Αγαπητή Μαντάμ Σουσού,
Κάποτε μου είπε η γιαγιά μου ότι κάποιοι έρωτες δεν αντέχουν.
Όχι γιατί είναι αδύναμοι.
Αντίθετα είναι τόσο δυνατοί που περπατάνε στα όρια της τρέλας..
Και οι άνθρωποι φοβούνται τα δυνατά συναισθήματα..
φοβούνται πως θα τους συντρίψουν.
Και τελικά μένουν μόνοι,συμβιβασμένοι με κάποιον που μοιάζει σε αυτόν τον έναν,σε αυτή την μια..
Και όλα είναι εντάξει..
Εντάξει;
Τίποτα δεν είναι εντάξει παρ’όλο που στους φίλους λένε άλλα
«Είμαι καλά ρε..ούτε που την σκέφτομαι»
Και κάθε γουλιά από το ποτό του έχει το όνομα της στα χείλια του.
Κι όμως την παρηγοριά του την βρίσκει σε άλλα χείλια, σε άλλο σώμα,σε άλλη αγκαλιά..
Και ξεχνιέται για λίγο.
«Τον ξεπέρασα. θέλω μόνο να’ναι καλά»
Έτσι είπε και κατέβασε το βλέμμα για να αποφύγει την ανεπιθύμητη υγρασία στα μάτια της.
Μα και αυτή τα βράδια κάθεται στο κρεβάτι και θυμάται κάθε κουβέντα που κάνανε, κάθε αίσθηση, κάθε καβγά..
Και ας περάσαν δυο χρόνια..
Φύγανε μακρυά για να μην πληγώνουν ο ένας τον άλλον και κατέληξαν να ανοίγουν τις μεγαλύτερες πληγές στον εαυτό τους..
Και τώρα το κορίτσι της ιστορίας βρίσκεται τόσο κοντά στο αγόρι αυτό..
και πάλι φοβάται να τον αγγίξει..
φοβάται μην καεί..
γιατί οι πληγές δεν έχουν κλείσει.
πονάνε ακόμα..
δυο χρόνια μετά…Λες η γιαγιά μου να είχε δίκιο τελικά..;
τι είναι καλύτερο;
να μείνω μακρυά και να συμβιβαστώ ή να πάω κοντά και να καώ;
Γιατί μιλάμε για πυρκαγιά..
Αγαπημένη μου Άγνωστη Χ,
μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα τζάκι. Σε ένα motel, κάπου στην Αριζόνα.
Είχαν περάσει πολλά ζευγάρια από τη ζεστασιά του, ένα όμως του ‘χε κάνει εντύπωση.
Ο Πιρς και η Μίνι.
Ήταν το πιο φωνακλάδικο ζευγάρι απ’ όλα και εξέπεμπε μια ζεστασιά που έκανε ακόμα και τις φλόγες του ίδιου του τζακιού να τρεμοπαίζουν και να φαίνονται μικρές μπροστά του.
Δεν είναι αυτό που έκανε τη διαφορά όμως. Ήταν και το πιο γέρικο.
Πάνω από 70. Και οι δυο μαζί ένα άθροισμα 150 το πιάνανε.
Απ’ότι έμαθε το τζάκι έπειτα από συζητήσεις με τα υπόλοιπα τζάκια, με σήματα καπνού, η αξία στην αγάπη και ο έρωτας εξαρτώνται και από το σεβασμό που τρέφει ο ένας για τα αισθήματα του άλλου.
Ό έρωτας φωτιά όπως και κάθε φωτιά θέλει και οξυγόνο. Θέλουν και οι δύο φλόγες οξυγόνο για να υπάρχουν. Αλλιώς η μία τρώει την άλλη.
Δε συμφωνώ με τη γιαγιά σου. Αν ο έρωτας καίει, δεν είναι έρωτας αμφίδρομος. Ο έρωτας πρέπει να ζεσταίνει όσο δυνατά κι αν καίει. Θα πρέπει να συμπληρώνει και να μην υπερκαλύπτει. Να γιατρεύει και όχι να προκαλεί πληγές.
Ο ατόφιος ο έρωτας αυτοσυντηρείται, δεν ξεφτίζει.
Παραμυθιάζει χωρίς να σε παραμυθιάζει.
Έναν τέτοιο έρωτα θα σου ‘λεγα να ψάξεις.
Συντάκτης: Μαντάμ Σουσού
