Μια κούραση με πιάνει κάθε χρόνο τέτοια εποχή, λίγο που τελειώνουν οι γιορτές, λίγο που πλησιάζει του Αγίου Βαλεντίνου, νιώθω μια σύγχυση και ένα μικρό σφίξιμο στο στήθος. Θυμάμαι κάθε χρόνο τέτοια εποχή πόσο εγωιστής είναι ο έρωτας και πόσο έντονα μας επιβάλλει να σκεφτόμαστε και να υπάρχουμε μόνο γι’ αυτόν κάθε φορά που αποφασίζει να γυαλίσει τα βέλη του.
Και μου ανεβαίνει η πίεση όταν θυμάμαι πώς τον περιγράφουν. Ακούς εκεί μικρός φτερωτός θεός που ξέρει από αγάπη και τοξοβολία, τίποτα δεν ξέρει. Μόνο να παίζει με τις καρδιές των ανθρώπων έμαθε και να στρίβει πιθανότατα τσιγάρα, γελώντας με τις καταστροφές που προκαλεί -παίζοντας με τις καρδιές τον ανθρώπων σαν ‘ναι κρυστάλλινα στολίδια. Δεν είναι ένας μικρός θεός ο έρωτας, ένας μεγάλος εγωιστής είναι που τα θέλει όλα δικά του: «Έχω έρωτα μαζί σου μεγάλο, δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα άλλο», όπως λέει και το τραγούδι. Ένας ξεδιάντροπος ψεύτης είναι, που τάζει αγάπες κι όνειρα και σου γυρίζει ξενύχτια και κορυφώσεις. Ένας θεομπαίχτης παρτάκιας που γουστάρει να κοροϊδεύει όσο ακούς Μακρόπουλο στις 3 το βράδυ επειδή πονάει το δοντάκι σου.
Και πάσο, εγώ μαζί σου, ακούγομαι κυνική και βλάσφημη, τ’ αναγνωρίζω, αλλά σκέφτηκες ποτέ το ενδεχόμενο ο έρωτας να μην είναι το μεγαλύτερο δώρο που έκανε ο θεός στον άνθρωπο, αλλά μια γλυκιά συμφορά που βρήκε το είδος μας όταν οι πρωτόπλαστοι δάγκωσαν το ηλίθιο το μήλο -το οποίο τώρα κάθεται στον δικό μας λαιμό;
Τι θα ήταν ζωή χωρίς έρωτα θα μου πεις και θα ‘χεις δίκιο -γιατί ένα τίποτα θα ήταν για τους περισσότερους απ’ εμάς. Ωστόσο μην παίρνεις τη χολή μου σαν υποβάθμιση του αισθήματος αλλά σαν παράπονο. Σαν το παράπονο που πιάνει τον καθένα απ’ εμάς όταν ο έρωτας του τρυπάει την καρδιά αλλά δεν μπαίνει καν στον κόπο να κάνει το ίδιο και με την καρδιά του άλλου. Δες το σαν γκρίνια εκ μέρους όλων όσων ερωτεύτηκαν και το ταίρι τους έφυγε 450 χλμ. μακριά. Δες το σαν τη στεναχώρια όσων βιώνουν τ’ ανεκπλήρωτο και την απογοήτευση όσων άκουσαν «δεν είμαι εγώ για έρωτες».
Γιατί εγώ σου δηλώνω εδώ και τώρα, ρητά και απροκάλυπτα, πως ναι είμαι ερωτευμένη και δε θα αντάλλασσα αυτό το συναίσθημα και την κ@ύλα με τίποτα στον κόσμο. Όμως στον κόσμο δεν είμαι μόνο εγώ, αλλά περίπου 7 δις ανθρώπων ακόμα. Κι υπάρχουν άνθρωποι που έγιναν περικοκλάδες για έναν έρωτα κι άνθρωποι που πλήρωσαν πολύ ακριβά για αυτόν. Ας αρχίσουμε λοιπόν να τον βλέπουμε για όλα όσα είναι κι όχι όλα όσα θα θέλαμε να ‘ναι κι όσα μας συμφέρει ν’ αναγνωρίζουμε. Ας κατεβάσουμε το προσωπείο του κι ας τον γδύσουμε από τα φανταχτερά του ρούχα, ας τον φιλέψουμε ένα ποτήρι κρασί δίπλα στο τζάκι κι ας τον αφήσουμε να μας πει μόνος του αν είναι πραγματικά ευτυχισμένος με όλες τις καταστροφές που έχει προκαλέσει -γιατί πάω στοίχημα πως κι αυτόν τον τσούζει σαν γνωστό ηθικολόγο.
Να βάλουμε κιάλια λοιπόν αν χρειαστεί, μα να δούμε επιτέλους το πραγματικό του πρόσωπο. Εκείνη τη μοχθηρή έκφραση και το τραχύ δέρμα που κρύβει κάτω από τη βολική του μάσκα. Να παίξουμε κάθε σκηνή στο μυαλό μας, που μας έβγαλε εκτός εαυτού και μας έκανε να φερόμαστε σαν κακομαθημένα δεκάχρονα που τους αρνήθηκαν κάποια απόλαυση.
Δεν είναι εύκολο να πορεύεσαι μ’ ανοιχτά τα μάτια σε τούτη τη βρώμικη γη, το καταλαβαίνω, σε πληγώνουν υπερβολικά πολύ όσα αντικρίζεις. Εν τέλει όμως, είναι πιο ασφαλές να είσαι μ’ ανοιχτά τα μάτια και ψυχικά τραυματισμένος, παρά να σκουντουφλάς και στην ίδια τη σκιά σου επειδή τα έκλεισες.
Ωραίο τυπάκι ο έρωτας, αυθόρμητο και τζαναμπέτικο, μα έχει μεγάλα ελαττώματα, πώς να το κάνουμε; Θέλει να σκέφτεσαι μόνο αυτόν και νερό μόνο στ’ όνομά του να πίνεις. Ζητάει θυσίες που ποτέ δεν ξέρεις αν θα ωφελήσουν και πολλές φορές παίζει με τα καλύτερα παιδιά. Δεν του ‘χω αντιπάθεια, μη μου βάζεις λόγια, αλλά όπως είπα και πρωτίστως, μου δημιουργεί μια σύγχυση η τόση εγωπάθειά του.
Συντάκτης: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
