Κάνοντας σχέσεις στη πορεία της ζωής μας θα συνειδητοποιήσουμε πως αυτές κάθε φορά θα έχουν διαφορετική ένταση και διαφορετικό αντίκτυπο μέσα μας. Θα υπάρξουν εκείνες που θα μείνουν ανεξίτηλες και ίσως μέσα σου κρυφά θα εύχεσαι να μπορούσες να πατήσεις restart και να τα κάνεις όλα, ξανά και ξανά. Θα υπάρξουν όμως κι εκείνες που θα λέγαμε πως βρίσκονται απέναντι, αυτές που εσκεμμένα δημιούργησες, όχι για να πάρεις και να δώσεις, αλλά για να καλυφτείς από ενδεχόμενούς σου φόβους, με την αίσθηση της ασφάλειας που δίνει το μαζί, ακόμα κι αν αυτό εσένα δε σε βρίσκει εκατό τοις εκατό δοσμένο στον άνθρωπό σου. Αυτή τη φορά θα σταθούμε σε αυτές ακριβώς τις σχέσεις που δεν κρατάμε για λόγους συναισθηματικούς, αλλά για λόγους ασφάλειας. Κι ανάθεμά μας αν ξέρουμε τι κάνουμε.
Ανέκαθεν στο μυαλό μας η έννοια της συντροφικότητας δε συμπεριλάμβανε θεωρίες περί προστασίας του αδαμάντινου εγωισμού σου που αρνείται να διαλέξει τη μοναχικότητα, αφού τα βράδια μας είναι πιο ανώδυνα αν κάποιο χέρι μας χαϊδεύει, ακόμα κι αν δεν είναι αυτό που ονειρευόμαστε κρυφά και με ενοχές- αν είμαστε και λίγο ντόμπροι. Σε αντίθεση με το αναμενόμενο μοντέλο του μαζί λοιπόν, γεννάται μια συνθήκη που μόνο αυθόρμητη δεν είναι. Μένεις συνειδητά με κάποιον άνθρωπο γιατί τρέμεις στην ιδέα να μείνεις μόνο εσύ και το τομάρι σου, φοβούμενος μη δεις πως τελικά το πρόβλημα το έχεις εσύ. Δεν το λες και ύβρη, αλλά και το χάσιμο χρόνου δεν είναι κι επίτευγμα να το περηφανευόμαστε. Όλα μπαίνουν στη βαθμίδα του μέτριου, του λίγου, αυτού που πάλι σε κάνει να πνίγεσαι σε ηλίθια γιατί και διλήμματα, σε ανούσια μπερδέματα με κάποιον άλλον άνθρωπο να φορτώνεται με την ευθύνη της δικής σου ανασφάλειας, που δεν του αναλογεί ούτε στο ελάχιστο.
Με άλλα λόγια, συναισθήματα που μας τρώνε, μας αγχώνουν και μας ταλαιπωρούν, καπακώνουν το εγώ μας με τρόπο αριστοτεχνικό κι απόλυτο. Είναι σαφέστατα άδικο να πατάς την περηφάνια σου και να αναλώνεσαι σε σχέσεις που μοιάζουν περισσότερο με ασπίδες ασφαλείας, παρά με καταστάσεις ευχάριστα ερωτεύσιμες. Ακόμα πιο άδικο είναι να φοβόμαστε να μείνουμε μόνοι χωρίς σύντροφο, όταν μάλιστα αυτός ο σύντροφος γίνεται η ευκαιρία να κλείσουμε τα μάτια σε όσα μας προβληματίζουν και θα έπρεπε μόνοι μας να παλέψουμε, όχι με τις πλάτες κάποιου άλλου που ετεροχρονισμένα αντιληφθεί πως δεν ήταν η θέληση, αλλά η διαολεμένη συγκυρία που σας κράτησε δίπλα δίπλα.
Λυπηρό και για σένα και γι’ αυτόν, και για μένα που το γράφω έχοντας παραδείγματα δυνατά στο κεφάλι μου. Δεν πρόκειται για κατάσταση που βγάζει μάτι, καθώς θα ήταν πιθανό να βρεθεί ο καθένας μέσα σε αυτή κι ο άνθρωπος που του παρέχει μονάχα τη συναισθηματική ασφάλεια, να γίνει το σπίτι του, με τον έρωτα να μην παίζει πια και τόσο σημαντικό ρόλο.
Όπως και να έχει, όποιος κι αν είναι ο λόγος που μας φέρνει σε σχέσεις τόσο στέρεες και τετράγωνες αν μπορούμε να το θέσουμε έτσι, ένα είναι βέβαιο: Γίνεται προσπάθεια μέσα από αυτές να κρυφτούν κενά που νομίζουμε πως μόνοι μας δε θα τα εξαφανίσουμε. Κι είτε πρόκειται για την απουσία ενός άλλου ατόμου που ακόμα δεν κατάπιες, ένα κομμάτι σου περιμένει λύτρωση, είτε για μελανά σημεία της δικής σου ψυχής που ο εκάστοτε σύντροφος προσδοκείς να επουλώσει με την προσοχή του, έχουμε να κάνουμε με δύο ζητήματα που απαιτούν πάνω απ όλα εσύ να πατήσεις πόδι και να συμμαζέψεις τον εαυτό σου. Κι αυτό σημαίνει πως ναι μεν δεν ελέγχουμε πάντα ό,τι νιώθουμε, αλλά ελέγχουμε τον εαυτό μας όταν βλέπουμε πως βυθίζεται στη συνήθεια ή την άρνηση να προσπαθήσει χωρίς ομπρέλα επιβεβαίωσης.
Κι ας πάμε κι ένα στοίχημα πως οι πληγές κλείνουν πολλές φορές όταν αυτές το αποφασίσουν, όσο κι αν το εγώ μας κοπανιέται και τα ζητάει όλα εδώ και τώρα.
Συντάκτης: Αλίκη Μουσμούλα
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
