«Καλησπέρα Σουσου μου,
Έχω πρόβλημα από τον Ιανουάριο και μόλις είδα το σχετικό στόρι, είπα να σου στείλω μήπως βρεις εσύ κάποια λύση. Είμαι με έναν άνθρωπο σχεδόν 6 χρόνια τώρα. Πριν ένα χρόνο περίπου έμεινα έγκυος και γέννησα τον Δεκέμβριο. Το ξέρω ότι με αγαπάει και τον αγαπώ κι εγώ, πατέρας του παιδιού μου είναι άλλωστε. Απλώς η συμπεριφορά του είναι αρκετές φορές πολύ άσχημη απέναντί μου, ειδικά αν έχει ζόρια. Μόλις είχα γεννήσει -40 ημερών το μωρό- είχα μια έκρηξη του άντρα μου για τον πιο ασήμαντο λόγο. Σε σημείο να σπάει κινητά, πόρτες να δίνει τελεσίγραφα. Τότε πήρα απόφαση να πάρω αποστάσεις να δω τι θα γίνει. Εκείνος ακόμα και τώρα με κατηγορεί και μου λέει πως δε θα μου συγχωρήσει ποτέ ότι πήρα το μωρό κι έφυγα. Τι άλλο να έκανα; Μια εβδομάδα το μωράκι μου ζούσε μέσα στις φωνές και στα κλάματα, δεν άντεχα άλλο. Το θέμα είναι ότι έκανε το λάθος και πήρε τηλέφωνο τον πατέρα μου κι όπως καταλαβαίνεις τσακώθηκαν άσχημα όπως και με τη μητέρα μου. Μη στα πολυλογώ, ήρθε να με πάρει μετά από μια εβδομάδα και του έδωσα ευκαιρία για χάρη του παιδιού. Από τότε προσπαθώ πάρα πολύ γι’ αυτή τη σχέση μόνο και μόνο για να μεγαλώσει σε μια οικογένεια το μικρό μου. Το θέμα μου είναι η σχέση του με τους δικούς μου. Δεν έχει φτιάξει -ειδικά με τον πατέρα μου- και δε θέλει να κάνει και την παραμικρή κίνηση. Δεν ξέρω πώς να το διαχειριστώ.
Η βοήθειά σου θα ήταν πολύτιμη.
Ευχαριστώ πολύ.»
Αγαπημενότατη Άγνωστή μου Χ,
Ξεκινάω από το τέλος, λέγοντάς σου ότι πρώτον δεν μπορώ να σε βοηθήσω με κάποιο τρόπο και δεύτερον ότι δεν είσαι εσύ που χρειάζεσαι τη βοήθεια. Ζούμε σε ένα μεταίχμιο μιας εποχής που θέλουμε να τη λέμε όμορφη και ρομαντική, με κόσμο που ζούσε μέσα στην «ευτυχία», με οικογένειες που τις ονομάζουμε «παραδοσιακές» και με πόσα άλλα που περισσότερο θυμίζουν δελτίο ειδήσεων στη Βόρεια Κορέα παρά πραγματικότητα.
Αγάπη μου φεύγουμε (ευτυχώς) από μια εποχή που για τις γυναίκες ήταν κόλαση. Φεύγουμε από τις εποχές που ο νταής κύρης του σπιτιού είχε μια ζωστήρα που τη μισή μέρα κρατούσε το παντελόνι του πάνω στα παπάρια του και την άλλη μισή έσκαγε στα κορμιά των παιδιών και της συζύγου του για «σωφρονισμό». Φεύγουμε από μια εποχή που η γυναίκα βίωνε την ψυχολογική και σωματική βία γιατί ο μαλάκας με τον οποίο την πάντρεψαν με το ζόρι, ή παντρεύτηκε γιατί «γκαστρώθηκε και τι θα πει η γειτονιά», ή έκανε το λάθος και πίστεψε τα ψέματά του περί αιώνιου έρωτα, μπερδεύει τη σχέση με την εξουσία. Τα ξεσπάσματα όσων δε δέχονται ότι οι εποχές άλλαξαν και το «Τούλα, παντόφλες» περνά στη μαύρη ιστορία, μαζί με τα λοιπά φρικτά του παρελθόντος, τα βλέπουμε. Ειδικά το φετινό καλοκαίρι θα το θυμόμαστε για πολύ καιρό κι ελπίζω ειλικρινά να είναι το χειρότερο που θα έχουμε ζήσει και να μην επαναληφθεί κάτι αντίστοιχο.
