Φωτιά στα παραμύθια

Έχουμε συνηθίσει να ακούμε για επικούς έρωτες που δεν φόρεσαν νυφικό, δυνατά πάθη και εραστές που δεν ξύπνησαν ποτέ στο ίδιο κρεβάτι. Το εργάκι γνωστό, χιλιοπαιγμένο και πολυσυζητημένο.

«Και δεν είναι που θέλω να ζήσω.  Είναι το γαμώτο που δεν έζησα. Κι ούτε πού θα σε ξαναδώ.» Όπως έλεγε και η Γώγου.

Ιστορίες που τέλειωσαν ξαφνικά και άδοξα και άφησαν πίσω τους ένα σωρό απωθημένα, αναπάντητα ερωτήματα και τους πρωταγωνιστές τους να μετρούν απώλειες και να κυλιούνται στις στάχτες, του (κάποτε) κοινού τους ονείρου, που τους έφλεγε.

Τρίχες.

Μπορεί όλοι μας να γουστάρουμε να ζήσουμε κάτι τέτοιο ή να θυμόμαστε τώρα κάτι παρόμοιο που ζήσαμε και να μας τρώει τα σωθικά αυτό το «αν» (όχι του Παπακαλιάτη). «Αν είχε γίνει εκείνο ,τώρα μπορεί… Ίσως αν δεν είχα φερθεί τόσο εγωιστικά… Αν δεν ήταν τόσο σκατά οι συνθήκες…»

Ναι σίγουρα, όλα θα ήταν αλλιώς. Ένα εκατομμύρια εκδοχές θα μπορούσαν να συμβούν.

Αυτό προσπαθούσα να εξηγήσω στη Βάσω τις προάλλες που μου παρουσίαζε αυτές τις σχέσεις  ως αυτοσκοπό της ζωής κάθε ανθρώπου -τις και καλά καρμικές που το σύμπαν συνωμότησε ώστε να τους χωρίσει τόσο άδικα .

Είχαμε αράξει στο μπαλκόνι της και μετά από πολλούς καφέδες και στριφτά που είχαν κάνει τα νεύρα μου τσατάλια κι ενώ είχα ακούσει να εκθειάζεται η σύγχρονη εκδοχή του The Notebook, δεν άντεξα:

«Μισό λεπτό ρε Βασούλα, τι σε κάνει να πιστεύεις πως αυτές οι σχέσεις θα μπορούσαν να σε κάνουν ευτυχισμένη; Επειδή μοιάζουν με μετεωρίτες που αποδιοργανώνουν τη μέχρι τώρα ρουτινιάρικη ζωή σου; Ή μήπως επειδή μας έχουν γαλουχήσει η Disney από τη μία και από την άλλη το κωλο Hollywood με τέτοιες;».

Αλλά για να το δούμε αλλιώς: Σ’ έχει ερωτευτεί παράφορα ο άλλος σε τόσο λίγο διάστημα, όλα γίνονται αστραπιαία και η χρυσόσκονη πέφτει γύρω σας. Τι ξέρει για σένα; Πότε πρόλαβε να καταλάβει ποια είσαι; Αλλά κι εσύ, ξέρεις ποιος είναι; Ή κράτησες ό,τι σου άρεσε και έντυσες τον άλλον με ό,τι θα ήθελες να φοράει;

Επί της ουσίας η επιτυχία των σύντομων ερώτων έγκειται σε αυτό ακριβώς:

Στη μικρή διάρκεια, που δεν σου επιτρέπει να γνωρίσεις τον άλλον και ελλείψει στοιχείων αποδίδεις στον σύντροφο σου ανύπαρκτα στοιχεία, σύμφωνα πάντα με τα όνειρα και τις προσδοκίες σου. Φυσικά και δεν μπαίνεις στον κόπο να επιβεβαιώσεις αν όλα αυτά ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.

Μάντεψε κι ο άλλος κάνει ακριβώς το ίδιο. Έχουμε λοιπόν δυο πλάσματα που είναι ερωτευμένα με την ιδέα που έχει ο ένας για τον άλλον κι όχι για το τι πραγματικά είναι. Αυτή είναι και η συνταγή του πάθους και του παράφορου έρωτά τους.

Και δεν είναι καθόλου παράξενο πως αυτή είναι και η αιτία του χωρισμού τους.

Άσε Βασούλα τον καθένα να λέει ό,τι γουστάρει. Δήθεν τους χώρισαν οι κακές οι γλώσσες, οι συνθήκες που ήταν ακατάλληλες, η κακιά η μοίρα και το μάτι.

