Πάμε να φύγουμε;

Ας φύγουμε! Να ξεγελάσουμε τον εθισμό μας στον σταθερά σταθμευμένο μας τόπο. Να δωρίσουμε στα μάτια μας αγνώριστες περιοχές αυτού του κόσμου. Να αναπτύξουμε γευσιγνωσία και καλλωπισμό χάριν των αγαθών της φύσης. Να κρατήσουμε ανθεκτικότητα στις διαφορετικές καιρικές συνθήκες των ηπείρων. Να αγναντέψουμε παρέα από ένα σημείο τη θέα ενός τόπου. Πού θα βρίσκεται αυτός ο τόπος μη σε νοιάζει!

Δε με νοιάζει ούτε εμένα! Στο βουνό ή στη θάλασσα, και στα δύο θα πάμε. Φτάνει να πάρουμε τον αέρα που ονειρευτήκαμε από μικρά να παίρνουμε μεγαλώνοντας. Να είναι εκείνος ο αέρας ευωδιάς μιας ελευθερίας αδιαπραγμάτευτης. Μια υπέρμετρη ανεξαρτησία απ’ τα καλούπια των πεποιθήσεων που δε μας ταίριαξαν ποτέ.

Μην το πολυσκεφτούμε. Ας ταξιδέψουμε χωρίς αποτυπώματα. Να μην έχουμε συγκεκριμένη διαδρομή ούτε μοναδικό μέσο να κινηθούμε. Με αεροπλάνο, τρένο ή ποδήλατο, δε θα ορίσουμε προορισμό. Προορισμός μας θα είναι να σμίγουν τα πόδια μας με τη γη. Θα περπατήσουμε όσο χρειαστεί, φτάνει να προχωρούν τα βήματά μας παρέα. Βαρέθηκα τη στασιμότητα, κουράστηκα να δίνω εξήγησες. Δε θέλω να συγκρατώ το συναίσθημά μου ούτε να δικαιολογώ πουθενά τα όνειρά μου.

Ας ζήσουμε κάτω απ’ τον ήλιο, μέσα στη θάλασσα, γύρω απ’ τον αέρα. Ας διαθέσουμε τον χρόνο μας διαλέγοντας γεύσεις παγωτού. Ας σκαλίσουμε στην αμμουδιά να βρούμε τα πιο μικρά κοχύλια που υπάρχουν. Να τα συγκεντρώσω στην παλάμη μου, να τα πετάξω προς τη θάλασσα να κάνω τις ευχές μου. Τσούρμο ευχές σε μια χούφτα κοχύλια. Ποτέ δε μου αρκούσε μόνο μια ευχή. Δεν είναι επιπολαιότητα, μόνο λαχτάρα να βιώσω όσα περισσότερα ποθεί η ψυχή μου.

Θα σου συλλέγω ένα-ένα τα κοχύλια και καθώς θα στα αφήνω στην παλάμη σου, θα τα ονοματίζεις με ευχές. Έπειτα θα στραφείς προς τη θάλασσα, θα έχεις ευθεία τα μάτια στον ορίζοντα και θα εκτινάξεις τις ευχές να πέσουν στο βυθό. Να νιώθεις ευγνωμοσύνη, να κρατάς γελαστά τα χείλη σου, να ανασαίνεις. Την ανάσα τη βαθιά που μαζεύει τον αέρα ως τα κόκαλα κι εκτονώνει το περιττό βάρος της σκέψης με ανακούφιση. Τέτοιες ευχές, να ξέρεις, πιάνουν. Πιάνουν γιατί δε τις αμελείς μέχρι να βγουν. Τις πιστεύεις, τις ζητάς, τις νιώθεις, τις κάνεις δικές σου.

Τη νύχτα θα σε χορταίνω. Θα αγκαλιάζω το λαιμό σου, να σου προσέχω τις λέξεις που θα λες. Θα σου τραγουδώ το αγαπημένο σου εφηβικό τραγούδι, θα σου θυμίσω τον παιδικό αυθορμητισμό σου. Τότε που δε μετρούσες τον χρόνο σε ώρα, γιατί απλώς δεν ήξερες να ερμηνεύεις το ρολόι. Μάθαμε δύο πράγματα παραπάνω μεγαλώνοντας και ξεχάσαμε να μετράμε την απλή ουσία. Πήραμε πολύ σοβαρά τα λάθη μας, γίναμε απόλυτοι κριτές κι αδιαπραγμάτευτοι εγωιστές.

