Υποσχέσεις. Δεν τολμάς να τις αφήσεις να δραπετεύσουν από τα δεσμά των χειλιών σου, πάρα μόνο όταν οι αποφάσεις μέσα σου μετουσιωθούν σε οριστικές. Κι είσαι από εκείνους τους ανθρώπους, που πάντα οι αποφάσεις θα ταλανίσουν τη σκέψη σου και θα αργήσουν να μεστώσουν μέσα σου. Γιατί θέλεις να μείνουν αναλλοίωτες στη ριπή του χρόνου, να μην επιθυμήσουν να γυρίσουν πίσω τρεμάμενες και μετανιωμένες, για όλες εκείνες τις διαδρομές που τις άφησες, επιδέξια να χαράξουν στο χάρτη της ζωής σου.
Τότε μόνο, θα ψελλίσεις με περισσή σιγουριά στ΄ αφτιά των άλλων όλα εκείνα που θα ήθελες να πράξεις για εκείνους. Τότε μόνο, οι υποσχέσεις θα ξεπροβάλλουν ετοιμοπόλεμες πίσω από τα οχυρά των ανείπωτων, για να δώσουν τη μάχη με τα αναποφάσιστα και τα αναβαλλόμενα. Ώστε να ξορκίσουν τους φόβους, τις αδυναμίες και τα άτοπα διλήμματα που σε κρατούν δεσμώτη τους. Για να δώσουν ζωή στα όνειρα που παραμένουν μυστικά, που φαντάζουν ανεκπλήρωτα.
Κι αισθάνεσαι τη βεβαιότητα ότι ήρθε η ώρα που πρέπει να τα πεις όλα, αφιλτράριστα κι ανενδοίαστα. Να ξεχυθούν χείμαρρος, οι αθόρυβες σκέψεις σου και να αποκτήσουν υπόσταση μέσα από τις όμορφες λέξεις σου. Να τα υποσχεθείς όλα, να τα χαρακτηρίσεις οριστικά και αμετάκλητα χωρίς φόβο, χωρίς αμφιβολία. Γιατί εκείνη τη μικρή, γλίσχρα στιγμή μέσα στο χρόνο, αυτό ένιωσες, οπότε δε θέλησες να σου αρνηθείς καμία ανομολόγητη λέξη. Τις έδωσες τις υποσχέσεις λοιπόν. Γνωρίζοντας ότι πάντα τις τηρείς.
Μα, με το πέρασμα του χρόνου, οι αμφιβολίες αρχίζουν ξανά να σε ενοχλούν. Και αυτή τη φορά, νιώθεις και λίγο διαφορετικά. Την τραβάς τη σχέση από εδώ, την τεντώνεις, τη θέτεις κάτω από το μεγεθυντικό φακό της διαίσθησής σου και καταλήγεις ότι κάτι σε οδηγεί να γυρίσεις πίσω μ΄ ένα μαγικό τρόπο, όλα αυτά τα βήματα που ήθελες να κάνεις. Να τραβήξεις ένα αόρατο «Χι» σε όλα εκείνα, που αβίαστα κι υποσχετικά άφησες να ανιχνευθούν πάνω στ’ άλικα, τρεμάμενα χείλη σου.
Σκέφτεσαι λοιπόν ότι, ίσως, δε θα μπορέσεις να τα τηρήσεις όλα αυτά τα όμορφα που υποσχέθηκες. Και θα είναι η πρώτη φορά για σένα. Γιατί, μπορείς να μαντέψεις τη συνέχεια της ιστορίας σας, σαν σε ταινία που έχεις ξαναδεί, ελπίζοντας πάντα με κάποιο τρόπο μαγικό ν΄ αλλάξει το τέλος. Αλλά αυτό, πάντα παραμένει το ίδιο. Ξέρεις ότι, ό, τι υποσχέθηκες ήταν ένα λάθος σου, που απεικονίστηκε στη βούλησή σου ως σωστό, σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Και τώρα θέλεις να γυρίσεις το χρόνο πίσω και να φυλακίσεις ξανά στο κλουβί των χειλιών σου όλες εκείνες τις λέξεις που ελεύθερες άφησες, αυθόρμητα να πετάξουν.
Ξέρεις όμως, ότι στα μάτια των άλλων θα φανείς ανακόλουθος, αναξιόπιστος ή ακόμη και στυγνός υποκριτής. Και γνωρίζεις ότι άκριτα θα σε περιφρονήσουν ως έναν θλιβερό λιποτάκτη του έρωτα. Πόσες είναι τελικά όλες αυτές οι λάθος λέξεις που θα αποπειραθούν να σε χαρακτηρίσουν με όλα αυτά που γνωρίζεις ότι δεν είσαι; Κι ύστερα, το μόνο που περιμένεις να εισπράξεις απ’ όλους εκείνους που τους χάρισες τις υποσχέσεις σου, θα είναι απλή απαξίωση και μια τεράστια καταφρόνια, ανακατεμένη, ίσως, με μικρά ψήγματα χλευασμού.
Ξέρεις επίσης, ότι οι λέξεις τους θ’ αγγίξουν τ΄ αφτιά σου με τόσο επώδυνο τρόπο, που θαρρείς ότι στόχο έχουν ν’ απελευθερώσουν όλες εκείνες τις σκιερές ενοχές που κρύβονται βαθιά μέσα σου, έτοιμες πάντα να σε δικάσουν με περισσή αδιαφορία κι αυστηρότητα. Όλες αυτές τις ενοχές, που ξεπροβάλλουν πίσω από τα βρόμικα χαρακώματα της σκέψης σου και φαντάζουν όμοιες με αναλώσιμους στρατιώτες, έτοιμους να θυσιαστούν σε μια ακόμη αμφίβολη μάχη για έναν άγνωστο, ανώτατο, ιερό σκοπό.
Οι ενοχές, που πάντα έτοιμες είναι να τυλιχτούν ασφυκτικά γύρω από το μυαλό σου. Σε μια προσπάθεια, να παίξουν πρωταγωνιστικό ρόλο στο υπέρτατο παιχνίδι της ακούσιας καθοδήγησής σου από τους άλλους. Γνωρίζοντας επίσης, ότι όλοι εκείνοι έχουν απόλυτο δίκιο. Γιατί όντως, δεν μπόρεσες να τις τηρήσεις τις υποσχέσεις σου. Μόνο και μόνο γιατί επέλεξες να γυρίσεις αντίστροφα όλα εκείνα τα βήματα προς τα πίσω. Ένα, ένα, σε αργή κίνηση. Γιατί αυτό σε πρόσταζε η καρδιά σου.
Συντάκτης: Όλγα Αρβανιτά
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
