στο χωρισμό φταίνε κι οι δυο και κανείς ταυτόχρονα

Σχέση. Τι σημαίνει για ΄σένα; Όχι τι διάβασες. Όχι τί λέγεται πώς ισχύει. Εσύ. Πες. Ποια είναι για ΄σένα η έννοια της σχέσης; Τι θες ιδανικά; Θες έναν σύντροφο για να μοιράζεσαι στιγμές, έναν άνθρωπο να σε στηρίζει ψυχολογικά, έναν που θα σταθεί συνεργάτης σου στην ανατροφή των διαδόχων σας, έναν σεξουαλικό παρτενέρ να βάζει φωτιά στις νύχτες σου; Θες να είστε ταυτισμένοι ή να περνάτε πιο αποστασιοποιημένα το χρόνο σας; Θες να πληροί εμφανισιακά πρότυπα ή δε σε νοιάζει; Θες να σε κάνει να εξελίσσεσαι ή δεν το χρειάζεσαι αυτό; Είναι σημαντικό να ταιριάζουν οι απόψεις σας, τα χόμπι σας κι ο γενικός τρόπος ζωής; Είναι προτεραιότητα αυτός, η σχέση, ή εσύ;

Άπειρες προτιμήσεις σε άπειρους τομείς. Ποιος είναι λάθος, ποιος σωστός, ποιος θα το κρίνει; Μεγαλώσαμε σε ένα σύστημα αξιών διαφορετικό για τον καθένα, με μοναδικές εμπειρίες, παιδικά τραύματα, προτιμήσεις, ανάγκες κι επίπεδο αυτογνωσίας. Αυτό που για μένα φαντάζει σωστό για σένα φαίνεται λάθος. Υπάρχουν αντικειμενικά σωστά και λάθη; Όχι. Ποιος είναι άξιος να το κρίνει; Ποιος μπορεί να σκέφτεται βασιζόμενος στη ζωή και στις πεποιθήσεις του άλλου; Κανείς. Ο καθένας σκέφτεται κι αξιολογεί με το δικό του database, το οποίο είτε το κληρονόμησε και δεν μπήκε ποτέ στον κόπο να το αναβαθμίσει, είτε είναι προϊόν εσωτερικής αναζήτησης και στοχευμένου τρόπου δράσης.

Μα ακόμη κι αν καταλήξεις στο τι θες απ΄τη ζωή σου και κατ΄επέκταση απ΄τη σχέση σου, έρχεται η χρονική συγκυρία να σ’ ανακατέψει και πάλι. Οτιδήποτε μπορεί να σε κάνει ν’ αλλάξεις τον τρόπο που σκέφτεσαι και να επαναπροσδιορίσεις τις ανάγκες σου. Μια αλλαγή περιβάλλοντος, ένα καθηλωτικό βιβλίο, μια συζήτηση εκ βαθέων, ένας θάνατος. Ξαφνικά σου φλιπάρει το μυαλό. Ευχάριστα ή δυσάρεστα. Οι προτεραιότητές σου και τα θέλω σου αλλάζουν. Αυτό που φάνταζε υπέροχο δε σε καλύπτει πια. Ήταν τέλειο όσο υπήρχε η ανάγκη γι΄αυτό.

Όλα αλλάζουν και τώρα έρχεται ο χωρισμός. Τι φταίει; Οι άνθρωποι χωρίζουν γιατί απλά δε συμπίπτουν οι γνώμες τους για το τι είναι ευτυχία τη δεδομένη στιγμή. Όταν λοιπόν εσύ νιώθεις όμορφα με το ένα κι εγώ ξαφνικά χρειάζομαι το άλλο, it’s ok. Δε θα κάτσω να σου επιβάλλω τίποτα ούτε να σε κρίνω γιατί θες κάτι άλλο κι αντίστροφα, γιατί αυτό θα δημιουργήσει μεγαλύτερη φθορά και πιθανώς άσκοπη παράταση χρόνου του ίδιου αποτελέσματος. Αλλάξανε οι ανάγκες μου, την είδα αλλιώς, ωρίμασα, βρήκα το νόημα της ζωής, όλα θεμιτά και σεβαστά.

Κι αν το πάμε και στο πλαίσιο το γενικό των σχέσεων, ακόμα κι αν σε πείσει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να αποκτήσεις τα πιστεύω του άλλου, μάντεψε τι θα γίνει σε λίγο καιρό. Θα καταπιεστείς βάζοντας τα θέλω σου πίσω γιατί όσο κι αν αγαπάς, δε θα είσαι ποτέ ευτυχισμένος αν δεν αγαπήσεις πρώτα τον εαυτό σου. Τι να το κάνει λοιπόν να πιεστείς ή να υποχωρήσεις για χάρη του; Όσο κι αν φαίνεται πράξη αλτρουισμού να υποχωρείς, το θέμα είναι να συνάδουν οι δρόμοι μας από μέσα σας και γνήσια. Αν όχι, ας μη χρονοτριβείτε και καταπατάτε τα εσωτερικά σας ένστικτα. No hard feelings. Πάμε παρακάτω, το σύμπαν ξέρει.