Φέτος βάλε εσένα πάνω απ' τις επιθυμίες των γύρω σου

Μεγαλώνοντας, οι γιορτές γίνονται χρόνο με τον χρόνο ένας μελαγχολικός απολογισμός. Ένα ημερολόγιο απώλειας μέσα στα έγκατα της ψυχής σου, της δικής μου κι όλων γύρω σου. Είναι που κάθε που βλέπεις αυτά τα λαμπάκια να αναβοσβήνουν γύρω σου, ανάβει μέσα σου ο κι διακόπτης των αναμνήσεων.

Πόσο προσποιούνται οι άνθρωποι, φίλε μου; Πώς βάζουν σε ένα ντουλάπι τη μάσκα που φόρεσαν μια ολόκληρη χρονιά; Πώς θεωρούν ότι γίνονται ευεργέτες στον ερχομό των γιορτών; Ειρωνεία. Γιατί φέτος εγωιστικά δε θα έχω αυτό που θέλω. Γιατί είναι ψηλά στον ουρανό και με όλα αυτά τα φώτα γύρω μου ο ουρανός δεν είναι ξάστερος για να νιώσω ότι για ένα δευτερόλεπτο, για μια στιγμή διαύγειας ένα αστέρι με κοιτά πίσω.

Τι γίνεται με εμάς που ο πόνος δε μαλακώνει με τη φιγούρα ενός χοντρού παππού να φορά κόκκινα και να τραγουδά; Τι γίνεται με εμάς που φέτος θα μας βρει το νέο έτος με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι και μια φωτογραφία σε ένα σκοτεινό δωμάτιο μακριά απ’ τη βαβούρα; Κι όμως, αχάριστα σκέφτομαι κι εγώ. Γιατί πέρσι, ίσως να ήσουν εσύ σ’ αυτό το δωμάτιο. Οι άνθρωποι έχουν τη τάση να ξεχνούν πως όλα μπορούν και θα συμβούν σε όλους. Τo έμαθα με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο.

Ένα αστείο είναι η ζωή και, ναι, είναι ωραία, άνθρωπε. Είναι σκληρή, είναι πικρή, μα είναι τόσο ωραία όταν θέλει. Πότε αλήθεια πήρες μια ανάσα να δεις την ομορφιά γύρω σου; Πότε πήρες το αμάξι τελευταία φορά να πας τον εαυτό σου μια βόλτα μακριά απ’ τη ρουτίνα σου; Πότε είπες στους ανθρώπους γύρω σου πόσο τους αγαπάς και πόσο τους νοιάζεσαι; Πότε είπες το τελευταίο σου «ευχαριστώ»; Πότε πίεσες τον εαυτό σου να χαμογελάσει όταν το μόνο που ήθελες να κάνεις ήταν να γκρεμίσεις τα πάντα γύρω σου;

Θα σου πω εγώ: Δε θυμάσαι! Γιατί λες «έχουμε χρόνο». Θα σου πω πως κάθε τέλος μιας χρονιάς, κάθε που βλέπεις αυτά τα φωτάκια γύρω σου να αναβοσβήνουν υστερικά, σε φέρνουν ένα βήμα πιο κοντά στο να μη βρεις ποτέ τελικά τον χρόνο που θεωρείς διαρκώς δεδομένο.

Μεγαλώνεις. Και μπορεί να μην έγινες πλούσιος, να μην πήρες εκείνη τη δουλειά που πάντα ονειρευόσουν και να μην κατέληξες με τον έρωτα της ζωής σου. Όμως κανείς δε σου είπε πώς κέρδισες τη ζωή που εσύ διάλεξες κι έκτισες για τον εαυτό σου. Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο δώρο που έκανες σε σένα. Ανεκτίμητο, αληθινό, χωρίς κάρτα αλλαγής κι οδηγίες χρήσης.

Κάνε μου τη χάρη και φέτος βάλε εσένα πάνω απ’ τα θέλω της ζωής γύρω σου. Μια μέρα θα ξυπνήσεις κι άλλη επιλογή απ’ το να είσαι δυνατός δε θα ‘χεις. Κάνε τουλάχιστον τη διαδρομή σωστά. Τo χρωστάς σε ό,τι έχασες κι ό,τι κέρδισες. Το χρωστάς σε σένα.