Πώς φαίνεται ο έρωτας που νιώθεις αν δεν πεις ούτε μια λέξη

Φαντάσου πως ξυπνάς μια μέρα, κοιτάς τον σύντροφο σου -τον άνθρωπο που αγαπάς- το άτομο εκείνο που δεν ξέρει ακόμα τα συναισθήματά σου για το πρόσωπό του, τα χείλη σου ανοίγουν έτοιμα να πουν τα πάντα δίχως να σκεφτούν τίποτε παραπάνω και ξάφνου καμία λέξη δε βγαίνει από το στόμα. Σε αυτόν τον κόσμο, ο έρωτας δεν εκφράζεται με λόγια· κατάρρευση!

Οι περισσότερες λέξεις είναι υποχείρια του έρωτα, όλα χρησιμοποιούνται για εκείνον και τη μοναδική του εξουσία, εκείνη τη γλυκιά συναισθηματική δέσμευση σε έναν άνθρωπο, σε μια κατάσταση και σε μια ιδέα. Ο έρωτας είναι κάτι υλικό κι άυλο ταυτόχρονα, έχει υπόσταση και μια φαντασιακή ουσία, είναι μια λέξη και μια έννοια μαζί. Είναι μία ουσιαστική λέξη που γίνεται επίθετο και ρήμα, μετοχή κι ιδιότητα, έχει γίνει το παν κι από αυτή τη στιγμή δεν μπορεί ποτέ να γίνει το τίποτα. Εάν μετρήσεις πόσες λέξεις έχεις σκεφτεί και γράψει γι’ αυτή, κάποιος θα νόμιζε πως ολόκληρη η ζωή αποτελείται αποκλειστικά από εκείνη, πως όλα περιστρέφονται γύρω από την κατάκτηση και τον προσδιορισμό της. Ή μόνο ένας ρομαντικός το σκέφτεται αυτό;

Ποια ποιήματα θυμάσαι; Ποια τραγούδια σου μένουν στο μυαλό; Ποιοι στίχοι σε έχουν σημαδέψει; Ποιες κινηματογραφικές ατάκες ανακαλείς; Ποια λόγια εντυπώνονται στο μυαλό σου; Ποια γράμματα μένουν ανεξίτηλα στον χρόνο; Εκείνα που θυμίζουν τον έρωτα. Τον αγαπάς τόσο, που προσπαθείς όλη σου τη ζωή να βρεις τις σωστές λέξεις να τον εκφράσεις, τα σωστά λόγια και την κατάλληλη στιγμή για να εκδηλωθούν, το μελαγχολικό τραγούδι που θα αφιερώσεις και τις αράδες από εκείνο το χιλιοειπωμένο απόσπασμα του βιβλίου. Ο έρωτας είναι λέξεις και για κάποιους οι λέξεις είναι έρωτας: αλληλένδετα πράγματα που εάν τα απομακρύνεις έστω και λίγο, θα χάσουν τη μαγεία τους.

Φαντάσου πως θέλεις να φωνάξεις, προσπαθείς να μιλήσεις αλλά το μόνο που βγαίνει από τα χείλη σου είναι μια μακρόσυρτη σιωπή. Αποσιωπητικά. Τελείες που εκτείνονται στο άπειρο και δεν μπορείς, παρά να γεμίσεις το κενό με πράξεις.

Εάν χάνονταν οι λέξεις, εάν δεν μπορούσες να πεις τίποτα από όλα εκείνα τα ωραία λόγια που εύχεσαι να ήξερες και τις περίτεχνες εκφράσεις που συνήθως παραλύουν το μυαλό, ο έρωτας πιστεύεις ότι θα καταστρεφόταν; Τι νόημα θα είχε πλέον να μιλάς για άλλα πράγματα αφού δε θα είχες την ικανότητα να μιλήσεις για το πιο σημαντικό από όλα; Θα έβλεπες ίσως τον πραγματικό χαρακτήρα του έρωτα, εκείνη την πτυχή που κρύβεται πίσω από φωνές και αναγραμματισμούς, μπερδεμένες και πολύπλοκες λέξεις που εάν το σκεφτείς καλύτερα είναι κενές πολλές φορές. Αναρωτιέσαι ίσως εάν ποτέ, κάποιος κατάφερε να δηλώσει τον έρωτά του με τόσες διαφορετικές και ξεχωριστές λέξεις ανά τους αιώνες· ξέρεις πως η απάντηση είναι αρνητική.