Καθυστερούσες καιρό να αποφασίσεις για το ταξίδι μας. Έψαχνες για μια κατάλληλη στιγμή που δεν ξετρύπωνες ποτέ. Έτσι αναβάλλαμε πάντα το φευγιό μας. Μα δεν υπάρχει κατάλληλη στιγμή για περιπέτεια. Το «τώρα» είναι η απόλυτη στιγμή του πόθου. Μπορείς ή δεν μπορείς, νυστάζεις ή πεινάς, η λαχτάρα πρέπει να βαδίζει πάντα γρηγορότερα.

Θα φύγουμε και δε θα κοιτάξεις πίσω. Θα κλείσεις το κινητό, θα κλείσεις τα μάτια του μυαλού και θα αφήσεις ανοιχτά τα μάτια της ψυχής. Θα κρατήσεις διάπλατη την καρδιά σου να πάρει εικόνες, μυρωδιές κι ήχους. Θα δώσεις βάση στον αναστεναγμό μου, θα δεις τη γρατζουνιά στο γόνατό μου και θα ρωτήσεις γιατί τελευταία έχω τόση αναστάτωση. Θα κατανοήσεις γιατί δεν ήθελα να πάω προχθές στη γιορτή που μας κάλεσαν, γιατί τα βράδια δεν κοιμάμαι ήρεμα και στριφογυρίζω, γιατί ξεκίνησα να ψάχνω για νέα δουλειά, γιατί σταμάτησα να μαγειρεύω με αλάτι. Θα έχουμε το χρόνο για να ακούσεις. Θα σου βρω εγώ το χρόνο να προλάβεις να νοιαστείς για τη ζωή μου.

Ας φύγουμε κι ας ξέρω θα αντέξεις το πολύ μία ώρα. Αυτή θα είναι η περιπέτειά σου. Θα επιστρέψεις μετά γρήγορα σε όποια υποχρέωση σου ξοδεύει την ηρεμία. Κι ας μη μάθεις ούτε τώρα ό,τι θα έπρεπε να ξέρεις για εμένα. Ένας άγνωστος κόσμος μας περιμένει, αλλά δε θα περιμένει για πάντα εμάς. Είμαστε περαστικοί από αυτούς τους τόπους.

Κλεισμένοι σε σπίτια με τοίχους, ξεχνάμε τι πάει να πει ουρανός κι ήλιος. Θεωρούμε δεδομένο το φως και το σκοτάδι. Μα είναι μετρημένη η ζωή, τίποτα δεν είναι δεδομένο. Ας το σκάσουμε, λοιπόν. Να μας ξεχάσουν οι έγνοιες κι ας ξεπεράσουμε τις απαγορεύσεις. Θα δεχτώ τη μία ώρα που αντέχεις, σε πιστεύω που μου λες πως την επόμενη φορά θα γίνει περισσότερο.

Μπορούμε να ξεκινήσουμε από κάτι. Ένα ηλιοβασίλεμα, μια ανατολή, μια πανσέληνο, μια μπόρα. Αυτά τα στεγνά φυσικά φαινόμενα ας γίνουν η καθημερινή λαχταριστή εξόρμησή μας. Ας εκτιμήσουμε παραπάνω την ευωδιά του καφέ που ηρεμεί το σκεπτικό μας. Ας προσέξουμε στο ξημέρωμα πως μας καλωσορίζει η ζωή.

Θέλει η καθημερινότητα φροντίδα. Θέλει το ηλιοβασίλεμα εξομολογήσεις με μπλεγμένα χέρια, ο ήλιος βόλτες στη θάλασσα με πατίνι και το φεγγάρι μπουκάλι κρασί στο μπαλκόνι. Έχουμε χρόνο. Όσο τον μετράμε με ανάσες ομορφιάς πάντα προλαβαίνουμε. Η ζωή είναι εξορμήσεις των πέντε λεπτών και πάντα αρκούν απ’ το καθόλου. Φτάνει να είσαι εξερευνητής και λάτρης της ομορφιάς. Να ανανεώνεις τις αισθήσεις σου κάθε τόσο. Υπάρχει πάντα τρόπος απ’ τα συνηθισμένα να ξεφεύγεις.

Έτσι αυθόρμητα!