Όλοι κάποια στιγμή στη ζωή μας ερχόμαστε αντιμέτωποι με δύσκολες καταστάσεις που μας κουράζουν τόσο ψυχικά όσο και πνευματικά. Κι όταν συμβαίνει αυτό νιώθεις ότι όλα σε βαραίνουν και σε τραβούν πίσω. Ένας κόμπος στο στήθος και μια ανάσα που μετά βίας βγαίνει. Κουράστηκες και δεν έχεις πια διάθεση για τίποτα.
Ίσως σε εξάντλησε η δουλειά σου, η σχολή σου, ή οτιδήποτε άλλο σε απασχολεί. Ίσως αυτή η καταπόνηση να ‘χει περισσότερο να κάνει με την ιδέα πως σε περιμένει ακόμη μακρύς δρόμος για την επίτευξη του ονείρου σου, κάτι που αυτόματα σημαίνει πως θα χρειαστεί να μοχθήσεις αρκετά. Ίσως πάλι να έχεις φτάσει στα όριά σου γιατί παλεύεις μόνος σου κι αυτό σε κάνει να αισθάνεσαι αδύναμος σε έναν κόσμο πολύ απαιτητικό.
Είναι απόλυτα λογικό κάποια στιγμή στη διαδρομή της ζωής σου να κουραστείς και να θελήσεις να παραδώσεις τα όπλα σου. Όμως, αυτή δεν είναι η λύση και σίγουρα όχι αυτή που σου αρμόζει. Δε σου αξίζει η απόφαση αυτή, δε σε τιμά κι έτσι δεν εκτιμάς κι εσύ την ως τώρα πορεία σου.
Έχεις μοχθήσει και θυσιάσει χρόνο, κόπο, σκέψη, ίσως ακόμα και τη σχέση σου με κάποιους ανθρώπους για να φτάσεις στο σημείο που είσαι τώρα. Είναι πραγματικά κρίμα κι άδικο (κυρίως απέναντι στον εαυτό σου) να παραιτηθείς και να τα παρατήσεις, επειδή βρέθηκες σε ένα αδιέξοδο ή μια αδύναμη στιγμή.
Όταν κουράζεσαι –πράγμα απόλυτα φυσικό– πρέπει να μάθεις να ξεκουράζεσαι κι όχι να τα παρατάς. Για να κουράστηκες σημαίνει πως δεν είσαι πια στην αφετηρία, έκανες βήματα, έφτασες κάπου, ακόμα κι αν ο δρόμος για την κατάκτηση των ονείρων και των επιθυμιών σου έχει συνέχεια, αν τα παρατήσεις απαξιώνεις τα χιλιόμετρα και τον κόπο που έκανες ως τώρα. Όταν έχεις φτάσει ένα βήμα πιο κοντά στην πηγή που θα σου προσφέρει ό,τι λαχταράς είναι κρίμα να γυρίσεις πίσω, διψασμένος κι ηττημένος.
Με το να επιστρέψεις στην αφετηρία σου όχι απλά δε θα ‘χεις κερδίσει τίποτα, αλλά θα ‘χεις χάσει τουλάχιστον χρόνο. Ενώ αν συνεχίσεις, σίγουρα μόνο κάτι καλύτερο μπορεί να σε περιμένει, έστω κι αν αυτό είναι η θέα του μικρόκοσμού σου από πιο ψηλά.
Όταν αισθάνεσαι πως έχεις φορτωθεί πολλά βάρη στους ώμους σου, πως σ’ έχεις πιέσει και κοντεύεις να σ’ εξαντλήσεις, είναι καλύτερα να δώσεις ένα διάλειμμα στον εαυτό σου, ένα time out, όχι όμως και τη λήξη του αγώνα. Να κάτσεις για λίγο να ηρεμήσεις, να χαλαρώσεις τους ρυθμούς σου, να κάνεις κάτι για σένα, που θα σε ανανεώσει, κι ύστερα, αν χρειαστεί, να φτιάξεις νέο πλάνο κι όταν αισθανθείς έτοιμος να σηκωθείς και να διεκδικήσεις το στόχο σου.
Μόνο με καθαρό νου μπορούμε να δούμε την πραγματικότητα και να συνειδητοποιήσουμε τι βρίσκεται πραγματικά μπροστά μας, ώστε να βρούμε ποιος είναι κι ο πιο σωστός τρόπος για να το αντιμετωπίσουμε. Χρειάζεται λίγη απόσταση απ’ το θέμα για να έρθουμε πιο κοντά στην ουσία του. Αν, όμως, τα παρατήσεις, ακόμα κι αν αρχικά ανακουφιστείς, μόνο απογοήτευση και πικρία θα κερδίσεις.
Κάνε στον εαυτό σου τις εξής ερωτήσεις κι αναλογίσου: «Μου αξίζει να το κάνω αυτό στον εαυτό μου, μετά από όλον αυτόν τον κόπο και τις θυσίες; Πόσο πολύ το θέλω; Είναι όντως κάτι το οποίο δεν μπορώ να το ξεπεράσω; Μήπως χρειάζομαι βοήθεια από κάποιον φίλο μου ή ειδικό;».
Πόσο πραγματικά το θέλεις αυτό που έχεις παραλίγο αποκτήσει; Γιατί αν το θέλεις πραγματικά, τότε δεν αξίζει για κανένα λόγο να το αφήσεις. Αν, όμως, αναθεώρησες ή κατάλαβες πως είχες θέσει ουτοπικούς στόχους που μόνο εξάντληση θα μπορούσαν να σου προσφέρουν, τότε το «ως εδώ» σου ίσως να ‘ναι ό,τι πιο ώριμο χάρισες στον εαυτό σου.
Αν, όμως, ο στόχος σου είναι ρεαλιστικός και στην κατάκτησή του βρίσκεται η ευτυχία σου, τότε να πεισμώσεις και να βάλεις τα δυνατά σου να ξεπεράσεις οποιαδήποτε δυσκολία. Κατέβασε (μόνο για λίγο) τα ρολά, συζήτησε με φίλους, την οικογένεια ή κάποιον ειδικό, βγες έξω, πήγαινε σινεμά ή θέατρο, κάνε ίσως ένα σύντομο ταξίδι κι έπειτα
επίστρεψε και κάνε τα όνειρα πραγματικότητα!
Λύσεις υπάρχουν, η παραίτηση όμως δεν ανήκει στις επιλογές αυτές. Μην τα παρατάς, ξεκουράσου και μετά συνέχισε ακόμη πιο δυναμικά.
Συντάκτης: Ασημίνα Καποράλη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
