Ξεπερνάμε ή προσπερνάμε;

«Είμαι καλά. Δεν υπάρχει πια για ‘μένα αυτός ο άνθρωπος. Τον ξεπέρασα.» Πώς; Πόνεσες, έκλαψες και μες στην τρέλα γέλασες, που λέει και το λαϊκό το άσμα; Τι σημαίνει, αλήθεια, «ξεπερνάω κάποιον»; Ξεπερνάω ή προσπερνάω; Δε μου λείπει πια; Δεν πονάει η ανάμνησή του; Δεν περιμένω πλέον επιστροφή; Αν γυρνούσε, δε θα τον/τη δεχόμουν; Ερωτεύτηκα ξανά; Άμα τον δω με άλλο σύντροφο δε θα με ενοχλήσει; Όλα αυτά ή τι απ’ όλα;

Σας προκαλώ. Κλείστε τα μάτια. Ανεβείτε στη χρονομηχανή της φαντασίας σας. Βάλτε το κράνος σας και φύγαμε. Προορισμός: Τότε, την πρώτη φόρα. Μπορεί να ήσασταν 14, μπορεί 26, μπορεί και 5, τότε στο νηπιαγωγείο που παίζατε με εκείνο το παιδάκι και μετά δεν ήθελε άλλο να παίζετε μαζί. Δεν έχει σημασία. Τότε που αισθανθήκατε πρώτη φορά ότι ραγίζει η καρδούλα σας, είτε απ’ το αντίθετο φύλο είτε από το ίδιο, ούτε αυτό έχει σημασία. Νιώσατε να σπάτε, να λυγίζετε, να φεύγει ένα κομμάτι της ψυχής σας και να ουρλιάζει το υπόλοιπο. Αυτό το λίγο που είχε μείνει. Οκ, το πιάσατε το νόημα, πατήστε το γκάζι να φτάσουμε στο εδώ και τώρα. Ασφαλίστε τη χρονομηχανή σας, παρακαλώ.

Μπορεί να μην ήταν καθόλου ωραίο αυτό που σας έκανα, αλλά ήταν για καλό σκοπό. Τότε, πιστεύατε ότι δε θα περάσει πότε αυτό το συναίσθημα. Κοιτάξτε, όμως, τώρα. Όλα αυτά τα αρνητικά και τα άσχημα συναισθήματα που αισθανθήκατε πρώτη φόρα για εκείνον τον άνθρωπο έφυγαν, δεν υπάρχουν πια. Σίγουρα επέστρεψαν με το πέρασμα του χρόνου για κάποιον άλλον. Άλλα κι εκείνα πέρασαν. Πώς; Εσείς κι η καρδούλα σας το ξέρετε. Σίγουρα, με τη βοήθεια ανθρώπων σημαντικών αλλά και με τη δική σας δύναμη να θέλετε να πάτε παρακάτω.

Επειδή όλα είναι υποκειμενικά σε αυτή τη ζωή, το ξέρετε κι εσείς το ξέρω κι εγώ, όλοι έχουμε διαφορετική αντίληψη κι άπειρες οπτικές γωνίες, λόγω της μοναδικότητάς μας, με βάση τις προσωπικές αξίες μας. Για να το δείτε κι εσείς, απλά ρωτήστε στην παρέα σας τι σημαίνει «ξεπερνάω κάποιον». Θα πάρετε μόνο διαφορετικές απαντήσεις. Που δεν τίθεται θέμα σωστής ή λάθος απάντησης. Για κάποιους μπορεί να είναι ότι δεν είναι η πρώτη σκέψη το πρωί. Για άλλους απλά η αδιαφορία, να εύχονται να ‘ναι καλά κι ότι σταμάτησαν πλέον να τους καταριούνται ή απλά πιστεύουν ότι ο έρωτας με έρωτα περνάει, άρα παραδόθηκαν σε νέα αγκαλιά.

Αυτό που μένει, όμως, είναι οι αναμνήσεις. Είναι σαν τις φωτογραφίες. Που τις συλλέγουμε, τις τακτοποιούμε σε άλμπουμ στο κινητό μας και τις χαζεύουμε όποτε το επιλέξουμε. Μόνο που στις φωτογραφίες υπάρχει εκείνο το μαγικό κουμπάκι, το delete. Θα θέλαμε να υπάρχει και στον εγκέφαλο για τις αναμνήσεις, αλλά πού. Μένουν, λοιπόν, οι στιγμές με αυτόν τον άνθρωπο, αλλά αυτό που εξασθενεί σίγουρα είναι το έντονο συναίσθημα. Δηλαδή, αυτό που ‘λεγαν οι παλιοί «ο χρόνος είναι γιατρός», ναι, ισχύει. Σταματάς να νιώθεις πόνο, εξάντληση, στεναχώρια, θλίψη, κενό. Αλλά μόνο όταν το πάρεις εσύ απόφαση, είτε συνειδητά είτε υποσυνείδητα.

Ίσως, στην τελική, πότε να μην ξεπερνάς τον άνθρωπο. Ίσως να αποφασίζεις απλά να αφήσεις πίσω μία κατάσταση, γεμάτη με όλα εκείνα που μπορεί να ένιωσες. Θέλει θράσος και θάρρος. Χώρο και χρόνο. Να το αφήσεις εκεί που ανήκει. Στο παρελθόν. Να επιλέγεις να ανεβαίνεις στη χρονομηχανή σου, να κάνεις τέτοια ταξίδια. Όχι συχνά, δεν πας για σκάλισμα. Απλά να παρατηρήσεις ότι όλα περνάνε.