Και φυσικά έχεις πέσει στον ίδιο φαύλο κύκλο που πέφτουν πόσες γυναίκες όλα αυτά τα χρόνια: «Σκέψου το παιδί σου, είναι κρίμα να μεγαλώσει μακριά από τον πατέρα του». Ειλικρινά θα ήθελα να είμαι μπροστά σε κάποιο ή κάποια που θα ξεστομίσει την ατάκα αυτή σε μια γυναίκα που κλειδώνεται στην τουαλέτα για να μην πετάξει κάνα βάζο ο «άντρας» της και να του τραβήξω μια ανάποδη που να βουίζει το αυτί του μέχρι να βρω γκόμενο.
Όχι δε θα σκεφτείς μόνο το παιδί σου. Θα σκέφτεσαι κι εσένα. Γιατί αν πάθεις κάτι εσύ, ποια νομίζεις ότι θα είναι η τύχη του παιδιού σου; Αν εσύ πέσεις σε βαριά κατάθλιψη ή μη χειρότερα, ποιος θα μεγαλώσει αυτό το παιδί; Τι ανατροφή θα λάβει από έναν ξεφτίλα που δε σέβεται ούτε τη γυναίκα που γέννησε το παιδί του και σπάει το μισό σπίτι πριν καλά καλά σαραντίσει το μωρό τους;
Οι γονείς σου αγαπημένη μου είναι εδώ, αλλά δε θα είναι για πάντα. Εσύ όμως θα πρέπει να φροντίσεις να είσαι. Σταμάτα να δείχνεις ανοχή, σταμάτα να κάνεις θυσίες για το τομάρι που δε σεβάστηκε ούτε την αποθεραπεία σου από μια εγκυμοσύνη, σταμάτα να δίνεις σε κάποιον που πετάει στα σκουπίδια την προσπάθειά σου και βάζει τον εγωισμό του πάνω από τη σχέση με τον άνθρωπο που σε παρέδωσε στην εκκλησία με την υπόσχεση να σε προσέχει όπως σε πρόσεχε τόσα χρόνια αυτός. Σταμάτα κι εσύ όπως και πολλές άλλες να προσθέτετε σελίδες στη λίστα με τα πιθανά θύματα, στη λίστα με τις κατεστραμμένες ψυχές που σε λίγα χρόνια δε θα έχουν κουράγιο ούτε να πλύνουν το σώμα τους ή να βγουν στο μπαλκόνι να δουν τον ήλιο.
Κάποιοι ψυχολόγοι μιλάνε για σύνδρομο, αυτό της «κακοποιημένης συζύγου», που ή δίνει ευκαιρίες σε αυτούς που αποδεδειγμένα δε θα διορθωθούν, ή πάνε και πέφτουν σε ακόμα χειρότερους. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς το μυαλό μπορεί να βλέπει το λάθος και να αποφασίζει και πάλι να τζογάρει, ίσως γι’ αυτό και η μόνη παρέα μου να είναι η γάτα μου, σε ένα σπίτι ναι μεν άδειο, αλλά ήρεμο.
Όπως είπα και στην αρχή, δεν μπορώ να σε βοηθήσω, αλλά δε χρειάζεσαι και βοήθεια. Τη βοήθεια τη χρειάζεται άλλος. Εσύ το μόνο που χρειάζεσαι είναι δύναμη. Δύναμη να κάνεις το σωστό, για το παιδί σου, αλλά κυρίως για σένα.
ΥΓ.1: Και μοναδικό: Όλα όσα συμβαίνουν, να τα γράφεις. Να τα γράφεις και να τα στέλνεις σε κάποιον δικό σου άνθρωπο. Στο viber, στο messenger, σε χαρτοπετσέτα. Μέχρι να αποφασίσεις να κάνεις το σωστό, κάποιος να ξέρει τι γίνεται εκεί μέσα. Μην το περνάτε ανώνυμα, μην το περνάτε μόνες.
Φιλιά στα μούτρα,
Η Σουσού σου
Συντάκτης: Μαντάμ Σουσού
