Πολλές σκέψεις, άλλες τόσες θεωρίες και σενάρια περιπλέκονται στο μυαλό μου με την κατάσταση μας. Οδηγώ και σε σκέφτομαι που λέει και το 80΄s άσμα, ούτε και που ξέρω τι λέει παρακάτω, θυμήθηκα τη συγκεκριμένη ατάκα επιστρέφοντας σπίτι, ήμουν τόσο αφηρημένη που δεν έστριψα στη σωστή διασταύρωση και για να με δικαιολογήσω πήγα λίγο παρακάτω να βρω ανοιχτό περίπτερο για τσιγάρα. Με το που βάζω το πακέτο στη τσάντα συνειδητοποιώ πως είχα άλλο ένα γεμάτο. Φτάνω σπίτι, παρκάρω και κάθομαι μέσα στο αυτοκίνητο, δεν ήθελα να ανέβω πάνω.
Το μόνο που ήθελα ήταν να έρθω να σε βρω, να αποδεχθώ την πρόσκληση σου την οποία αρνήθηκα με χαζές δικαιολογίες, μόνο που δε θα πίναμε απλά ένα ποτό. Θα με μεθούσες, με τη θέληση μου, θα ξημέρωνε η επόμενη μέρα με εμάς τους δύο στο ίδιο κρεβάτι, τα ρούχα μας πεταμένα από δω και από κει, να λέμε καλημέρα. Όχι να σου στείλω ένα μήνυμα τύπου: «Έφτασα. Καλό βράδυ! Μιλάμε αύριο. Φιλιά!». «Όχι» λέω, δε θα κάνω τίποτα. Ανεβαίνω, ανοίγω το λαπτοπ, ανοίγω και ένα μπουκάλι κρασί έτσι για να ‘χουν παρέα τα τσιγάρα και αράζω. Για την ακρίβεια, με τρώει το άγχος και περιμένω με το κινητό μπρος στο οπτικό μου πεδίο και τη συνομιλία του facebook offline. Για να σε δω μωρό μου, τι θα κάνεις τώρα; Θα ενδιαφερθείς; Θα παίξεις στο παιχνίδι μου;
Δε θα ήθελα να περάσουμε μαζί μόνο μια βραδιά. Πες το διαίσθηση, πες το ανεξήγητη έλξη μεταξύ μας, ξέρω πως ο στόχος σου δεν είναι να με ρίξεις μόνο στο κρεβάτι. Αν ήταν μόνο αυτό, μεγάλα παιδιά είμαστε, θα περνούσαμε καλά και έπειτα ο καθένας στη καθημερινότητα του.
Εδώ υπάρχει αυτό το «κάτι», υπάρχει όμως και το «αλλά…». Συνέχεια θυμάμαι τη γνωριμία μας, αυτό το «χάρηκα» με το έντονο κάρφωμα στα μάτια συνοδευόμενο με μια χειραψία που με διαπέρασε. Μούδιασα ολόκληρη, σταμάτησε ο χρόνος, δεν άκουγα τη δυνατή μουσική, χάθηκα για λίγα δευτερόλεπτα και έπειτα επανήλθα στον πλανήτη γη.
Το σύμπαν μου μέσα! Πες μου,εσύ. Πως γίνεται έτσι στα ξαφνικά, δυο άγνωστοι που τυχαίνει να βρίσκονται στο ίδιο μέρος να έχουν τέτοια οικειότητα μεταξύ τους; Να χαρείς, μη σκέφτεσαι χημεία και τα συναφή. Σιγά μην είναι και έρωτας με την πρώτη ματιά. Ιδού. Μια ρεαλίστρια στην χώρα των θαυμάτων. Αν δεν ένιωθα σαν έφηβη που την αγγίζουν για πρώτη φορά όταν είμαι μαζί του, όλα θα ήταν πιο ξεκάθαρα μέσα μου. Δε θα ζητούσα την επιβεβαίωση ότι με γουστάρει τόσο πολύ, που στο πίσω μέρος του μυαλού του είμαι εγώ και αυτός σε ταξίδι στο Παρίσι, στη Βιέννη, Χριστούγεννα, να βολτάρουμε στους στολισμένους δρόμους. Αν ήταν σαν όλους τους άλλους, θα είχαν γίνει όλα τόσο απλά. Θα είχαμε κάνει σεξ, θα λέγαμε δυο τρία πράγματα για τη ζωή μας, θα βγαίναμε, θα κάναμε τα κλασσικά και αν δεν έδενε το γλυκό, καλή καρδιά και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Τρεις κλισέ φράσεις σε μια πρόταση. Έχει δρόμο κατήφορος.
Θέλω να δω τις αντοχές σου, μέχρι που μπορεί να φτάσεις για να του πω το ναι.
Εσύ εκεί, εγώ εδώ και όλο λες και τάζεις. Πίσω από δυο οθόνες, ανάμεσα σε δυο τηλέφωνα. Είναι αργά κι όμως δεν κοιμάσαι, μιλάς μαζί μου.
Πρέπει να με διεκδικήσεις. Να είμαι το ακριβό έπαθλο που θα κοπιάσεις για να το κατακτήσεις και όχι ένα γρήγορο στοίχημα που έβαλες απλά για να το κερδίσεις. Και πρέπει να σε κερδίσω κι εγώ.
Συντάκτης: Αγγελική Κατσουλίδη
