Η δεκαετία 1960-1970 είναι αδιαμφισβήτητα μια εποχή κατά την οποία δοκιμάζεται ολόκληρος ο κόσμος. Σε Ευρώπη και Αμερική πραγματοποιείται μια από τις μεγαλύτερες κοινωνικές επαναστάσεις που θα στιγματίσει όλες τις επόμενες γενιές. Δεκαετία συνυφασμένη με ένα και μόνο κίνημα, αυτό των hippies (ή hippys). Η ρίζα της λέξης άγνωστη, όλες οι γνώμες πάντως που έχουν εκφραστεί υποστηρίζουν ότι προέρχεται από λέξεις που σηματοδοτούν την αντίδραση και την αντίσταση στο κατεστημένο, για αυτό άλλωστε μέχρι και σήμερα συνδέουμε τους hippies με την έννοια της ελευθερίας.

Ξεκίνησαν από την Αμερική γύρω στα μέσα των 60s και πολύ γρήγορα εξαπλώθηκαν σε ολόκληρο τον κόσμο, ιδιαίτερα μετά το «Kαλοκαίρι της αγάπης» (Summer of Love) το 1967 κατά τη διάρκεια του οποίου περίπου είκοσι χιλιάδες άτομα συγκεντρώθηκαν στο San Francisco. Στόχος τους, να αφυπνίσουν και να αντιταχθούν στον καταπιεστικό χαρακτήρα του συστήματος που επικρατούσε και ταυτόχρονα σε οποιαδήποτε μορφή βίας ή πολέμου, να υποστηρίξουν την ερωτική απελευθέρωση, την ελεύθερη έκφραση του ατόμου και ταυτόχρονα να έρθουν κοντά στη φύση αφού η άκρατη αστικοποίηση είχε απομακρύνει τον κόσμο από αυτήν. Άτομα απελευθερωμένα, συνειδητοποιημένα και ταυτόχρονα δυναμικά και πολύχρωμα, γεμάτα από το θάρρος να πάνε κόντρα σε όλα όσα θεωρούνταν σωστά, να ζήσουν και να δοκιμάσουν. Κύρια χαρακτηριστικά τους ο πειραματισμός και η εξερεύνηση, η ψυχεδελική και ροκ μουσική όπως και η χρήση ψυχοτρόπων και παραισθησιογόνων ουσιών.

Οι αξίες, τα ιδανικά και τα πιστεύω τους έγιναν γνωστά στην Ελλάδα λόγω των Αμερικάνων που επισκέπτονταν τη χώρα. Ένας από τους πιο γνωστούς προορισμούς τους ήταν τα Μάταλα στην Κρήτη, καθώς οι νεολιθικές σπηλιές της περιοχής αντιπροσώπευαν όλα αυτά που υποστήριζε το κίνημα. Για όλα τα παραπάνω, για το γνωστό “make love, not war”  καθώς και για την αγάπη για τα λουλούδια και τα floral σχέδια που φορούσαν, ονομάστηκαν «Τα παιδιά των λουλουδιών». Αν και η παρουσία τους ενοχλούσε τους πιο συντηρητικούς και υπό δικτατορία ανθρώπους, επειδή ήταν στην πλειοψηφία τους άτομα με πολύ καλή εκπαίδευση και από τα ανώτερα στρώματα της μεσαίας τάξης καθώς και ξένοι τουρίστες, η παρουσία τους και τα ιδεολογήματά τους αντιμετωπίστηκαν με μια σχετική ανοχή.

Η παρουσία τους στην Ελλάδα έπαιξε πολύ μεγάλο ρόλο στο μετασχηματισμό της ελληνικής κοινωνίας. Τα παιδιά των λουλουδιών έγιναν η γροθιά που χτύπησε το συντηρητισμό της εποχής. Ήρθαν να ανατρέψουν κάθε ίχνος στερεότυπου και να αφήσουν το δικό τους εύθυμο στίγμα, που ήταν γεμάτο από μουσικές και λουλούδια, σε έναν κόσμο μέχρι τότε μουντό κι ασπρόμαυρο.

Σήμα κατατεθέν, η ερωτική απελευθέρωση και ιδιαίτερα αυτή των γυναικών. Η τριετία 1967-1970 είναι πολύ σημαντική. Είναι τότε που οι πρώτες αλλαγές ξεκινούν να φαίνονται και να αποτυπώνονται στο ελληνικό γίγνεσθαι, μέσω της μουσικής αλλά και των ταινιών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα δεν είναι άλλο από το τραγούδι «Το κορίτσι του Μάη» των Olympians, ενός εκ των σημαντικότερων ροκ συγκροτημάτων που δημιουργήθηκαν τότε. Το τραγούδι, που έγινε ένα από τα μεγαλύτερά τους hits, είναι διασκευή του Venus των Shocking Blue.

Όπως έχει δηλώσει και ο ίδιος ο Πασχάλης -τραγουδιστής και μπασίστας του συγκροτήματος- τo τραγούδι είναι «καθαρόαιμο» hippie τραγούδι και «εξέφραζε το κοινό αίσθημα των χίπις». Αποτελεί ένα αφιέρωμα στην ερωτική απελευθέρωση και χειραφέτηση των γυναικών. Ακούγοντας τους στίχους του τραγουδιού εύκολα μπορεί να πει κάποιος ότι πρόκειται για το πορτρέτο μιας γυναίκας που ανήκει στο κίνημα αυτό, μιας γυναίκας που είναι ελεύθερη να ζήσει τον έρωτα όπως αυτή θα ορίσει. Γιατί όμως του Μάη; Γιατί εξ ορισμού ο Μάης είναι μήνας επαναστατικός, είναι ο μήνας που η φύση οργιάζει και ξεκινά την επανάστασή της βάζοντας χρώμα στη μουντάδα του χειμώνα. Ο Μάης σηματοδοτεί την αρχή του καλοκαιριού και την έναρξη πολλών ερωτικών περιπετειών.

Αν και το τραγούδι δεν ανήκει στην κατηγορία του μεταφρασμένου, οι στίχοι της Σέβης Τηλιακού που συντροφεύουν τη μουσική του Robbie van Leeuwen είναι μια πολύ κοντινή νοηματικά απόδοση του Venus που μιλάει για την ιδανική, τη σχεδόν όχι ανθρώπινη, ομορφιά. Το τραγούδι των Olympians έχει γίνει πλέον αγαπημένο, διαχρονικό και καθιστά ένα σταθμό κι ένα δυναμικό σύνθημα για όλες τις γυναίκες που με αυτοπεποίθηση θα διεκδικήσουν τη θέση τους σε έναν κόσμο που δεν τις στηρίζει πάντα.

 

Συντάκτης: Ελπίδα Μπογράκου
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Ρουσσάκη