Η εικόνα ενός ανθρώπου, είναι σαν ένας πίνακας ζωγραφικής. Αρχικά, μπορείς να κοιτάξεις το έργο από απόσταση, να εντυπωσιαστείς απ’ τα χρώματα, τα σχήματα, τις γραμμές, την τεχνική, το στυλ. Ωστόσο, μόνο όταν πλησιάσεις αρκετά κοντά και παρατηρήσεις το θέμα, το περιεχόμενο, τις υφές, το φως, τις σκιές, το συναίσθημα και τη διάθεση που σου προκαλεί, αρχίζεις ν’ αποκτάς μια βαθύτερη κατανόηση του καλλιτέχνη και του έργου του. Έτσι και με τους ανθρώπους, η κατανόηση του χαρακτήρα και της προσωπικότητάς τους απαιτεί χρόνο, υπομονή κι ειλικρινή πρόθεση.

Όταν συναντάς έναν άνθρωπο που σ’ ενδιαφέρει για πρώτη φορά, η πρώτη εντύπωση διαμορφώνεται μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Η εξωτερική εμφάνιση, τα λεγόμενα, οι τρόποι και το πως σε κοιτάζει δημιουργούν μια εικόνα. Εντούτοις, είναι επιφανειακή και μονόπλευρη. Δεν αντικατοπτρίζει το υπόβαθρο της ύπαρξής του. Η αλήθεια είναι πως οι πτυχές του υποβάθρου αποκαλύπτονται μόνο με την πάροδο του χρόνου. Μέσα απο διαρκείς αλληλεπιδράσεις, καθημερινές στιγμές και συζητήσεις μπορείς να δεις τι πραγματικά αντιπροσωπεύει.

Δεν αρκούν οι λίγες ώρες ή οι περιστασιακές συναντήσεις. Οι φόβοι, οι ελπίδες, οι θλίψεις, οι χαρές και τα όνειρα χρειάζονται χώρο και χρόνο, για να φανερωθούν και να εκφραστούν. Μάλιστα, ο χρόνος δοκιμάζει και την αυθεντικότητα. Σε στιγμές ηρεμίας, ένας άνθρωπος δείχνει έναν πιο άνετο χαρακτήρα. Ωστόσο, τον πρωταγωνιστικό ρόλο έχουν κι οι δύσκολες στιγμές, οι προκλήσεις και τ’ απρόοπτα που αποκαλύπτουν όλο το εύρος της συμπεριφοράς του. Η υπομονή είναι η έννοια-κλειδί στη διαδικασία αυτή. Στον σημερινό κόσμο της στιγμιαίας εντύπωσης, η ιδέα του να περιμένουμε, για να γνωρίσουμε έναν άνθρωπο σε βάθος ενδεχομένως και να φαίνεται δύσκολη ή κι ακατόρθωτη. Πολλοί θέλουν ρηχές ερωτήσεις κι άμεσες απαντήσεις, γρήγορες σχέσεις, εύκολη κατανόηση. Όμως, οι σχέσεις δε ριζώνουν έτσι.

Η υπομονή αφήνει ελεύθερο το πεδίο στον άλλον ν’ απελευθερωθεί με τον δικό του ρυθμό. Δεν είναι όλοι έτοιμοι ν’ ανοιχτούν για τα πάντα άμεσα. Κάποιοι χρειάζονται περισσότερο χρόνο, για να νιώσουν εμπιστοσύνη, ν’ αισθανθούν ότι γίνονται αποδεκτοί γι’ αυτό που ‘ναι. Η κατανόηση δεν περιορίζεται μόνο στην παρατήρηση. Χρειάζεται και προσπάθεια να δεις τον κόσμο μέσα απ’ τα δικά τους μάτια.

Ποια είναι εκείνα τα βιώματα που τους εξέλιξαν και ποια τους σημάδεψαν; Ποιες είναι οι αξίες, οι στόχοι, οι επιθυμίες τους; Τι ακριβώς βλέπουν και τι περιμένουν από εσένα; Γι’ αυτό χρειάζεται η ενσυναίσθηση. Ενσυναίσθηση δε σημαίνει μόνο ν’ ακούς, αλλά και να πασχίζεις ν’ αισθανθείς αυτά που αισθάνεται το άτομο που έχεις απέναντί σου. Όταν κάποιος μοιράζεται κάτι προσωπικό, πρέπει να ‘σαι εκεί, όχι μόνο σωματικά αλλά και πνευματικά. Η κατανόηση προκύπτει μέσα από νοηματικούς διαλόγους, όπου υπάρχει προσμονή για ειλικρίνεια.

Ο εσωτερικός μας κόσμος μοιάζει μ’ ένα παζλ. Κάθε κομμάτι είναι μοναδικό κι απαραίτητο, για να σχηματιστεί η πλήρης εικόνα. Υπάρχουν πτυχές που φαίνονται εύκολα, όπως το χιούμορ, η ευφυΐα κι η ευγένεια, αλλά κι άλλες που ‘ναι πιο δύσκολο να βγουν προς τα έξω, όπως οι προσωπικές ανασφάλειες. Μερικοί επιλέγουν να κρύβουν τμήματα του χαρακτήρα τους, ίσως απ’ τον φόβο της απόρριψης ή απ’ την ανάγκη να προστατεύσουν τον εαυτό τους. Όσο περισσότερο, όμως, τους γνωρίζεις και τους δίνεις την ευκαιρία ν’ αισθανθούν ασφάλεια, τόσο περισσότερο δείχνουν ό,τι υπάρχει μέσα τους.

Το να γνωρίσεις έναν άνθρωπο σε βάθος, είναι ένα ταξίδι που απαιτεί χρόνο, υπομονή και καθημερινή αλληλεπίδραση. Δεν πρόκειται για μια βιαστική ή επιπόλαιη διαδικασία, αλλά για μια εξερεύνηση που μπορεί να φέρει ανεκτίμητα διδάγματα. Στο τέλος, η προσπάθεια αυτή δε θα ωφελήσει μόνο τη σχέση που θα δημιουργήσετε -ερωτική ή φιλική- αλλά και τον ίδιο σου τον εαυτό.

Συντάκτης: Δημήτρης Μπότης