Η ουσία είναι μια: χώρισαν γιατί δεν άντεξαν ο ένας τον άλλον, γιατί δεν ήθελαν να δουν την πραγματικότητα, γιατί ήθελαν να μείνουν αγκαλιά με την εξιδανικευμένη εικόνα του άλλου κι όταν αποκαλύφθηκε ή τόλμησε να ξεπροβάλλει λίγο από το είναι του, τρόμαξαν και τα τίναξαν όλα στον αέρα.

Δεν την αντέχουν όλοι την αλήθεια.

Κι ο έρωτας; Φυσικά και υπάρχει. Και ωφελεί στην αρχή μιας σχέσης. Δεν γίνεται όμως να χτίσεις μια σχέση αποκλειστικά και μόνο πάνω στις σαπουνόφουσκες του πρώτου καιρού. Και προς Θεού, δεν σημαίνει ότι οι σχέσεις που συνεχίζουν μετά στερούνται έρωτα και πάθους.

Μάθαμε τώρα! Όποια σχέση έχει διάρκεια συνεπάγεται τη ρουτίνα και τη βαρεμάρα.

Το σύντροφό σου τον γνωρίζεις, του επιτρέπεις να είναι ο εαυτός του και σου επιτρέπει κι εκείνος. Υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από το να σε αποδέχονται γι’ αυτό που είσαι; Να μην χρειάζεσαι τερτίπια και πέπλα μυστηρίου να σε καλύπτουν;

Έπειτα τι πάει να πει γνωρίζω έναν άνθρωπο; Ποτέ δεν μπορείς να τον γνωρίζεις εξολοκλήρου. Εδώ δεν γνωρίζουμε τον ίδιο μας τον εαυτό, πόσο μπορούμε να μάθουμε τον άλλον; Μπορείς όμως να τον γνωρίζεις κάθε μέρα με διαφορετικούς τρόπους κάθε φορά. Τότε είναι που τον ερωτεύεσαι ξανά και ξανά γιατί βλέπεις πτυχές του που μέχρι τώρα σου ήταν άγνωστες.

Και εντέλει απλά τον αγαπάς. Έρχεται φυσικά και αθόρυβα.

Βεβαίως και γνωρίζεις και την πεζή πραγματικότητά του, η οποία περιλαμβάνει αγουροξυπνημένα πρωινά και λερωμένα πιάτα και οδοντόκρεμες ανοιχτές και χίλια μικροπράγματα που θα μπορούσαν να καταστρέψουν μια ονειρική φαντασίωση. Όμως δες! Είναι ο άνθρωπός σου!

Είναι αληθινός ,απτός και πάνω απ’ όλα  ανθρώπινος. Την τελειότητα πολλοί επιθύμησαν, όμως ποιος είναι τέλειος για να τη ζητήσει και από τον άλλον; Και εμάς μας ανέχονται, μην το ξεχνάς. Με τις εκνευριστικές μας συνήθειες, τις εγωκεντρικές συμπεριφορές και τα άκαιρα ξεσπάσματα. Δεν είναι μαγικό όμως να καταφέρνουν να παραμένουν ερωτευμένοι δυο άνθρωποι που έχουν γνωριστεί τόσο καλά και σε τόσο πεζά επίπεδα;

Υπάρχουν βέβαια και οι άλλοι που επιθυμούν τον έρωτα τον αψεγάδιαστο και τον κυνηγούν σε ιστορίες κινηματογραφικές ελπίζοντας πως κάποια μέρα θα καταφέρουν να τον ζήσουν και στην καθημερινότητα τους. Όμως αυτοί οι έρωτες δεν αντέχουν την πραγματικότητα και εξαϋλώνονται μόλις τη συναντήσουν.

Εσύ Βάσω μου όμως, μπορείς να επιμένεις να τον ψάχνεις. Και σου εύχομαι να το ζήσεις.

Όταν όμως γκρεμιστείς μη με ρωτήσεις πάλι, γιατί οι μεγάλοι έρωτες είναι καταδικασμένοι να μην καταλήγουν μαζί;

Θα σου απαντήσω όπως η Α. Παπαδάκη στη Βαρκάρισσα της χίμαιρας : Εντάξει έκανες πως δεν καταλάβαινες γιατί έτσι βόλευε τη φαντασίωσή σου. Καπέλο σου. Κι αν γουστάρεις με φτερά ακόμα καλύτερα.