Στα μέσα του Νοέμβρη. Επτά και σήμερα για να μπει επισήμως ο χειμώνας.
Έρχεται ο Δεκέμβρης.
Ο ζεστός καφές καθιερώθηκε, τα χοντρά μπουφάν βγήκαν απ’ το πατάρι, άρχισε να βγάζει κρύο.
Οι βροχές έγιναν σύνηθες φαινόμενο και εσύ την βρίσκεις να μένεις σπίτι κάτω από το πάπλωμα και να τεμπελιάζεις όλη μέρα.
Περπατούσα στο κέντρο μια απ’ αυτές τις μέρες και είδα ανθρώπους πάνω σε σκάλες, να στολίζουν σιγά-σιγά τη μεγαλούπολη.
Η αντίστροφη μέτρηση των Χριστουγέννων ξεκίνησε.
Άρχισα να μην προσπερνάω πια τις διαφημίσεις απ’ τα Jumbo για να δω πόσες μέρες μένουν.
Η αλήθεια είναι πως δεν έχω πολλούς λόγους να περιμένω πλέον τα Χριστούγεννα. Θέλω διακοπές, να γυρίσω στους δικούς μου, να δω τους παιδικούς μου φίλους, να αλλάξω λίγο καθημερινότητα και να βαρεθώ να κάθομαι.
Κάτι, όμως, λείπει.
Δεν ήταν έτσι για μένα τα Χριστούγεννα, ήταν η αγαπημένη μου γιορτή.
Οι πρώτες διακοπές μετά το καλοκαίρι. Περίοδος χαράς και ευφορίας γεμάτη δώρα, γλυκά και στολισμένα τοπία και κάποιες -τυχερές- φορές χιόνι.
Σαν παιδί αδημονείς να έρθουν, να σταματήσεις για δύο βδομάδες το σχολείο που άρχισε να σε κουράζει.
Θες να βγαίνεις κάθε μέρα βόλτες και να βλέπεις τα λαμπάκια στις βιτρίνες των μαγαζιών και να χαζεύεις τις διαφημίσεις, ελπίζοντας σε έναν από μηχανής Θεό, που ονομάζεται Άγιος Βασίλης και έρχεται από την καμινάδα, να σου φέρει το δώρο που ονειρεύεσαι.
Με μπόλικη αφέλεια, γράφεις γράμματα και γίνεσαι το καλύτερο παιδί, έστω και για μια βδομάδα, περιμένοντας την πολυπόθητη ανταμοιβή σου.
Δε σταματάς να τρως μελομακάρονα και κουραμπιέδες, ζητάς συνεχώς νέα φουρνιά.
Στολίζεις δέντρο και ας μην φτάνεις να βάλεις το αστέρι στην κορυφή, όλο και κάποιος θα σε σηκώσει στις πλάτες του για να το καταφέρεις.
Βάζεις λαμπάκια πάνω απο το κρεβάτι σου και μένεις ξύπνιος ένα ολόκληρο βράδυ, περιμένοντας να ακούσεις τον θόρυβο από την καμινάδα.
Οι επιστήμονες υποστηρίζουν πως πριν τα τρία με τέσσερα έτη της παιδικής σου ηλικίας, δεν έχεις καμία ανάμνηση, δε θυμάσαι τίποτα.
Δεν αντιτίθεμαι σ’ αυτό, ανάμνηση μπορεί να μην έχω αλλά έχω το συναίσθημα που δημιούργησαν αυτές οι παιδικές αναμνήσεις.
Όλα αυτά τα έντονα συναισθήματα, χαράς, αγάπης και θαλπωρής που πηγάζουν από τα Χριστούγεννα.
Μπορεί πλέον η γιορτή να μην είναι τίποτα περισσότερο για ‘μένα από το οικογενειακό τραπέζι, τα δώρα και τέρμα, αλλά όλα αυτά τα συναισθήματα που έχω, κάνουν το όλο σκηνικό λιγότερο βαρετό απ’ ότι το είχα στο μυαλό μου.
Ενηλικιωθήκαμε, σοβαρέψαμε και βγάλαμε από πάνω μας το μελό των Χριστουγέννων.
Αποστασιοποιηθήκαμε όσο περισσότερο μπορούσαμε και κράξαμε τον καταναλωτισμό για να μην καταχρεωθούμε και αυτές τις γιορτές.
Τρώμε δύο και όχι είκοσι μελομακάρονα για να κρατήσουμε μια σιλουέτα, μέχρι τουλάχιστον να χωρίσουμε και να πλακωθούμε στις σοκολάτες.
Σνομπάρουμε, βαριόμαστε και θέλουμε μόνο καθισιό και τεμπελιά ολημερίς.
Τέτοιοι ξενέρωτοι γίναμε!
Εγώ πάντως, φέτος θα κάνω τη διαφορά.
Λησμόνησα τα Χριστούγεννα που ζούσα σαν παιδί.
Λησμόνησα την ξεγνοιασιά και την απερισκεψία μου. Θα τρέξω και πάλι στη βροχή χωρίς ομπρέλα. Θα πάρω δώρα για όλους και όχι μόνο για τους γονείς και τη μία κολλητή. Θα γεμίσω χαρά και αγάπη για χάρη των ημερών και θα ξεχάσω το άγχος και τις έννοιες της δουλειάς.
Θα ξεκολλήσω το σώμα μου από τη ρουτίνα και δε θα κάτσω στα ζεστά όλη μέρα.
Θα βγω έξω να πιω, να χαρώ, να φάω και να διασκεδάσω. Θα κάνω αγγελάκια στο χιόνι –αν εδεήσει ο καιρός και ρίξει λίγο να χαρούμε.
Θα μιλήσω για έρωτα, φιλία δυνατή, αγάπη και γλυκά, όχι για το πόσο με κουράζει η σχολή, η δουλειά, πόσα κιλά πήρα μέσα στις γιορτές και πόσο μου την έσπασαν οι συγγενείς στο τραπέζι.
Θα χαμογελάω όλη μέρα και θα ξαναγίνω ξέγνοιαστη, όπως έκανα μικρή.
Μπορεί να ζητήσω από τον πατέρα μου να ντυθεί ακόμη μια φορά Άγιος Βασίλης και ας το έχει σταματήσει απ’ όταν ήμουν τέσσερα, τότε που με θράσος φώναξα σε όλα τα παιδάκια που ήμασταν μαζεμένα, πως αυτός είναι ο μπαμπάς μου και όχι ο Άι-Βασίλης.
Θα ανάψω τζάκι και ίσως δώσω κανένα φιλί κάτω απο γκι.
Έρωτας, κρύο και Χριστούγεννα πάνε πακέτο, έτσι ανακάλυψα σαν έφηβη.
«Κρύο, καιρός για δύο», όπως λέει και το λαϊκό άσμα.
Αν πάλι είμαι μόνη, θα βρω κάποιον τρόπο να γεμίσω τα κενά μου.
Αγάπη περισσεύει εκεί έξω τέτοιες μέρες.
Δεκαπέντε και σήμερα για να στολίσω δέντρο.
Θα βάλω το αστέρι στην κορυφή, μιας και τώρα φθάνω!
Συντάκτης: Δανάη Νάκου
