Αν σε ερωτευτεί καλλιτέχνης ζεις για πάντα

Ποιητές, στιχουργοί, ζωγράφοι και πάσης φύσεως καλλιτέχνες είναι, απλά, παιδιά. Παιδιά, που την κατάλληλη στιγμή ύψωσαν ανάστημα ενάντια στην παγίδα της ενηλικίωσης και στέφθηκαν νικητές. Καθημερινοί και σύγχρονοι Peter Pan που και μόνο στην ιδέα απώλειας της παιδικότητάς τους τρομοκρατήθηκαν τόσο, που τελικά αποφάσισαν να ζήσουν με αυτήν κι ως ενήλικες.

Η αιτία, όμως, πίσω από κάθε μορφή τέχνης, η αστείρευτη πηγή της δημιουργίας τους είναι μόνον ο έρωτας! Ο αδίστακτος, απερίσκεπτος και δολοπλόκος μικρός θεός της έλξης. Πίσω από κάθε δημιούργημα έκφρασης, υπάρχει ένας άμοιρος ερωτοχτυπημένος που κάποια στιγμή στη ζωή του αγάπησε βαθιά κι εν τέλει αποφάσισε πως η μόνη λύση για να μην τρελαθεί, ήταν να διοχετεύσει τα συναισθήματα αυτά στην τέχνη, στο χαρτί, σε λέξεις ανάκατες, αφού δεν μπορούσε να τα διοχετεύσει στη μούσα που τον ενέπνευσε να τις γράψει.

Φυσικά, ξέσπασμα χωρίς αιτία δε γεννιέται. Τέτοιου είδους άνθρωποι, ελεύθεροι, αδάμαστοι, ατίθασοι, νιώθουν όλα τα συναισθήματα που γρατζουνίζουν την ψυχή τους με τεράστια δύναμη. Αγαπούν απεριόριστα και μισούν ακόμη πιο παθιασμένα! Και φυσικά, ερωτεύονται με την ίδια ένταση που θα έκαναν και πόλεμο!

Το σεξ μαζί τους είναι ανεπανάληπτο και μανιακό, σε βαθμό που όταν τελειώσει θα αμφιβάλλεις αν πραγματικά το είχες ξαναζήσει στη μέχρι τώρα ζωή σου. Χρειάζονται πάνω από διακόσιοι μύες για να προσποιηθείς οργασμό, μα ένας τέτοιος άνθρωπος θα σε γλυτώσει από όλον αυτόν τον κόπο!

Θα τους διακρίνεις με μεγάλη ευκολία. Ακόμη και σε μια αίθουσα γεμάτη τέχνη, θα είναι εκείνοι απ’ τους οποίους δε θα μπορείς να ξεκολλήσεις τα μάτια σου στιγμή! Με φαντασία πιο πολύχρωμη από κάθε καλλιτέχνημα, οι άνθρωποι αυτοί ονειρεύονται χωρίς να χρειάζεται να κοιμηθούν, μεθούν με αρώματα, χωρίς να χρειάζεται να πιουν.

Πότε δε σε βλέπουν με τα συνήθη μάτια της κανονικότητας. Παρατηρούν επάνω σου λεπτομέρειες που κανείς δεν προσέχει. Θεωρούν ότι κάθε άνθρωπος είναι ένα αυτοτελές παράλληλο σύμπαν με τους δικούς του νόμους βαρύτητας κι ενέργειας και σέβονται τη διαφορετικότητά του.

Το πιο ερωτεύσιμο στοιχείο τους, όμως, είναι η αυθεντικότητά τους. Το αβίαστο χαμόγελο και τα αληθινά δάκρυα προδίδουν κι εδώ το μεγάλο, αυθόρμητο παιδί, που όχι μόνο επιβίωσε, αλλά κατόρθωσε και να καμαρώνει για τον υπέροχο, ασυμβίβαστο, ενήλικα στον οποίο έχει εξελιχθεί.

Ο τρόπος που θα σε αγαπήσει αυτός ο άνθρωπος, λοιπόν, ο άνθρωπος που για χάρη σου δημιούργησε τέχνη, επειδή απλά δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς, είναι ίσως πιο ιδιαίτερος κι απ’ τον ίδιο. Ως καλλιτέχνης είναι μονίμως ερωτευμένος. Με τη ζωή, με το θάνατο, με τα όνειρα, με εσένα, με κάτι. Κι η αγάπη του γι’ αυτό το «κάτι» θα υπάρχει ακόμη κι όταν αυτός φύγει.

Μην περιμένεις να χτυπήσει το όνομά σου τατουάζ, λοιπόν, δε θα το κάνει. Η φιλήδονη σάρκα του είναι υπερβολικά εφήμερη για να αντέξει κάτι τόσο βαρύ όσο ο συναισθηματικός του κόσμος και το μικρό θνητό του σώμα δεν είναι αρκετό για να χωρέσει τόσο μεγάλα, θεϊκά, συναισθήματα.

Μπορεί, όμως, να σε κάνει βιβλίο, ζωγραφιά ή τραγούδι. Κι αν είσαι αρκετά τυχερός ώστε να σε ερωτευθεί ένας τέτοιος άνθρωπος, τότε δεν μπορείς να πεθάνεις ποτέ. Οι πιθανότητες είναι, ακόμη όταν κι εσύ δε θα υπάρχεις πια, οι μετέπειτα γενιές να σε διαβάζουν, να σε τραγουδούν ή να σε χαζεύουν σε κάποιο μουσείο τέχνης!

Αυτός είναι κι ο λόγος που οι πραγματικά ερωτευμένοι άνθρωποι γίνονται πάντα άθελά τους σπουδαίοι δημιουργοί κραυγαλέων έργων! Γιατί ο κόσμος που κρύβουν μέσα τους, που αντικατοπτρίζεται στα έργα αυτά, είναι σκέτο χάος, φλογερό, παθιασμένο, ασυγκράτητο! Ξεχύνεται και παρασύρει κάθε προηγούμενο.

Ο έρωτας, λοιπόν. Η αρχή κάθε δημιουργήματος. Ένας τέτοιος έρωτας με αναγκάζει νυχτιάτικα να γράφω. Αυτό που νιώθω είναι πάνω από εμένα κι εσένα, πέρα από κάθε ανθρώπινο έλεγχο. Ένα αίσθημα δώρο, για να βελτιώσει την ποιότητα της επίγειας ζωής μας. Τόσο βαθύ σαν παλίρροια σε πανσέληνο, τόσο μυστικό σαν ένα tango de passión και τόσο ερωτικό σαν πρώτο φιλί μια χειμωνιάτικη νύχτα στο Λυκαβηττό.

Κανείς δεν ήταν καλλιτέχνης μέχρι που ερωτεύθηκε. Κανείς δεν αναγκάστηκε ποτέ να καταφύγει στην τέχνη ως μέσο εκτόνωσης μέχρι τη στιγμή που γνώρισε εκείνον τον έναν, που έγινε σημείο αναφοράς στη ζωή του, που τον έκανε να ξεχειλίζει από συναίσθημα.

Δεν είναι έρωτας αν δεν έχει τη δυνατότητα να σε καταστρέψει ανά πάσα στιγμή! Και δεν είναι τέχνη αν κοιτάζοντάς τη δε συγκινείσαι.

Και μπορεί η δική μου τέχνη να μην κρατήσει αιώνια, έχοντας, όμως, πλέον συναντήσει τον προκαθορισμένο εραστή, ξέρω πως το «για πάντα» της αιωνιότητας κρατάει μόλις μία στιγμή!