Κάπου είχα δει γραμμένο ότι ο έρωτας δε σου χαρίζει μόνο ευτυχισμένες και ξέγνοιαστες στιγμές. Σε δοκιμάζει πολλές φορές κι είναι ικανός να σε φτάσει στα όριά σου. Αν το δεις επιφανειακά μπορεί και να πεις ότι είναι ένα ακόμα κλισέ, αλλά αν διαβάσεις προσεκτικά πίσω απ’ τις λέξεις θα καταλάβεις πόση αλήθεια κρύβεται σ’ αυτές τις δυο προτάσεις.

Δε γίνεται να υπάρχουν μόνο οι λιακάδες σε μια ερωτική σχέση, κάποια στιγμή θα έρθει η καταιγίδα. Εκεί κρίνονται τα πάντα. Κι όταν έρθει αυτή δε μου αρέσει να κρατάω ομπρέλα, αφήνομαι στην ορμή της χωρίς να με φοβίζει.

Γι’ αυτό, δε θέλω να είσαι διπλά μου μόνο όταν με βλέπεις να πλέω σε πελάγη ευτυχίας. Τι να το κάνω αν δε θα είσαι εκεί τις στιγμές εκείνες που την πόρτα μας θα χτυπήσουν οι δοκιμασίες.

Δε χρειάζομαι να συζητώ μαζί σου για καταστάσεις που θα έχουν ξεχαστεί την επόμενη μέρα. Κάθε λέξη που θα λέμε πρέπει να χαράζεται μέσα μας.  Θέλω κάποιες φορές να μιλάμε όλη τη νύχτα για το σκοτάδι και το φως, για τα όνειρα και τους εφιάλτες μας, για τη χαρά και τη λύπη. Να συζητάμε για μένα και για σένα. Λατρεύω τις εξομολογήσεις, να ακούω τις ενδόμυχες σκέψεις του ανθρώπου μου, να γελάω και να κλαίω. Εάν δεν έχεις τη θέληση γι’ όλα αυτά τότε δε θα έχεις διάθεση ούτε για μένα.

Μην μπεις στον κόπο να είσαι κοντά μου αν δεν έχω την αποκλειστικότητα. Να μείνεις αν έχεις αποφασίσει ότι το μαζί αφορά αποκλειστικά και μόνο δυο ανθρώπους. Να σου ανήκω, να μου ανήκεις χωρίς να χάνουμε την ελευθέρια μας. Χωρίς να ασφυκτιούμε. Η εμπιστοσύνη, ο αλληλοσεβασμός κι η κατανόηση να είναι το τρίπτυχο που θα βασιστούμε.

Να μοιραζόμαστε εμπειρίες μας απ’ το παρελθόν καθώς θα περπατάμε μαζί στις άδειες λεωφόρους τις ώρες εκείνες που η πόλη κοιμάται. Να μη μας απασχολεί τι λένε οι άλλοι για μας. Να ζούμε γι’ αυτό που έχουμε χωρίς να δίνουμε λογαριασμό. Να μην καταλαβαίνουν αν αυτό που έχουμε είναι όνειρο ή πραγματικότητα.

Κάποιες φορές θα βαδίζουμε πάνω σε τεντωμένο σκοινί. Αν δε γνωρίζεις ισορροπία πρέπει να μου το πεις. Επίσης αν δεν αντέχεις τα «ύψη», γιατί θα πετάμε στα σύννεφα και θα προσγειωνόμαστε απότομα με την ίδια ευκολία.

Μη μου τηλεφωνείς το βράδυ αν δεν έχεις σκοπό να μου τηλεφωνείς κάθε βράδυ. Μη μου ζητάς να σε σκέφτομαι τις νύχτες αν δε μου λες το πρωί ότι με σκεφτόσουν κι εσύ. Θέλω να ξέρω ότι έχεις ανάγκη να ακούς τη φωνή μου γιατί αυτό σε κάνει να χαμογελάς. Μη μου μιλάς για ημίμετρα όταν μπορούμε να ζήσουμε το απολυτό.

Μη με ρωτάς προσωπικές ερωτήσεις με σκοπό να με κάνεις να σου ανοιχτώ αν δεν αντέχεις να ακούσεις όλα μου τα μυστικά. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να ανακαλύψουμε κάθε λεπτομέρεια ο ένας για τη ζωή του άλλου ακόμα κι αν κάποια πράγματα ίσως να μη μας αρέσουν.

Θα σου πω τα πάντα για τις προηγούμενες σχέσεις μου, για τα λάθη που έκανα. Πόσο πλήγωσα και πόσο πληγώθηκα. Τι ζητούσα, τι έδινα και τι έπαιρνα. Θα σου εμπιστευτώ ό,τι πιο πολύτιμο έχω. Θέλω να κάνεις κι εσύ το ίδιο. Όλα στο φως. Χωρίς δισταγμούς.

Υπάρχουν μέσα μου -όπως και σένα- κομμάτια ενός ημιτελούς παζλ που περιμένει να ολοκληρωθεί. Ίσως λείπουν μερικά, ας τα βρούμε μαζί.

Μη με ερωτευτείς εάν δεν τρελαίνεσαι για μένα. Μην προσπαθήσεις να γίνεις μέρος της ζωής μου εάν έχεις σκοπό να φύγεις κάποια στιγμή. Να εισβάλλεις στον κόσμο μου θέλω και να μην αφήσεις τίποτα όρθιο. Τι λες λοιπόν; Αντέχεις τις ανηφόρες; Τα δύσβατα μονοπάτια;

Αν ναι, τότε ξεκινάμε. Σου υπόσχομαι ότι θα κάνω τα πάντα ώστε η κάθε μέρα μας να είναι ξεχωριστή. Αν όχι, δικαίωμά σου να βολεύεσαι με τα εύκολα.

Συντάκτης: Δημήτρης Μπότης
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη