Χωρισμός. Μια σκηνή χιλιοειπωμένη μέσα μας, σε διαφορετικές κάθε φορά διαστάσεις. Το σενάριο λίγο-πολύ είναι παρόμοιο σε κάθε εξιστόρηση, με τους δύο να ακολουθούν δρόμους αντίθετους, με την ιστορία να παρουσιάζεται από άλλη ματιά όταν τη διηγούνται. Σε μια πιο απλή μορφή του, θα λέγαμε πως μοιάζει με ξεκαθάρισμα λογαριασμών που σίγουρα θα υπάρξει κάποιος χρεωμένος μέσα σ’ αυτό. Κι αυτή τη φορά, δεν έχει τόση σημασία να πέσει ανάλυση στο κομμάτι «φταίω και φταις». Αυτά τόσο πολύ που τα σκαλίσαμε, ίσως και να τα παίζουμε στα δάχτυλα πια. Αυτή τη φορά, αξίζει να πάμε λίγο πιο βαθιά, εκεί που μόνοι μας το αποφεύγουμε, κι η σκέψη μας μοιάζει άκρως ενοχλητική για τις αντοχές μας.
Η αλήθεια είναι πως παρατηρώντας ένα ζευγάρι ευτυχισμένο, η διάλυσή του φαντάζει λίγο θλιβερή, ανούσια μπροστά στην αγάπη που παράγουν. Καμιά φορά ακούς για δύο ανθρώπους που χώρισαν για λόγους, όχι τόσο πολύπλοκους, και λες πως είναι κρίμα. Δουλειά, αποστάσεις, στόχοι διαφορετικοί που δεν μπορούν τελικά να συναντηθούν σε μονοπάτια κοινά. Ε, και το γυαλί θα σπάσει. Αυτό θα λέγαμε πως συνθέτει μια μικρή καταστροφή, νοητή και μη. Δύο άνθρωποι, που συναντήθηκαν για ν’ αγαπιούνται και να ομορφαίνουν μια μικρή πτυχή στο σκούρο φόντο που ονομάσαμε καθημερινότητα, τελικά δεν είναι σε θέση πια να το κάνουν μαζί. Και κάπως τα πράγματα ασχημαίνουν, κάτι στους τροχούς αρχίζει και γυρνάει στραβά, σε λάθος τροχιά.
Η φιλοσοφική προσέγγιση των πραγμάτων στη ζωή μας, λέγεται πως πραγματοποιείται για να βρούμε τις αιτίες που κρύβονται πίσω από τα αποτελέσματα που έχουμε τελικά στα χέρια μας. Στην περίπτωση που βρήκες έναν άνθρωπο και τον ονόμασες ταίρι σου, τα «γιατί» σου τα απάντησες. Γιατί ερωτεύτηκες, γιατί ο ένας κέρδισε τον άλλον και χιλιάδες άλλες απαντήσεις που κάλλιστα θα μπορούσαν να λύσουν τον γρίφο. Όταν χωρίζεις όμως; Παύουν να ισχύουν όλα τα παραπάνω; Παύει ξαφνικά ο ένας ν’ αγαπάει τον άλλον; Τότε τι απαντήσεις είναι σε θέση ο καθένας να δώσει;
Οι αιτίες σ’ αυτήν την περίπτωση, έρχονται να δώσουν τη χαριστική βολή -αν όχι την ψευδαίσθηση- πως δεν υπήρξατε αρκετοί, ώστε να σώσετε το ιδανικό σας, να το κρατήσετε αλώβητο. Οι έρωτες έρχονται και φεύγουν με ροή μοναδική στον καθένα μας, αξίζει όμως να παραδεχτούμε, έστω και ψιθυριστά, πως υπήρξαν φορές που ευχηθήκαμε τα πράγματα να έρχονταν αλλιώς, λίγο πιο ευνοϊκά ρε αδερφάκι μου. Για όλα εκείνα τα κρίμα που είπαμε και που θα πούμε ξανά, όταν νιώσουμε πως άδικα βρισκόμαστε στη θέση της διάλυσης.
Μπορεί ν’ ακούγεται να μελό, ρηχό απέναντι στη λογική πως στη ζωή τίποτα απολύτως δεν συμβαίνει δίχως λόγο και αιτία. Όλα αυτά καλοδεχούμενα, μέχρι να μπούμε σε μια διαδικασία παύσης, αναλογισμού με το τι σημαίνει τελικά ν’ αγαπάς και ν’ αγαπιέσαι. Δεν το ονομάζουμε καταστροφή το πρόβλημα, γιατί δεν υφίσταται πια το ζευγάρι. Το μπαμ γίνεται όταν λέμε πως το συναίσθημα σκάει, εξανεμίζεται. Πού πάει η αγάπη δύο ανθρώπων που δε θέλουν πια ν΄αγαπιούνται ή δεν μπορούν να τη βάλουν μπροστά απ’ όλα και να συνεχίσουν; Χάνεται, βρίσκει φωλιά σε άλλο μέρος, γίνεται κτήμα άλλων ανθρώπων; Μετατοπίζεται κάπου που τελικά θα πετύχει και θα ευδοκιμήσει εξ ολοκλήρου;
Δεν ξέρει κανείς πια είναι η σωστή απάντηση, μπορεί και να μη μάθουμε ποτέ. Αρκεί στα πάρε-δώσε που κάνουμε, με τους ανθρώπους που επιλέγουμε να κρατήσουμε με κάθε κόστος, να ξέρουμε πως το κάνουμε για τους σωστούς λόγους. Για να μη γίνουμε κι εμείς κάποια στιγμή ένα ακόμη ξεφωνημένο “κρίμα” στο στόμα άλλων. Για να γυρίσουμε κάποια στιγμή τον γαμημένο τον τροχό, ν’ αποφύγουμε άλλη μια καταστροφή.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Αλίκη Μουσμούλα
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