Φαντάσου πως αναγκάζεσαι να επινοήσεις ιδέες, τρόπους λατρείας κι αγάπης, να μιλήσεις δίχως να μιλάς, μα να εκφράζεις με τα φώτα των ματιών, τις κινήσεις των χεριών, τους παφλασμούς των χειλιών όλες εκείνες τις όμορφες λέξεις που είχες μάθει. Να, μερικές που ποτέ δε θα μπορούσες να πεις: «σε αγαπώ, μου αρέσεις, είμαι ερωτευμένος μαζί σου». Και το περίεργο είναι πως δε θα σε πείραζε.

Σε έναν βουβό κόσμο, θα μιλούσες με το σώμα· θα αγκάλιαζες πιο σφιχτά και θα χαμογελούσες πλατύτερα, θα κρατούσες γερά το χέρι του άλλου για να μη φύγει και θα στεκόσουν δίπλα στον άνθρωπό σου περισσότερο όταν σε χρειαζόταν, θα έτρεχες κατά πάνω του για να του δείξεις πως σου έλειψε.  Σε ένα σιωπηλό κόσμο, θα έφτιαχνες το αγαπημένο του πρωινό και θα καθόσουν για λίγο ακόμα στο κρεβάτι να τον κοιτάς. Θα πρόσεχες περισσότερες, μικρές λεπτομέρειες πάνω του και θα τον ερωτευόσουν ολοένα και πιο πολύ. Θα μάλωνες ίσως λιγότερο για το ότι δε σου δείχνει αρκετά τον έρωτα που νιώθει ή ότι εσύ δεν εκδηλώνεις την αγάπη σου με εμφανή τρόπο και θα οραματιζόσασταν το μέλλον. Θα περνούσε ο καιρός και η οικειότητα θα μεγάλωνε και παρόλα αυτά δε θα είχες πει λέξη για το πώς νιώθεις.

Φαντάσου να ξυπνούσες την επόμενη μέρα και να μπορούσε επιτέλους να μιλήσεις ξανά, να έλεγες όλα όσα ήθελες τόσο καιρό. Φαντάσου ότι θα επέλεγες να μην το κάνεις.

Σε ένα όχι και τόσο παράλληλο σύμπαν, θα έδινες προσοχή στις πράξεις κι όχι τόσο στα λόγια, στην καθημερινή τρυφερότητα και στις στιγμές με εκείνον τον άνθρωπο που θα σου δημιουργούσε αυτά τα συναισθήματα, θα μιλούσες με τα μάτια και θα εκδήλωνες τα πάντα με την ίδια σου την ύπαρξη· ο έρωτας θα άλλαζε, όπως κι εσύ. Η σιωπή, λένε, πως ορισμένες φορές λέει πολλά περισσότερα από τα λόγια. Μη με παρεξηγήσεις, όλοι αγαπάμε να υπάρχουμε πίσω από λέξεις και φράσεις άλλων, που θεωρούμε πως μίλησαν καλύτερα από εμένα και εσένα για τον έρωτα. Αλλά στη ζωή, οι άνθρωποι θυμούνται τις συναισθηματικές προκλήσεις που δημιουργούνται από όλα εκείνα που κάνουμε κι είμαστε. Μπορεί οι λέξεις να κάνουν το δέρμα να ανατριχιάζει, αλλά οι πράξεις ζωντανεύουν την κίνηση για να γίνει αγκαλιά.